FINANCIEN. Schuchtere Bob

De recente vervanging van minister van Financiën Lloyd Bentsen heeft de Clinton-administratie geen centje pijn gedaan. Geen wonder. Zijn opvolger, Robert Rubin, voormalig co-voorzitter bij Goldman Sachs, was als hoofd van het National Economic Council al twee jaar lang een faktor van orde en konsensus in het Witte Huis. Geleidelijk aan was hij ook de invloedrijkste ekonomische advizeur in Clintons ploeg geworden.

Robert Rubin is een zeldzaam fenomeen voor Washington. Hij is behoorlijk rijk (salaris in 1992 : 26 miljoen dollar, persoonlijk nettovermogen : meer dan 100 miljoen dollar) en behoorlijk invloedrijk. Niemand heeft iets kwaads over hem te vertellen. Dat heeft veel te maken met zijn stijl. In een stad waar zelfs de liftjongens in het Kongres druipen van eigendunk, is Rubin iemand die nog het best kan omschreven worden met het adjektief “teruggetrokken”. Zijn pakken zijn steevast gekreukt, zijn aktentas bestaat uit een kartonnen harmonikamap. Tijdens vergaderingen besteedt hij gewoonlijk meer tijd aan luisteren dan aan praten. Nog meer onvoorstelbaar : het is van hem bekend dat hij al eens een privé-gesprek met de president laat voorbijgaan omdat hij niet veel te vertellen heeft.

Hoewel Bob Rubin doorgaat voor een goed bemiddelaar en rapporteur, is hij daarom nog niet neutraal. Op subtiele en minder subtiele manieren heeft hij zijn invloedrijke positie gebruikt om belangrijke debatten NAFTA, China in zijn favoriete richting te duwen : pro-zakenleven, pro-vrijhandel.

Zijn invloed is nergens meer aanwezig dan in het ekonomisch programma dat de Clinton-administratie het grootste deel van haar eerste ambtsjaar bezighield. Herinner u dat Clinton, toen hij nog presidentskandidaat was, beloofde zowel het begrotingstekort terug te schroeven als 200 miljard dollar te pompen in onderwijs, opleiding en dergelijke. Maar na zijn verkiezing overtuigde een deel van het ekonomisch team, onder leiding van Rubin, de president ervan dat hij zich beter meer met de eerste dan met de tweede doelstelling kon bezighouden. Nu twee jaar later het budgettair tekort slinkt en de ekonomie op volle toeren draait, heeft Rubin die strategie uitgeroepen tot een denderend sukses.

Maar intussen zit de Amerikaanse regering in de greep van een begrotingsdebat. Het deficit van 168 miljard dollar in 1995 wordt het laagste in jaren, maar alle prognoses tonen een explosie na 2000 tot misschien 400 miljard dollar in 2004.

Van Rubin moeten echter geen revolutionaire ingrepen worden verwacht. “Ik was altijd ontsteld, ” vertelt een funktionaris, “hoe beperkt de opties waren die we bekeken. ” Toen minister van Arbeid Robert Reich onlangs voorstelde ten aanval te trekken tegen de “industriële welzijnszorg” ondernemingssubsidies en belastingvoordelen om geld vrij te maken voor openbare investeringen, hing Rubin enkele uren later al aan de telefoon met de pers om de administratie te distantiëren van de uitlatingen van Reich…

(c) The Economist

ROBERT RUBIN (VS-MINISTER VAN FINANCIEN) Invloedrijk man die belangrijke debatten in zijn favoriete richting weet te stuwen : pro-zakenleven, pro-vrijhandel.