Regering akkoord over fiscale regularisatie

Een eenmalige boete van 6 of 9 procent: dat zijn de tarieven die de regering behoudt voor de fiscale regularisatie. Botste het dossier de voorbije weken nog op een muur van onbegrip, dan werd op vrijdag 12 september binnen het kernkabinet een akkoord bereikt. Fondsen die tot einde mei 2003 op een buitenlandse rekening werden gestort, komen in aanmerking.

Concreet kunnen Belgen met zwart geld op buitenlandse rekeningen dat kapitaal naar ons land repatriëren zonder dat ze een gerechtelijke vervolging of een aanvaring met de fiscus moeten vrezen. Er wordt een eenmalige boete van 9 procent op het gerepatrieerde kapitaal gelegd. Als dat geld voor minstens drie jaar wordt belegd in de Belgische economie daalt de boete tot 6 procent. De definitie is vrij ruim opgevat: behalve risicokapitaalfondsen komen bijvoorbeeld ook investeringen in de sociale economie of vastgoedrenovatieprojecten in aanmerking.

Tegelijk met de wetteksten over de fiscale regularisatie wordt de wettekst over de bestrijding van de fiscale fraude opgenomen. Dat was nodig om de socialisten over de streep te halen. SP.A-voorzitter Steve Stevaert zei dat hij “niet fier is op de regularisatie”, maar dat zijn partij in ruil toegevingen kreeg dat de fiscale fraude wordt aangepakt.

De banksector krijgt een centrale rol in het dossier. Premier Guy Verhofstadt ( VLD) beklemtoont dat de banken ervoor moeten zorgen dat er geen crimineel geld in de economie terechtkomt. De Belgische Vereniging van Banken reageerde al dat zij niet die controlebevoegdheid heeft. Eerder had minister van Financiën Didier Reynders ( MR) al laten verstaan dat de banksector geen financiële compensatie moet verwachten voor de praktische afhandeling van die operatie.

Oppositiepartij CD&V eist dat er een tegenprestatie komt voor burgers die hun inkomsten correct hebben aangegeven aan de Belgische fiscus. Zij denkt daarbij aan een tegemoetkoming in de erfenis- en schenkingsrechten.

Met Belgacom, De Post en de NMBS heeft de overheid beheerscontracten afgesloten waarin staat wat ze terug wil in ruil voor haar geld. (…) De Gucht interesseert zich niet voor die bedrijven maar alleen voor de vrijheid van de managers. Maar wij hebben nu eenmaal wel de onweerstaanbare drang om ons te bekommeren om een boîte met 40.000 werknemers. Ja, wij maken ons daar zorgen over. Daarom behoort Karel De Gucht ook niet tot de SP.A.

(SP.A-goeroe Louis Tobback over het verschil in visie met de liberalen op overheidsbedrijven, in De Morgen)