EINDE VAN HET REGIME

Generale slabakt.

De Generale Maatschappij van België (GMB) lijkt intussen niet meer in staat om als schokbreker te fungeren tussen Tractebel en Suez Lyonnaise des Eaux. De structuur is er nog wel, maar het verdwijnen van het aandeel op de beurs en haar statuut als een 100%-dochter van Suez, roepen vragen op over haar uiteindelijk nut.

In theorie is er niets veranderd, tenzij dan dat Christine Morin-Postel de heer Liotier heeft opgevolgd als gedelegeerd bestuurder. De raad van bestuur, die een twintigtal mensen omvat, komt per jaar nog een keer of drie, vier bijeen. Maar sommige leden zijn het beu te moeten optreden als figuranten. “Er heerst een sfeer van de nadagen van een regime,” stelt een van hen vast. “Meer dan ooit zijn we een stempelkussen geworden.” De discussies, zo wordt gezegd, nemen er allengs de vorm aan van commerciële theekransjes. Zo “vergat” onlangs – nadat hij wel verwezen had naar Tractebel en Fortis en vooraleer hij overging tot de grappen van de dag – Etienne Davignon ook aandacht te besteden aan Union Miniëre, tot grote woede trouwens van Karel Vinck, de baas van het non-ferrobedrijf.

Het uitvoerend comité, dat elke maand vergaderde, heeft zijn vergaderingen nu meer gespreid in de tijd. Het wordt voorgezeten door Gérard Mestrallet en omvat de directeurs van de Generale en van haar belangrijkste dochters. In theorie moeten daar de grote strategische krachtlijnen van de belangrijkste activiteiten van de groep besproken worden. Maar in feite zouden Philippe Bodson, Maurice Lippens of Karel Vinck slechts een beleefde belangstelling tonen voor wat er gebeurt in de andere filialen van de Generale. De eigenlijke beslissingen worden intussen elders genomen. Die worden voorbereid tijdens bilaterale contacten tussen de directie van de verschillende filialen en Christine Morin-Postel, Etienne Davignon of Gérard Mestrallet. En uiteindelijk worden ze genomen binnen de geëigende instanties van de verschillende dochters, waarin ook Etienne Davignon en Christine Morin-Postel zetelen, die geacht worden elke week te rapporteren aan Parijs. Zo worden in het geval van Tractebel de beslissingen voorbereid in de strategiecommissie en vervolgens voorgelegd aan de raad van bestuur.

Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, ontmoeten diegenen die deelnemen aan het uitvoerend comité elkaar elke maand, samen met een paar anderen, nog een keer in een groepscomité, waar dezelfde onderwerpen nog een keer aan bod komen. “De bazen van de Generale, en soms zelfs hun adjuncten, krijgen op die manier in de raad van bestuur nog een keer te horen wat ze al gehoord hebben in de bilaterale vergaderingen, in het uitvoerend comité en in het groepscomité,” stelt een deelnemer wrevelig vast. Christine Morin-Postel heeft wel gepoogd om het groepscomité af te schaffen. Dat wordt om 8 uur ‘s morgens gehouden en bij een croissant wordt dan gesproken over mecenaat en de anti-corruptiewetgeving. Maar Etienne Davignon heeft zich tegen de afschaffing ervan verzet.

Kwade tongen beweren stellig dat de Generale intussen de allures aanneemt van een lobbycentrum dat zich minder bezighoudt met het beheer van de participaties van de groep dan wel met de persoonlijke zaken van Davignon, gaande van het Paleis voor Schone Kunsten tot zijn mandaat bij Fiat. Gérard Mestrallet, die van hem steun kreeg en die bekend staat voor zijn trouw en loyauteit, onderhoudt met hem uitstekende relaties. Maar in principe moet Etienne Davignon binnen een vijftiental maanden de Koningsstraat verlaten. En dan zullen de zaken er heel anders gaan uitzien.

Christine Scharff Robert Van Apeldoorn