TE VEEL PERSONEEL

Reorganisatiemoe. Gelaten, maar eerder negatief dan positief. Snakkend naar stabiliteit – een onbestaand begrip in de telecommunicatiesector. Uitbundig kan je de sfeer volgens een aantal rechtstreeks betrokkenen bij Belgacom niet noemen.

De kans is groot dat de sfeer niet dadelijk verbetert. Na vijf jaar John Goossens heeft het bedrijf er al vier herstructureringen en reorganisaties opzitten. Na het Turbo-plan volgde de PTS-reorganisatie ( People, Teams & Skills), waarbij tussen 1997 en 1999 6400 vijftigplussers het bedrijf verlieten, 1000 nieuwelingen werden aangeworven en nog eens 6000 anderen een opleiding en een nieuwe job kregen. Iets minder dan 350 werknemers werden uiteindelijk afgedankt, maar 47% van degenen die een opleiding kregen, zijn intussen gepromoveerd.

Vorig jaar volgde Boost, dat blijkbaar vooral als een opwarmertje dient voor Best. Best moet van Belgacom een e-bedrijf maken, een teledotcommer. Het is de tweede diepgaande herstructurering in vijf jaar tijd.

Wat dat plan voor het personeel zal inhouden, hopen de bonden te weten tegen eind februari, begin maart 2001. Dan moeten de twee werkgroepen klaar zijn met hun queeste welke activiteitsdomeinen het telecombedrijf zal bespelen, hoeveel mensen het daarvoor nodig heeft en welke kwalificaties die werknemers moeten hebben.

Mogelijk is het Nederlandse KPN een referentiepunt. Daar verdwijnen 6000 banen, in hoofdzaak door de dalende inkomsten uit de activiteiten op het vaste telefoonnetwerk. Die evolutie treft ook Belgacom, beseffen de bonden. Secretaris André Vandekerkhove van het socialistische ACOD houdt er alvast rekening mee dat een paar duizend mensen “hun job van vandaag overmorgen niet meer kunnen uitvoeren”.

De geruchtenmolen draait dan ook op volle toeren, zeker bij de 3000 werknemers die intussen de leeftijd van 50 jaar hebben bereikt. Het noopte de directie om uitdrukkelijk te verklaren dat er – nog? – geen tweede uitstapregeling bestaat.

Bovendien is er de onzekerheid over welke koers het Belgacom-schip zal varen. SBC dat van boord wil, Deutsche Telekom dat graag mee aan het roer zou staan, een beursgang… Er heerst ook onbegrip over de snelheid waarmee sommige managers van functie verwisselen, soms tot drie keer op twee jaar tijd.

De positie van de bonden is verzwakt door hun onderlinge verdeeldheid. Zo onderhandelen alleen het ACOD en het liberale VSOA over een nieuwe CAO. De christelijke vakbond CVCC poneerde een eis naar een permanente financiële tegemoetkoming, maar werd daarin niet gevolgd door de andere twee syndicaten. Die willen zich houden aan een eerder afgesproken lijst van 25 discussiepunten die dit en volgend jaar worden aangepakt. Zelf wijst het CVCC op een verschil in visie op de 24-urenstakingen van 25 september en 3 oktober. Uiteindelijk deed de bond niet mee, en organiseerde zelf een stakingsdag op 25 oktober.

Wanneer een overnemer aan het sociaal statuut wil raken, zal de kloof echter snel zijn gedicht, verzekert Clement Van Cauter van de CVCC. Het gemeenschappelijk vakbondsfront poneerde eerder al een minimum aantal voorwaarden voor een verdere privatisering, zoals een regeling voor de pensioenlasten uit het verleden. Al beseffen ook de bonden dat de 15.000 statutairen zich zullen moeten aanpassen aan nieuwe spelregels.

Bruno Leijnse – Luc Huysmans