De rekening van Verhofstadt

Met de eedaflegging van de 150 volksvertegenwoordigers heeft België sinds donderdag 5 juni opnieuw een federaal parlement. Enkel VLD-voorzitter Karel De Gucht heeft de eed nog niet afgelegd. Hij blijft voorlopig lid van de VLD-fractie in het Vlaams Parlement, om er de minister-presidentswissel van Patrick Dewael door Bart Somers te begeleiden, klonk het bij de Vlaamse liberalen.

Intussen buigen de coalitiepartners in Lambermont zich verder over het ontwerp van regeerakkoord van formateur Guy Verhofstadt. Het 27 pagina’s tellende document draagt als titel Een creatief en solidair België, een verwijzing naar de nota van informateur Elio Di Rupo ( PS). Verhofstadt zei bij de presentatie van zijn document op dinsdag 3 juni dat het als een begin maar zeker niet als een eindpunt van de regeringsformatie moest worden beschouwd. De nadruk van de ontwerpnota ligt niet geheel toevallig op het sociaal-economische luik. Verhofstadt pleit voor een selectieve lastenverlaging van in totaal 1,5 miljard euro gespreid over 2004 en 2005, en toegespitst op laaggeschoolden, oudere werknemers, de non-profitsector, deeltijdsen en de kennisjobs. Die ‘offensieve strategie’, zoals de formateur zijn beleid heeft gedoopt, moet tegen het einde van de regeerperiode goed zijn voor 210.000 extra banen. Een werkgelegenheidsconferentie voor de regering en de sociale partners staat in de steigers.

De socialistische partners toonden zich bij de start van de onderhandelingen volleerde boekhouders door voornamelijk op de budgettaire gevolgen van de nota te wijzen. SP.A-voorzitter Steve Stevaert noemde het een positieve nota, maar wou eerst zien of de rekening van Verhofstadt wel klopt. De premier laat de teugels van de financiering lichtjes vieren door op het eind van zijn nota te mikken op een financieringsoverschot van 0,4 %, terwijl dat volgens het Stabiliteitspact 0,5 % moest zijn. Ook enkele heikele thema’s worden – voorlopig althans – uit de weg gegaan. Zo krijgen de overheidsbedrijven De Post en de NMBS vrij beperkt aandacht.

Sinds het faillissement van Sabena maken de mensen zich ongerust over de overheidsbedrijven, en terecht. (…) Ik heb altijd de autonomie van de NMBS verdedigd, en dat hebben de politici mij niet in dank afgenomen. Zij zagen Schouppe als een politieke benoeming die zou doen wat ze van hem verwachtten, maar ze hebben zich vergist. Ik heb hun instructies nooit aanvaard. Het lot van de werknemers van de NMBS en de openbare dienstverlening vind ik belangrijker dan goede maatjes te zijn met politici. ‘

( Etienne Schouppe, oud-topman NMBS en CD&V-senator over de overheidsbedrijven, in Humo)