DE PAARDENMEST VAN KYOTO

Ligt Antwerpen aan het einde van de 21ste eeuw aan zee ? Rillen om rampen is een diepe menselijke behoefte. Een overtreffende trap van intelligentie is humor en humor is het beste schild tegen de scare-them-to-death-benadering van de milieu-activisten. The Economist haalde de doemdenkers van de Club van Rome ooit onderuit met de volgende grap. Als de wetenschappers aan het einde van de 19de eeuw voor Londen hadden moeten berekenen wat de exponentiële groei van de lokale bevolking en haar vraag naar vervoer met de paardenkoets aan effect zouden gehad hebben, dan was hun voorspelbare uitkomst geweest dat tegen 1990 de Britse hoofdstad onder een laag van tien meter paardenmest moest bedolven zijn. Buiten Rotten Row en de wachthokken van de Horse Guards aan Whitehall is Londen vandaag vrij van paardenvijgen. De onderschatting van : a. het menselijke vernuft, b. de invloed van nieuwe technologieën en c. de mogelijkheid tot gedragswijziging leidt bij toekomstprojecties steeds tot onheilsboodschappen. In Kyoto vergaderen duizenden politici, ambtenaren, wetenschappers en kwakzalvers om de dikte van de paardenmest te meten in 2090. Het broeikaseffect bestaat en actie om het te milderen, is noodzakelijk. Over de hoogdringendheid en het ritme van de remedie is de met feiten onderbouwde discussie maar net gestart.

Het Intergovernmental Panel on Climate Change de instantie die voor VN-organisaties de uitstoot van broeikasgassen bestudeert wandelt over bewegend zand. Het IPCC heeft geloofwaardigheid verloren hoewel de club naar best vermogen de eerlijkheid beoefent door de bijstelling van haar voorspellingen. Uit de assessments van het IPCC concludeerden bange weeklagers dat de zeespiegel met meters zou rijzen. In teksten van het IPCC van 1990 werd aangenomen dat de zeespiegelrijzing in 2100 65 centimeter zou bedragen en de temperatuur met 3 graden zou klimmen. Vijf jaar later volgde een lagere inschatting : 50 centimeter en 2 graden. Prietpraat als Antwerpen aan zee behoort tot het arsenaal van de alarmisten die de passieve bevolking tot daden willen dwingen, niet tot de besluiten van het IPCC.

Het zal de oud-onderzoekers van het atoomcentrum in Mol en de leden van het Nucleair Forum de lobbygroep voor atoombrandstof van de stroomproducenten plezier doen, maar kernenergie is schoon. Het koolzuurgas dat we met zijn allen de lucht inblazen, kan met een klap omlaag. Het raderwerk van de industrie zal bovendien blijven draaien. Als we maar veel meer kernenergie aanwenden en het verbruik van olie, kolen en gas stoppen tot meer duurzame energie kernfusie, brandstofcellen, fotovoltaïsche cellen, getijdenenergie, windenergie is ontwikkeld. De 433 kernreactoren op aarde zorgen jaarlijks voor het vermijden van 2,3 miljard ton koolzuurgas als hun totale vermogen vergeleken wordt met fossiele brandstof, oorzaak van broeikasgassen. In het rapport van het IPCC van 1996 staat een scenario waarin atoombrandstof louter op haar economische voordelen wordt ingeschat. Toepassing van dat scenario laat de nachtmerries om het koolzuurgas prompt verwaaien. Geen enkel milieustrijder in Kyoto zal er de nek voor uitsteken.

Een stabilisering van de koolzuurgasemissie op het niveau van 1990 in 2010 met nadien ernstige verminderingen , het Amerikaanse voorstel, is een gepaste, werkzame formule. Niet het populistische voorstel van de Europese Unie : een drastische, prompte verlaging. Waarom ? Het antwoord vonden Allan Manne van Standford University en Richard Richels van het Electric Power Institute. Hun uitgangspunt is dubbel, een dosisje broeikaswarmte is aanvaardbaar én het uitstel van het bestrijden van de kwaal met enige decennia is eveneens aanvaardbaar : om redenen van een lagere kost van de bestrijding in de toekomst. Manne en Richels geloven in het menselijke brein en verwachten beterschap van bijvoorbeeld brandstofcellen en laag-bij-de-grondse verfijningen als doelmatigere aardgascentrales. Zonder zelfs rekening te houden met de inflatie kost het uitgeven van 100 frank vandaag meer dan het uitgeven van 100 frank in de toekomst. Het terugdringen van de broeikasgassen door vandaag 100 miljard frank uit te geven, kan in 2020 bereikt worden door, aan de waarde van vandaag, slechts 30 miljard frank uit te geven. Met andere woorden, voor dezelfde present cost, berekenden Manne en Richels, kan de koolzuurgasemissie gedeeld worden door drie mits enkele decennia te wachten.

Is dit uitstel om economische redenen onzindelijk en rampzalig ? Neen. De Amerikaanse vice-president Al Gore, nooit te beroerd om een knetterende vergelijking, sprak over een ecologische holocaust. De wetenschap wijst bijlange niet eenduidig naar een holocaust en zeker niet naar een holocaust in de nabije toekomst. De wiskundige modellen die het smelten van Antartica voorspellen, noemen het jaartal 2100. Dat is nog een zee van seizoenen om de paardenmest te schrapen van de broeikasgekte.

FRANS CROLS