Baby Verhofstadt na Baby Thatcher

De VLD moet de partij van de Werkers worden en niet langer de partij van de Burgers zijn. Zo pleit Vincent Van Quickenborne (zie blz. 34). Hij licht de werkers in over hun cowerkers. Nog even geduld en u kunt roddelen over de hoge vergoeding van uw collega-CEO, of COO of CFO, of u kunt – als u een goudvink bent en ooit naar dat niveau zal doorstoten – uw eisen preciezer berekenen.

Technisch gezien levert Patrick Vankrunkelsven u die informatie. De authentieke vader van de nieuwigheid is echter Vincent Van Quickenborne die in de Senaat, met Paul De Grauwe, de slag om de superieure pree inzette. Van Quickenborne is hongerig en eist nu ook de publicatie van de wedden van de syndicale leiders en de bazen van de publieke en semi-publieke ondernemingen. In een adem vindt hij het logisch dat het overheidsbedrijf VRT de sommen voor de voetbalrechten publiceert. Waar belastinggeld circuleert, moet het licht schijnen. Hij heeft volmondig gelijk.

Vincent Van Quickenborne (31) is plezant. De jonge republikeinse snoeshaan die staatssecretaris van Administratieve Vereenvoudiging mocht worden, ziet zichzelf als een dossiervreter en betreurt zijn clowneske imago. Alhoewel: “I like to smile,” bekent hij. Er zijn politici met het vijfvoudige aan dienstjaren van Van Quickenborne die niks op hun palmares te schrijven hebben. Zij volgden onderdanig de partijbevelen en verdwijnen onbezongen. Na vier jaar senatorschap en een jaar staatssecretariaat passeerde Van Quickenborne twee lakmoesproeven. Hij maakt de administratieve vereenvoudiging hard door miljoenen euro’s aan besparingen voor de bedrijven in de programmawet te laten inschrijven. De publicatieverplichtingen voor vennootschappen worden veel slanker. Hij smaakt bovendien het genoegen om gelijk te halen na drie jaar boksen – door de stommiteit van Jan Coene en de voorzitter van Picanol – met een wet die de vergoedingen van de top van beursgenoteeerde ondernemingen publiek maakt. Wat Trends hem toen in een eerste reactie verweet – het voeden als liberaal van de afgunstmaatschappij -, weerlegt hij door zich de vriend te noemen van de aandeelhouder die moet weten wat de bedrijfstop kost en opbrengt.

Guy Verhofstadt begon als Baby Thatcher. De macht van de markt moest prevaleren op de macht van de overheid. Verhofstadt schreef manifesten, herbouwde de liberale partij, verwierf de macht en raakt leeggezogen in de Old Labour-filosofie van Elio di Rupo en de wrevel over zijn ambetantigheid in de VLD. Verhofstadt dirigeert Wetstraat 16, nummer 18 is het adres van Baby Verhofstadt: Vincent Van Quickenborne. Goed van de tongriem gesneden als de Gentenaar, belezen en hard werkend manoeuvreert Van Quickenborne zich naar het voorplan. Hij cultiveert daarbij het politiek incorrecte denken. Niet elk regeringslid zal enthousiast aan een journalist een boek over Karl Rove (voor de weldenkenden van Vlaanderen: het duivelse brein achter de duts die George W. Bush volgens die kringen zou zijn) uitlenen met woorden van lof.

Baby Verhofstadt wil een einde maken aan de Belgische hypocrisie: zij die willen werken mogen niet, zij die niet willen werken laat men betijen. Papieren wegtoveren verdient lof, maar de kern van de zaak is serieuzer: de verdere deregulering en liberalisering van België. Of Vlaanderen, als het in België niet lukt. Guy Verhofstadt heeft zijn rondes gereden, Vincent Van Quickenborne warmt de kuiten.

Frans Crols