De voetballer in Philippe Muyters

“Als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half doo-oo-ood”: Boudewijn De Groot wist niet wat hij liever had voor Jimmy: zakenman of voetballer. Voka-topman Philippe Muyters is beide. Gedelegeerd bestuurder in het professionele leven, voetballer en trainer in zijn vrije uren. “In voetbal wil ik nooit verliezen. Tijdens een sociaal overleg moet het wat diplomatischer.”

Enkele plompverloren liggende voetbalvelden in Berchem, op een boogscheut van de Craeybeckxtunnel. De zeven teams van Amber Vastgoed houden een toernooi. Amateurvoetbal, met de kenmerkende gedrevenheid van liefhebbers. Philippe Muyters (46) coacht er één van. Zelf speelt hij mee, te midden van het jonge geweld. De eerste match verliest zijn ploeg met 0-0 en 4-3 bij de strafschoppen. De tweede match verliezen ze met 0-2. Muyters roept, instrueert, loopt, schopt, speelt. Hij heeft het lijf van een voetballer: voetbalbenen, voetbalkop, voetbalstamina, voetbaldominantie. “De spelers moeten naar mij luisteren.” Muyters houdt van contact. Loopt op de bal af, komt onzacht met een tegenspeler in aanraking en bezeert zijn voet. Kermend blijft hij een minuutje liggen, stelt zich dan recht, tjokt tien seconden en gooit zich dan weer als een dier in de strijd. “Alles geven”, moedigt hij zijn mannen aan.

Pure emotie

In zijn kantoor in Antwerpen, enkele dagen later. De Voka-topman baalt. “We hebben slecht gespeeld. Ik ben het niet gewend om te verliezen. Vorig jaar speelden we nog de finale.” Philippe Muyters voetbalt in competitieverband van toen hij twaalf jaar was. Vier jaar geleden stopte hij even, maar nu traint hij de ploeg waarin zijn zoon Yves (20) actief is.

“Voetbal is pure passie”, weet hij. “Ik houd ervan om iets met gedrevenheid te doen. Op het veld sta ik om te winnen, en daar vecht ik voor, met hart en ziel.” Die passie laait ook naast het voetbalveld op. Muyters mijmert: “Mijn zoon viel, brak zijn pols en moest naar de spoedafdeling worden gebracht. Na de match liepen zijn maten linea recta naar het ziekenhuis, bezweet en op voetbalschoenen. Ze wilden niét weggaan voor enkelen van hen tot bij Yves konden gaan. Die kameraderie, die emoties, die doen je iets.”

Muyters zit in zijn chique kantoor aan de Brouwersvliet, maar zijn ogen zijn vochtig. Hij wacht even voor hij verder vertelt. “Voetbal kan je gerust met sociaal overleg vergelijken. Op het veld gaat het er hard aan toe. Er wordt doorgetrapt, stevig gespeeld, je wilt winnen. Maar je speelt nooit op de man. En daardoor is het mogelijk dat je na een harde, lange vergadering toch nog met je tegenstrever pinten kan gaan pakken. Essentieel in zowel voetbal als het bedrijfsleven is dat je in team speelt. Onze voetbalploeg vormt als geheel een sterke groep. Ik durf gerust spelen tegen teams met individuele sterspelers, daar ben ik niet bang van. Wel, bij Voka is dat ook zo. Intern zijn we een sterke ploeg. Als trainer laat ik mij informeren door mijn medewerkers, noem het onze training. Maar zelf speel ik ook mee: ik vertegenwoordig Voka op het sociaal overleg. Ook hier combineer ik dus spelen en trainen.”

Zes uur per week

Philippe Muyters heeft behoorlijk wat over voor zijn voetbalpassie. Hij maakt er wekelijks minstens zes uur de tijd voor. Hoe hij dat doet? “Door vroeg op te staan. Elke ochtend zit ik tussen twintig voor zes en tien over zes op de hometrainer, boven op zolder. Ik doe dat puur voor mijn fysieke conditie. En met resultaat: ik denk dat ik nog altijd met de snelsten van onze ploeg meekan.” Op zaterdag is er dan de wekelijkse match. “Ik boet dus wat aan slaap in, maar heb daar vooralsnog geen last van. Het werkt zelfs bijzonder ontstressend. De mentale vermoeidheid, de soms ongezonde levensstijl, het vele eten: ik werk dat allemaal weg door me fysiek in te spannen. Ik geloof heilig in het Latijnse adagium mens sana in corpore sano.”

Niet verliezen

Muyters kent zijn fysieke beperkingen. “Nee, een professionele voetbalcarrière heb ik nooit overwogen. Ik had en heb er het talent niet voor. Mijn gebrek aan techniek maak ik goed door mijn inzet en karakter. Bij voetbal kan ik honderd procent mezelf zijn. Professioneel moet ik een rol spelen.”

Plezier beleeft hij duidelijk aan het feit dat hij zijn zoon Yves kan coachen. “Hoewel hij er tijdens het toernooi niet bij was. Hij lag met griep te bed, en dus heb ik zelf meegespeeld. Ik ben er zeker van dat we beter waren geëindigd als Yves had meegespeeld.”

Philippe Muyters is een winnersbeest. Verliezen, daar houdt hij niet van. Toch moet hij met Voka geregeld water in de professionele wijn doen. Dat moet hard voor hem zijn. “Ik besef dat ik tijdens het sociaal overleg onmogelijk alle matchen kan winnen. Als je een voetbalmatch verliest, impliceert dat niet noodzakelijk dat je dan de volgende zal winnen. Tijdens vergaderingen moet je al eens toegiften doen op één punt om dan op een ander punt een overwinning binnen te halen. Diplomatie in voetbal zou dan weer zinloos zijn.”

Maar het ligt ingewikkelder: Voka speelt alleen op Vlaams niveau een rol in het overlegmodel. “Ja”, lacht Muyters, “we spelen niet eens in nationale. Da’s juist. Maar ik troost me met het besef dat onze afdeling bij elke staatshervorming aan belang wint.”

Eenmaal winnaarsmentaliteit, altijd winnaarsmentaliteit. (T)

Door Aart De Zitter/Foto’s Thomas De Boever