De arrogantie van de macht

Dit blad spaarde de regering- Verhofstadt niet in zijn analyse van de beleidsverklaring van 17 oktober. Niemand kan echter voorbij aan het feit dat premier Guy Verhofstadt (VLD) zijn boodschap in de Kamer op een heldere en nederige manier heeft gebracht. Wie heeft Jean-Luc Dehaene (CVP) over zijn regeringen ooit het woord ‘tekortkomingen’ in de mond horen nemen? Ook Verhofstadts verdediging tegenover een sloganeske oppositie bleef overeind.

Maar niet iedereen binnen de paars-groene regeringscoalitie legt dezelfde bescheidenheid aan de dag.

Zo haalde SP-vice-premier en minister van Begroting Johan Vande Lanotte onlangs in het VTM-nieuws zwaar uit naar de ‘criminelen’ van de KBC. Laten we wel wezen: als de KBC via of samen met haar Luxemburgse filiaal fraude heeft gepleegd – en alles wijst inderdaad in die richting – dan moeten de bank als instelling én de verantwoordelijken daarvoor gestraft worden. Daarover valt niet te discussiëren.

Vande Lanotte grijpt de KBLux-affaire echter voor heel andere dingen aan. De minister neemt het immers niet dat die instelling kritiek uitte op zijn Zilverfonds, en begon meteen met allerhande bedreigingen te zwaaien in de richting van KBC en haar producten voor pensioenvorming. Die reactie roept twee fundamentele bedenkingen op.

Ten eerste valt het niet te ontkennen dat er rond het Zilverfonds nog heel wat fundamentele vragen bestaan. Bijvoorbeeld over de financiering en de aanwending van de verworven middelen. Het is te vrezen dat een politieke strateeg als Vande Lanotte die wazigheid doelbewust nastreeft, met de bedoeling om met het Zilverfonds op het gepaste moment de weg te kiezen die politiek-electoraal de meeste vruchten oplevert.

Ten tweede is het onbegrijpelijk dat een socialist anderen de mantel uitveegt over de pensioenproblematiek. Als er in deze materie al duidelijke verantwoordelijken aan te duiden vallen, dan zitten die ondubbelzinnig in zijn politieke familie. Vooral door hen werden mensen die al twintig jaar geleden waarschuwden dat ons pensioenstelsel dringend aan revisie toe was, weggehoond als paniekzaaiers en onkundige betweters. Het legde Louis Tobback (SP) en Elio di Rupo (PS) geen windeieren.

Het getuigt van een ongelooflijke arrogantie van de socialisten dat ze hun verpletterende verantwoordelijkheid op het vlak van de pensioenen durven ombuigen in een offensieve politieke strategie. Daarom noemt men Vande Lanotte wellicht een topminister.

Qua arrogantie hoeven de liberale boegbeelden Patrick Dewael en Karel De Gucht echter niet onder te doen voor de Oostendenaar. Steeds meer betrokkenen beklagen zich over het ontstellende gebrek aan dossierkennis van Dewael die, zo luidt het, op dat vlak echt niet meer moet onderdoen voor zijn voorganger. De Gucht van zijn kant staat voortdurend van alles te schreeuwen, maar realiseert weinig. De belastingverlaging van de regering-Verhofstadt is een lachtertje in vergelijking met wat de VLD vooropstelde. Waar blijft bijvoorbeeld de verlaging van de vennootschapsbelasting, waar hij zich enkele maanden geleden nog sterk voor maakte? Wanneer zet hij zijn ministers in het gelid voor een ernstig asielbeleid zoals dat in het VLD-verkiezingsprogramma stond, in plaats van de farce die daar nu voor moet doorgaan? Komt ook voor blauwe excellenties hoogmoed voor de val?

johan van overtveldt

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content