Rose zit op rozen

Engeland moet niet langer treuren om Faldo, er rijst een nieuwe ster. Justin Rose is de naam.

De Engelsman Justin Rose (21) heeft zijn tweede titel in de Europese Tour op zak. Na het Dunhill Championship in Zuid-Afrika in januari, won hij nu ook de Victor Chandler British Masters in het Engelse Woburn. Waarmee Rose bevestigt dat hij zeer goed bezig is.

In Woburn speelde Rose tweemaal 65, meer bepaald de laatste twee dagen, en presteerde niemand beter dan zijn negentien onder par. De eerste die hij klopte, was zijn landgenoot Ian Poulter, bij wie hij de hele week te gast was. Van je vrienden moet je het inderdaad hebben.

Tot Woburn waren er in de Europese Tour maar twee spelers die in 2002 twee toernooien hadden gewonnen: de Amerikaan Tiger Woods en de Zuid-Afrikaan Ernie Els. Rose blijft wel de eerste speler die dit jaar vier toernooien op zijn naam schreef, want hij had ook het minste aantal slagen nodig in de Zuid-Afrikaanse Nashua Masters en het Japanse Crowns Tournament, twee lokale toernooien. Voorts is Rose de jongste winnaar ooit van de British Masters, terwijl hij in Woburn de zwaarste cheque van zijn carrière meepikte: 329.374 euro. Waarmee hij in de Orde van Verdienste een heuse sprong maakt: van de twintigste naar de zevende plaats.

“Een van de grootste toernooien van de Tour in eigen land winnen, dat is gewoon fantastisch. Die andere toernooien won ik telkens ver van huis. Heeft altijd minder weerklank,” zei Justin Rose, die bij het begin van de laatste ronde drie slagen achter Welshman Phillip Price stond en twee achter Poulter. Maar toen sloeg hij vier birdies op de eerste negen holes en kwam het tot match play met zijn gastheer. “Nooit eerder hebben we zo’n lol op de golfbaan beleefd,” blikt Rose nu terug. “Ian is een zeer goede speler, met bijzonder veel wilskracht en een zeer creatieve geest. Je vraagt je altijd af wat voor slag hij nu weer uit zijn club zal toveren.”

“Ik probeerde hem onder druk te zetten, maar dat lukte niet echt,” reageerde Poulter. Met zijn overwinning klimt Rose naar de 48ste plaats in de wereld, terwijl Poulter de tophonderd binnenstapte, meer bepaald naar de 97ste plaats. “Dit jaar had ik een plaats in de top-75 als doel vooropgesteld,” vervolgt Rose. “Nu kan ik naar mijn tweede betrachting toe werken: deelnemen aan de volgende US Open. We zien wel wat het seizoen nog inhoudt voor mij. Ik hoop alleen dat ik gezond en wel mag blijven. Mijn rug baart me af en toe wat zorgen.”

De toekomst zal moeten uitwijzen of de opvolger van Nick Faldo inderdaad die superbegaafde speler is die al vier jaar als een grote belofte door de toernooien wandelt, maar pas nu begint te winnen. Rose is ook een levensgenieter, terwijl Faldo niet meteen een beminnelijke jongen was. Poulter en Rose stonden tijdens hun beslissende slagen inderdaad voortdurend te lachen in die laatste ronde. Waarna Poulter ‘s avonds thuis een leuk barbecuetje met champagne organiseerde voor zijn vrienden, familie en… gast.

John Baete [{ssquf}]