La Cabane

Chef-kok Luc Vandersteen concentreert zich op zuivere bereidingen: zijn evenwichtige gerechten hebben de juiste smaak.

zijn evenwichtige gerechten hebben de juiste smaak.

Wanneer is een restaurant te duur? Een fijnproever zal eerder bereid zijn om flink te betalen voor ambrozijn dan een persoon met een matig ontwikkelde smaak. En wie rijk is, beoordeelt een restaurantbezoek anders dan iemand die maanden heeft gespaard om uit eten te gaan.

Wij waren recentelijk in restaurant La Cabane, werden met toewijding bediend, genoten van de heerlijke gerechten, maar vonden het prijskaartje toch wat aan de dure kant. Was het comfort niet in overeenstemming met de gehanteerde prijzen? Waren de porties te pietluttig? Was het wijnarrangement te duur? Of zaten wij eenvoudigweg niet goed bij kas?

La Cabane bevindt zich in een bescheiden villa met gebogen dak uit 1924, aan de rand van Edegem en Mortsel. Het huis is opgetrokken in art-decostijl met nieuw-Amsterdamse invloeden. Dirk Schram opende de deur en nam de mantels aan. Schram, een voormalige functionaris bij Generale Bank, is een van de eigenaars en benadert zijn klanten op een fijngevoelige manier. Chef-kok is Luc Vandersteen, een man die werd opgeleid in de Brusselse eethuizen van Michel Beyls en later verantwoordelijk was voor het directierestaurant van Generale Bank.

Vandersteen en Schram besloten om samen een restaurant te openen. Zij decoreerden eigenhandig de eetzaal, waarbij de art-decolijn van de architectuur niet consequent werd doorgetrokken. Er wacht een spijskaart met een zestal voor- en een zestal hoofdgerechten. Succesnummers zijn: vier kleine gerechten met ganzenlever (25 euro) en loempia gevuld met kalfsschenkel ‘osso bucco’ (16 euro), het ‘Menu La Cabane’ (86 euro voor spijs en drank) en het ‘Menu Saisonnier’ (72 euro all in of 46 euro zonder aperitief, wijnen, mokka of thee). Voor de lunch is er een keuzemenu van drie gangen tegen de prijs van 33 euro.

Wij kozen het ‘Menu Saisonnier’ met dranken (72 euro) en op tafel kwam warm, lekker brood en drie delicate hapjes: op één zijde gebakken makreel met tempura van tomaat, tartaar van paddestoelen met parmezaanse kaas en een heerlijk vissoepje. Het glas werd gevuld met een Santa Julia 2000, een kruidige, witte Chileense wijn. Als eerste bereiding verschenen twee plakken kort gebakken tonijn met sla van tomaat, prinsessenboon en mascarpone, versierd met een bros koekje met Indische kruiden. “Een evenwichtige bereiding waarbij de kruiden goed waren gedoseerd,” zeiden wij. Op een Japans bord kwamen vervolgens twee plakken fondante, gepekelde zalm met gevulde Parijse paddestoelen en artisjokbodem. Opnieuw waren wij vol lof over de evenwichtige smaken. We dronken er een Château de Jau bij, een soepele Shiraz uit de Roussillon. Vervolgens verschenen succulente kwartelborsten op een bed van prei, appel en sojascheuten. Als ‘repasse’ waren er gekonfijte boutjes, die met amandel en kaneel als een pastilla in brickdeeg waren verpakt. Het nagerecht ten slotte bestond uit gebakken peer in het goede gezelschap van een glaasje warme chocolademelk, chocoladesorbet en sabayon van advocaat. Mokka met in huis gemaakt snoepgoed sloot deze onberispelijke maaltijd af.

De kookkunst van Luc Vandersteen is zonder meer zuiver, maar toch waren we niet helemaal voldaan. Lekker smaakt nu eenmaal naar meer.

Pieter van Doveren [{ssquf}]