ELIO DI RUPO, IMITEER ERGÜN TOP

Ergün Top is 32, Vlaming, advocaat in Antwerpen en gemeenteraadslid met Turks bloed. Elio di Rupo is 55, Waal, Italiaan, homo, minister-president en partijleider. De beide migranten klommen op vanuit een diepe put. Top eist van de moslims werklust, ambitie en inzet. Di Rupo eist van de Walen niks. Het persoonlijke is politiek, politiek is het persoonlijke.

Ergün Top leerde ik kennen in 1994. Met kamerlid Gerolf Annemans (Vlaams Belang) debatteerde ik aan de Leuvense universiteit over de verankering. Vooraan zat een lange student. Na de discussie werd een pint gedronken in een studentencafé. De lange luisteraar schoof mee aan tafel. Het ging om Ergün Top, student rechten en Lierse-Turk. Tussen Annemans en de allochtoon ontspon zich een gesprek. Zonder foefjes. Ergün Top wilde uit de eerste hand de vijand kennen en zei: “Ik slik niet voetstoots wat de kranten mij voorschrijven”.

Top is vandaag advocaat op het Antwerpse Zuid, gemeenteraadslid voor CD&V, kandidaat-schepen op 8 oktober en minderhedenadviseur van Yves Leterme.

Wroeten en slaven. Waarom dit schetsje? Ergün Top is een ander verhaal dan dat van de doorsnee allochtoon. Hem werd in alle toonaarden – door z’n vader, door de vrienden, door het Turkse milieu – afgeraden om rechten te studeren. ‘Men zou hem niet binnenlaten in Leuven. ‘ ‘Slagen was uitgesloten.’ ‘Na een eventueel eerste jaar zou hij nooit het tweede jaar succesvol doorkomen.’ ‘Indien hij toch licentiaat Rechten werd, zou hij nooit klanten vinden.’ Enzovoort. Ergün Top studeerde onder grote tegenkanting en werd meester Top, zoals meester Vermassen en meester Mary. Een rolmodel zijn is buskruit onder je leven. Ergün Top heeft op zijn 32ste al twee dingen bewezen. Eén, dat ingaan tegen de lethargie van de eigen gemeenschap en de onhebbelijkheid van autochtonen goed is. En twee, dat wroeten en slaven de remedie is voor succes.

Top weet perfect – niet van horen zeggen of na een dure sociologenstudie – wat er schort aan de allochtone jongens: zij zijn op hun achttiende rot verwend door hun ouders. De eerste generatie wilde terug naar het land van oorsprong en spaarde voor de exodus. Die eerste generatie is gebleven en verknoeit haar kroost in België met auto’s, zakgeld en gebrek aan toezicht. De jonge moslima’s zijn anders. Thuis, in de familie en op straat zijn zij tweederangs en hun enige uitweg is blokken, studeren en vechten. Moslima’s openen restaurants, kinderkribben, worden licentiaat en gaan poetsen.

Chris Maene is een vooraanstaande pianobouwer uit Ruiselede. Hem hoef je niet te vertellen waarom de beste pianisten ter wereld van achter het ex-IJzeren Gordijn komen en waarom de Chinezen de nieuwe toetsenkampioenen worden. In de voormalige USSR was muziek een uitweg uit de grauwheid, de brutaliteit en de onderdrukking. Kinderen met een sprankel talent oefenden jarenlang dag in en dag uit vijf uur op de piano om de nieuwe Alfred Brendel te worden. In China is pianovirtuositeit een entree tot de roem, de wereld en een vermogen.

Welke Vlaming van twaalf of dertien wil nog vijf uur per dag Brahms, Bach of Steve Reich instuderen? Van kindsbeen wordt hij of zij volgestampt met Ketnet, iPod, chatrooms, kinderfeestjes in de bowlingclub, zomerkampen of jeugdbeweging om de tweeverdienende ouders te depanneren. Uit die verbrokkelde levens komen geen dwangarbeiders van de muziek.

Lessen voor de Walen. Wat heeft dit te maken met Elio di Rupo? De man die alle handicaps van de start heeft overwonnen door noeste inspanning – vertel maar aan de kroegtijgers van het MaisonduPeuple in de late jaren tachtig dat je slaapt met de mannen – trekt daaruit geen lessen voor de Walen. Di Rupo durft onder geen beding senator Alain Destexhe te volgen, die – tot razernij van zijn MR en tot ontsteltenis van de dinosaurus van Wallonië, de PS – verklaart dat de analyse (niet de independentistische conclusie) van het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa van de denkgroep In de Warande, juist is en dat Wallonië moet stoppen met schooien en slapen.

Deboutcitoyens! Speel piano zoals de Chinezen, studeer rechten en word advocaat, in tegenslag en onder misprijzen zoals Ergün Top. Het Marshallplan van Elio di Rupo verwasemt zoals duur mannenparfum indien het niet breekt met de buitensporige transfers van noord naar zuid. Het opium van Wallonië.

Willen Vlaanderen en Wallonië iets betekenen in 2031, wil de Nieuwe Vlaming/Waal iets betekenen in 2031, dan is er één weg: werken, werken, werken. Bij ons is dat geen politiek. In Nederland wordt het pamperen aangepakt. De eeuwige rechtenstudent bestaat daar niet langer. Eén vijfde van de eerstejaars doet in Nederland traditioneel geen examenpoging. Leiden en Amsterdam geven inmiddels aan tot 40 % van de jurastudenten een negatief BSA (bindend studieadvies). Daarna kunnen ze thuis de boemelaar spelen, zonder uitzicht op een ezelsvel. Werken en hard zijn voor zichzelf leiden tot integratie. Dan krijg je trouwens een job bij Feryn. Niet eerder.

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols