VLAAMSE SCEPSIS

SP-VOORSTEL.

De nummer één van de Vlaamse socialisten op het gebied van sociaal-economische dossiers, Robert Voorhamme, staat positief tegenover een modernisering van de fiscaliteit. Maar tegelijk relativeert hij de sfeer van euforie rond de Nederlandse plannen.

“Onze noorderburen zijn niet heiliger dan de paus. Veel van hun ideeën vindt men ook terug in ons economisch contract, dat dit weekend op het Toekomstcongres van de SP wordt voorgesteld,” aldus Voorhamme. “De nota-Vermeend rept met geen woord over de vennootschapsbelasting, zodat men moeilijk van een algemene hervorming kan spreken. De fiscale druk op personen ligt in Nederland trouwens hoger dan in zijn buurlanden, waardoor onze noorderburen wel verplicht zijn een aanpassing door te voeren. Ten slotte mag men niet vergeten dat Nederland zich budgettair in een veel voordeliger positie bevindt dan België.”

Net als het paars kabinet pleit ook de SP voor een belastingverschuiving van arbeid naar kapitaal, milieu en indirecte belastingen. Voorhamme: “Wij gaan zelfs nog een stapje verder. Zo pleiten wij – net als in de Verenigde Staten – voor een belasting op de reële vermogensgroei (in plaats van het forfait)”. Daarnaast pleiten de Vlaamse socialisten voor een taks op de overdracht van digitale informatie – de zogenaamde bit-belasting, zoals voorgesteld door een werkgroep van de Europese Commissie (zie Trends, 11 april 1996) – om een verdere uitholling van BTW-inkomsten tegen te gaan. Voorhamme: “Ook denken wij aan een verlaagd tarief voor bedrijven die geen gebruikmaken van alle vrijstellingen. Als moderne sociaal-democraten zijn wij geen fetisjisten van hoge belastingen, ze moeten alleen rechtvaardig zijn.”

Volgens Lieven Denys – partner van Tiberghien & Co en professor belastingrecht aan de VUB – verdient de verkenningsnota van Vermeend alle lof, maar lijkt het paarse plan eerder vrome wensen dan ingrijpende maatregelen te bevatten, behalve op het vlak van de vermogensfiscaliteit: “Zeer ingrijpende vernieuwingen – zoals de vlaktaks – worden zonder veel omhaal van de hand gedaan als te theoretisch en te ver van de (inter)nationale ontwikkelingen, niet strokend met de doelstellingen van het Nederlands kabinet. Jammer, want al deze voorstellen komen niet uit de lucht gevallen en passen bij een fiscale visie op de 21ste eeuw. Dat de overheid zou evolueren van een synthetische, progressieve inkomstenbelasting – in België pas 35 jaar geleden ingevoerd – naar een analytische, cedulaire ( nvdr – per inkomenscategorie) belasting op de inkomstenbronnen met vaste tarieven (15 of 25%), op fictieve inkomsten (zoals het forfait van 4%), en de afschaffing van de vermogensbelasting, had men enkele decennia geleden wellicht als volstrekt onrealistisch en politiek ongewenst beschouwd.”

Ten slotte bieden milieuheffingen geen structurele oplossing om de druk op arbeid te verlichten, aldus Denys: “Ze gaan voorbij aan de enorme kosten van de klimaatverandering en de ecologische schoonmaakoperatie. Bovendien zullen de inkomsten uit groene belastingen dalen – omdat ze doeltreffend zijn of delokalisatie veroorzaken – en aangewend worden om milieuvriendelijk handelen te belonen.”