Economisch rattachisme

Het woord rattachisme is met rattig, ratel, rataplan en ratjetoe geknipt voor een stafrijm. Eentje dat schuurt en schofterig klinkt. Claude Eerdekens mag het gloriërend optekenen met een Mont Blanc in zijn dagboek. De PS’er brak een taboe, vervaarlijk zoals hij deed in de Kamer met de dreiging van een Waalse aanhechting bij Frankrijk. Het politieke rattachisme is een snoeverij. Het economische rattachisme is werkelijkheid. Het politieke rattachisme van Claude Eerdekens is onnodig voor het doelwit van zijn liefde. Frankrijk behoeft geen nieuw noordoostelijk departement. Wat Frankrijk wel wil, sluipende economische machtsverwerving in België, heeft het, in groeiende mate. De aanhechting van Generale Maatschappij en haar dochters bij Suez was de dijkbreuk. Suez is vandaag tweepolig : collectieve diensten en openbare infrastructuur met Tractebel en Lyonnaise des Eaux ( Gérard Mestrallet, PDG van Suez, somt ze vorige week in die volgorde op in Le Monde), en financiële dienstverlening aan particulieren met Sofinco, Generale Bank en Fortis (opnieuw de opsomming van Gérard Mestrallet). Drie van de vijf spilbedrijven zijn Belgisch (?). Suez bezit bijna 40 % in Tractebel en 30 % in Generale Bank. De Generale Maatschappij maakt 40 % uit van de activa van Suez.

Een zoveelste test wordt de onafhankelijkheid van het Tractebel-Electrabel-filiaal Distrigas. Zal Distrigas gedwongen blijven de lijn te volgen van het monopolistische en anti-liberale Gaz de France of zal het de lijn mogen ontwikkelen van Gazprom, Gasunie, British Gas, Wingas, de groeiende groep van gasbedrijven die een Europese liberalisering gunstig gezind is, met daaruit lagere tarieven voor de industriële en privé-verbruikers ? Een zoveelste test wordt eveneens de evolutie van het Gemeentekrediet. De meligheid waarmee de inpalming van het Gemeentekrediet door Crédit Local de France wordt ondergaan, toont het economische rattachisme in werking. Er komt een Fortis-constructie wordt gezegd, een waarborg voor machtsdeling. Met Nederlanders en hun aan onze gelijkwaardige economie kan een overeenkomst voor machtsdeling werken, niet zo met Fransen, hun sens de grandeur en hun misprijzen voor niet-Fransen in het algemeen en hun noorderburen in het biezonder. Geen Belgische gemeentebankier zal een alarmbel luiden.

Frankrijk is een land met goede wijn, lekkere kaas, elegant volk en grote letterkunde. Dit toeristische beeld toont de verpakking. Frankrijk is een fout land voor België, en zeker voor Vlaanderen, om allianties aan te gaan. Met de glimlach wordt wat er rest van België in Parijs verpletterd door etatisme, corruptie en machtswellust. Frankrijk is het verleden en niet de toekomst.

Over het etatisme. Onze zuiderbuur koestert de sterke staatsmacht en bezit de grootste overheidssector van Europa, met 25 % van alle jobs (15 % voor Duitsland). De Franse staat creëerde over de voorbije vijf jaar alle nieuwe banen (een stijging van 1,6 % contra een daling van 0,5 % in de privé-sector). Frankrijk spendeert 26 % van zijn bruto binnenlands product voor uitkeringen aan zijn burgers, een Europees record (het Verenigd Koninkrijk 15 %). De Franse houding zal nooit veranderen voor een complete bewindsklasse, gaande van links naar rechts, het veld heeft geruimd. Het zit daar in de politieke genen.

Over de corruptie. Vandaag zijn wegens corruptie in opspraak de zakenlui en relaties van het Franstalige Belgische establishment Loïk Le Floch-Prigent (ex-PDG SNCF, ex-PDG Elf-Aquitaine), Maurice Bidermann (PDG Bidermann), Pierre Suard (ex-PDG Alcatel Altshom) Gérard Dejouany (ex-PDG Générale des Eaux), Didier Pineau-Valencienne (PDG Schneider), Martin Bouygues (PDG Bouygues, TF 1), André Levy-Lang (PDG Paribas), Nicholas Clive Worms (PDG Banque Worms), Jean-Louis Beffa (PDG Saint-Roch), Jerôme Monod (PDG Lyonnaise des Eaux), Serge Dassault (PDG Dassault Aviation), Bernard Tapie (ex-hoofd van Adidas, Terraillon, Olympique Marseille), Gérard Collé (ex-PDG van de Lotterie Nationale). Een koudmakende opsomming van de Franse ondernemingselite. De politieke elite is geen zier beter. Frankrijk rijmt met publieke verdorvenheid en PDG’s die weliswaar achter de tralies verdwijnen maar door een onappetijtelijke puzzel van geld, macht en rechtspraak zelden worden veroordeeld. Vorige week benoemde de regering Juppé opnieuw twee volgelingen in de top van het justitiële apparaat. In het land van Montesquieu en De l’Esprit des Lois is de grens tussen de politieke macht en het gerecht geperverteerd.

Over de machtswellust. De Amerikaanse advocaat in Parijs, Aram Kerkorian, publiceert “The Kerkorian Newsletter”. Voor Kerkorian wordt de Europese democratie niet bedreigd door een Duitse Vierde Rijk, maar door de Franse vijfde republiek die op autocratische wijze geleid wordt door de Enarquen de oud-studenten van de eliteschool ENA. De Enarquen willen de macht in Europa grijpen. Aan de Duitsers laten ze het leiderschap van de muntunie, zij pakken de macht in de instituten die Europa leiden. Het economische rattachisme van België past in het kraam van deze Franse elite en is in uitvoering. Het politieke rattachisme is een clownerie in de Wetstraat.

FRANS CROLS