De belangrijkste luchthaven van een land is een strategisch goed. Wie naar de ontwikkelingen kijkt bij Brussels Airport zou anders vermoeden. We hebben het niet over de mediagenieke vliegtuiglawaaikwesties. Misschien fungeren die veeleer als bliksemafleider voor het onderhuidse probleem.
Einde 2004 werd het grootste deel van de luchthaven geprivatiseerd. Voogdijminister Johan Vande Lanotte (SP.A) koos toen voor een langetermijnpartner. De Australiërs van Macquarie mochten met de lekkere prooi naar huis. Niet zozeer omdat ze hoog hadden geboden, maar omwille van hun luchtvaartexpertise.
Waaruit bestaat die? Vandaag, geen drie jaar later, hebben de Australiërs vooral laten zien dat ze financiële expertise in huis hebben. “Sprinkhanen”, noemt de Duitse vicekanselier Franz Müntefering (SPD) investeringsfondsen die bedrijven opkopen en ze vervolgens kaalplukken. Niet dat de luchthaven niet voort kan. Door zijn riante ligging – hoofdstad van Europa – verzekert Brussels Airport zich van een stabiele kasstroom. Maar de balans van de luchthavenuitbater oogt met hoge bankschulden erg precair.
Macquarie boert grotendeels voort op door het vorige management uitgetekende plannen. Of zet die zelfs op een lager pitje, zoals het al jaren aangekondigde Airport Village. Eerst wordt een oud kantoorgebouw opgekalefaterd. Een teken van goed, zuinig beheer? Of veeleer een signaal dat het de Australiërs niet menens is met zware investeringen? Maar waarom heeft de luchthaven dan nood aan een ontleencapaciteit van 1,636 miljard euro?
De Australiërs verkochten de voorbije twee maanden twee keer een belang in een luchthaven. De participatie in Rome werd verkocht na iets meer dan vier jaar. Is dat een langetermijnparticipatie? Of is Macquarie enkel een vehikel tot meerdere eer en glorie van (institutionele) investeerders op de beurs van Sidney? Welke affiniteit hebben die gul bedeelde aandeelhouders met een luchthaven down under (vanuit hun perspectief)?
De aandeelhouderswissel bij The Brussels Airport Company roept voorlopig te veel vragen op. De knipperlichten staan op oranje. Maar de Australiërs behouden nog even het voordeel van de twijfel. De voorbije weken startte een rits nieuw aangetrokken luchtvaartmaatschappijen met lijnvluchten. Die beweging versnelt de volgende maanden. Daarbij steken diverse intercontinentale parels. Mooi zo, want daaraan ontbrak het Zaventem. Ook al leidt de riante ontvangst van de nieuwkomers tot gegrom bij de bestaande maatschappijen. Die vinden dat de rode loper te ver wordt uitgerold. Bovendien stellen velen zich vragen bij de operationele absorptiekracht door de luchthavenuitbater van die plotse en vele nieuwkomers.
Waar is trouwens de stem van de overheidsaandeelhouder? De Federale Participatie- en Investeringmaatschappij heeft niet alleen 30 % van de stemmen, maar ook een de facto vetorecht bij diverse cruciale beslissingen. Hopelijk wordt de financiële hoogvlucht de volgende jaren ook werkelijkheid voor het operationele luchthavenwerk. Omdat de belangrijkste luchthaven van dit land een strategisch goed is.
Wolfgang Riepl
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier