Geen schuldgevoelens

De Groep Despriet legt de boeken van tegelfabriek Terrazzo uit Stasegem neer en start twee maand later zonder schuld opnieuw met Marbra-Lys. Frauduleus of niet ?

Terrazzo is dood, leve Terrazzo. Deze vrije vertaling van le roi est mort, vive le roi symboliseert het spraakmakende faillissement van het betontegelbedrijf uit Harelbeke.

Twee maand na de neerlegging van de boeken koopt de voormalige eigenaar Philippe Despriet hoofdaandeelhouder van onder meer Europlast, Bouwcentrum Pottelberg en Marbra-Lys Trappen voor 45 miljoen frank de activa van zijn fabriek opnieuw op, ondanks een tegenbod van 48 miljoen frank door een consortium onder auspiciën van marktleider Marlux. Maar dat bod werd niet aanvaard omdat de concurrentie een verlenging van het huurcontract ( nvdr de gronden zijn niet in de curatele betrokken, maar eigendom van de immobiliënmaatschappij Imkor, eveneens in handen van Despriet) onder de oude voorwaarden en over een beperkte periode van zes maanden had geëist om de machines te kunnen ontmantelen.

Louis Lamberts, gedelegeerd bestuurder van Marlux : “Despriet vroeg een exuberant bedrag 7 miljoen frank per jaar voor een drie/zes/negen-contract. Dat maakte een overname door ons onmogelijk. Het kan toch niet dat één persoon onder drie gedaanten als gefailleerde, eigenaar van de grond en medebieder in één en dezelfde zaak optreedt.”

SCHONE LEI.

Deze week start Marbra-Lys met een schone lei zonder de schuldenberg van 166,1 miljoen frank en met een verminderd personeelsbestand (55 in plaats van 101 werknemers) de productie opnieuw op. Het gebeurt geregeld dat een ex-werkgever na een faillissement onder een nieuwe naam begint, maar dat Terrazzo niet minder dan 107 miljoen frank in het krijt staat bij de RSZ en de belastingen tegenover slechts 3,3 miljoen frank bij de leveranciers doet veel waarnemers de wenkbrauwen fronsen.

Philippe Despriet : “Terrazzo is ten onder gegaan aan de negatieve houding van de overheid. Van augustus ’91 datum van aanvraag tot aanpassing van de exploitatievergunning die loopt van 7 december ’72 tot 5 november 2000, om onze productieruimte met 1000 vierkante meter uit te breiden tot 1 juni ’96 datum waarop geen beroep meer kon worden aangetekend tegen de beslissing van de Raad van State om de weigering van een nieuwe exploitatievergunning op 24 maart ’94 door de Bestendige Deputatie op te heffen kon het bedrijf geen zinnig investeringsbeleid voeren. We werden immers dagelijks met sluiting bedreigd. De overheid heeft alle wettelijke termijnen aan haar laars gelapt. Zo deed de stad Harelbeke er drie jaar over om een negatief advies uit te brengen. In beroep duurde het nog eens twee jaar om speciale milieuvoorwaarden op te leggen. In een dergelijk klimaat valt niet te ondernemen. Toch heb ik deze zomer nog een poging ondernomen om Terrazzo, dat in ’95 een verlies van 10 miljoen leed de eerste zes maanden van ’96 is er zeker nog zoveel bijgekomen er bovenop te helpen. Aan een architect werd de opdracht gegeven om een nieuwe bouwaanvraag in te dienen en er werden ook offertes uitgeschreven voor de nodige milieu-investeringen en de modernisering van het machinepark. Maar het bedrijfskapitaal was na de vijf jaar durende impasse volledig opgesoupeerd en de aandeelhouders waren niet langer bereid verse middelen in het bedrijf te investeren. Daarom besloten ze op 26 juli ’96 de boeken neer te leggen.”

Op de vraag waar de RSZ-schulden vandaan komen, antwoordt Despriet : “Wij hebben tot op het laatste ogenblik het hoofd boven water proberen te houden, maar uiteindelijk was ons eigen vermogen volledig opgesoupeerd. Daarom hebben we de laatste drie kwartalen geen sociale bijdragen meer betaald. Het betreft hier echter zeker geen 100 miljoen frank. Dat zijn valse beschuldigingen van de vakbond.”

Rik Desmet, gewestelijk secretaris van het ABVV : “Op het ogenblik van het faillissement bedroeg de totale schuldenberg van Terrazzo 166,1 miljoen frank, waarvan 107,6 miljoen frank aan de overheid (RSZ, bedrijfsvoorheffing, BTW, arbeidsongevallen en andere sociale schulden) en 40,5 miljoen frank aan de banken. De andere schuldeisers zijn een leasing- en een immobiliënmaatschappij, die allebei in het bezit zijn van de heer Despriet. Bij de leveranciers staat hij maar voor 3,3 miljoen frank in de krijt. Deze wanverhouding bewijst het sociaal-frauduleus karakter van dit faillissement. Bovendien is Despriet niet aan zijn proefstuk toe. Dergelijke constructie paste hij al in ’84 toe met het faillissement van Gevelbeton Despriet, dat drie dagen later door dezelfde persoon met een schone lei zonder schulden opnieuw werd opgestart.”

OPLEVING.

Curator Johan Vycnkier, advocaat in Kortrijk, ontkent echter dat er juridisch ook maar iets onwettelijks is gebeurd : “Wij hebben de activa tegen een zo gunstig mogelijke prijs verkocht. Uiteindelijk hebben we voor het machinepark zelfs bijna het dubbele bekomen ( nvdr 45 miljoen frank) dan de voorafgaande schatting door een onafhankelijk expert.” Maar is het hier geen typisch geval van het systhematisch niet-betalen van een geduldige schuldeiser in casu de fiscus waarbij de curator een aansprakelijkheidsvordering tegenover de gedelegeerd bestuurder kan stellen ? Vynckier : “U hoeft ons niet de les te spellen. Wij kunnen niet alles tegelijk. De afwikkeling van een faillissement verloopt in fasen. Wij zullen te gelegener tijd alle schuldeisers de nodige uitleg verschaffen.”

Intussen blaakt Despriet van zelfvertrouwen en investeert 70 miljoen in de uitbreiding van het bedrijf : “Sinds juni ’95 is er een opleving van de markt. Bovendien is de relatie met het nieuwe gemeentebestuur een stuk beter, zodat ik reken op een nieuwe exploitatievergunning.”

ERP

PHILIPPE DESPRIET (MARBRA-LYS) Terrazzo is ten onder gegaan aan de negatieve houding van de overheid.