‘Er is hoop voor 2022’

‘Mijn wens voor 2022 is dat crisissen in België professioneel worden aangepakt, niet politiek.’ Dat zegt Marc Buelens, professor-emeritus aan de Vlerick Business School.

Vorig jaar stelden de experts ons gerust: de inflatie zou de volgende jaren geen gevaar vormen en een grootschalige vaccinatie zou het korte pad zijn naar wat politici enkele maanden later ‘het rijk van de vrijheid’ noemden. Tot daar de waarde van voorspellingen. Men voorspelde ook dat dankzij onze knaldrang de roaring twenties definitief zouden aanbreken. En we zouden snel leren leven met covid-19, alsof het een griepje was. Ik denk niet dat velen willen tekenen om in 2022, 2023 en 2024 samen te leven met het pseudogriepje covid-19, zoals we dat het voorbije jaar hebben mogen ervaren. Het was echt geen fijn jaar, en terwijl maart en april 2020 nog spannende maanden waren, emotioneel bijzonder confronterend en zelfs af en toe boeiend, was 2021 vooral enerverend en vermoeiend – eeuwig en altijd dezelfde melodie met telkens andere woorden. De details wennen, zoals het mondmasker, maar de fundamenten blijven bitter pijnlijk. Als dat samenleven is met corona? Nee, bedankt.

Toch is er hoop voor 2022. Onze economie blijft het opvallend goed doen. De macro-economische cijfers tonen nog altijd niet dat er overal bottlenecks zijn, zowel bij de grondstoffen, het transport als het personeel. Het kan beter, maar het kan vooral veel slechter. Voor mensen die willen werken – en dat is volgens mij nog altijd de grootste groep – zijn het gouden tijden. De machtsverhouding tussen de werkgever en de werknemer kantelt per dag, en dat is een goede of een slechte zaak naargelang het standpunt dat je inneemt.

En van het covid-front krijgen we eindelijk toch wat hoop: veronderstel dat exact dat gebeurt wat experts al in maart 2020 hebben voorspeld: een meer besmettelijke, maar minder dodelijke variant neemt over. Waarom ben ik toch wat optimistisch? Omdat de experts opvallend vaak gelijk hebben, daarom zijn het natuurlijk ook experts. De momenten waarop ze gedwongen worden politici te worden, is hun succes nauwelijks beter dan dat van de beroepspolitici, die telkens opnieuw valse hoop geven, het gezond verstand laten primeren, hun achterban moeten dienen en hopeloos door de feiten worden voorbijgestoken. Verder wordt aan de hoopzijde een langetermijntrend bevestigd. Zou je liever de beste oncoloog van 1961 aan je bed hebben, of een gemiddelde van 2021? Geneeskunde, net omdat ze evidence based is, gaat erop vooruit. Charlatans trappelen eeuwenlang ter plekke. In de hele strijd tegen covid-19 winnen niet de trumpiaanse wondermiddelen, maar nieuwe behandelmethodes, knappere vaccins, misschien zelfs een pil.

Waarom is er ook angst? Niemand weet hoelang het nog allemaal zal duren. Wij zijn de samenleving van de snelle bevrediging. We hebben al zo vaak gehoopt dat het snel voorbij zal zijn. Wij zijn geen generatie die zich opoffert om de volgende meer kansen te geven. Waarom zouden we durven op een mirakel te rekenen dat vanaf de lente 2022 het ene eindeloos durende bevrijdingsfeest na het andere kan worden georganiseerd? Ook de economie is minder stevig dan we mogen hopen. Vooral geopolitieke kwesties kunnen veel roet in het eten gooien. En dan heb je nog de duivelse spiraal van de inflatie. En komt er echt geen beurskrach?

Heb ik een wens voor 2022? Ja. Ik wil dat crisissen in België professioneel worden aangepakt, niet politiek. We weten al dat er de volgende maanden of jaren minstens één grote nieuwe crisis op ons afstormt, wellicht indirect gerelateerd aan de opwarming van de aarde. Maar ook andere bedreigingen kunnen extreme vormen aannemen. Crisisexperts pleiten terecht voor een Belgisch Agentschap voor de Crisis, zoals FEMA in de Verenigde Staten of DEMA in Denemarken. Waarom liggen onze politici dwars? Waarom willen ze een herhaling van wat we hebben gezien in Wallonië? Ik begrijp dat niet. Ik wil dat niet begrijpen. Of staat er echt in hun handpalm getatoeëerd: catastrophe first?