Aboe, Suad, Saida en de anderen

Zolang allochtonen in Vlaanderen denken dat “homo’s en feminisme enkel passen in de straathondencultuur van de christenen” en autochtonen niet weten dat 85% van de Marokkanen hier geen Arabisch maar Berbers spreken en gejend worden door pan-arabisten, moet Robert Voorhamme ( SP.A) lawaaierig discussiëren. Het Belgische integratiebeleid is inderdaad mislukt. Dat integratiebeleid werd een oefenveld voor de idealisten en vergadertijgers van een linkse elite die over elkaars voeten viel om de “sukkelaars” uit Rabat, Casablanca, Anatolië te vertroetelen, naar de mond te praten en voor een partijkar te spannen. Zoals steeds met de beste bedoelingen.

De zogenaamde sukkelaars zijn pientere mensen die de moedige stap durfden zetten om zich los te rukken uit het moederland en te herbeginnen in een kil en onvriendelijk gastland. Zij aarden hier moeilijker spontaan dan de Spanjaarden, Italianen, Polen, Grieken van de vorige immigratiegolven, maar dat is een nuance en geen fundamenteel probleem. Een moskee en een hoofddoek, het is even wennen én een verrijking van het landschap en de medemenselijkheid. Een felle stem als Aboe Jahjah pimenteert het nadenken over onze eigen toekomst en identiteit. De Nieuwe Vlamingen zijn er, zij blijven en zij zijn welkom. Het is daarom godgeklaagd dat de ondernemingen weinig of niks doen om de nieuwste migranten kansen te geven. Ze beweren van wel, maar op enkele uitzonderingen na is dit gelogen. Ook de hoogconjunctuur die voorbij is – enkel premier Guy Verhofstadt ( VLD) gelooft in ononderbroken groei voor de volgende tien jaar – bracht geen inhaaloperatie, dus wat zal het worden met de economische inzinking?

De ondernemingen deden het minimaalste van het minimale; de overheid, altijd klaar om hooghartig lessen te geven aan “de privé”, deed het nog slechter. Dat het versoepelen van het minimumloon om vergoeding en instaptalent te huwen reuze zouden helpen, kan je aan Mia De Vits niet kwijt. Zo modderen we mopperend verder tot er een razende onderklasse vegeteert in de steden. De gevangenispopulatie bestaat voor een belangrijk deel uit allochtonen. Normaal. Wie veracht wordt, geen eerlijk werk krijgt, bokst terug vanuit het boevendom. Al Qaeda kan zich geen betere maatjes wensen.

Robert Voorhamme zegt het niet letterlijk, maar hij zwengelt een debat aan dat in Duitsland door de christen-democraten gevoerd werd onder de hoofding Leitkultur: welkom in de Bondsrepubliek, maar weet dat er hier aan de Rijn een samenleving bestaat met waarden en normen van duizend jaar oud, en die kunnen, zoals alles, wel evolueren maar niet bruusk en evenmin in een geest van identiteitsschaamte. De Leitkultur met haar eerstegeboorterecht in het Avondland is geen paspoort voor blikvernauwing. In Arabische teksten, samengebracht door Arnoud Vrolijk ( Uitgeverij Contact, 2002), spreekt de speculatieve nieuwsgierigheid van een Arabische renaissancecultuur dwars door de traktaten, de reisverslagen, de kookrecepten en de uitleg over de Koran. Wat weten we – en hoe trekken we de pertinente besluiten – over het Midden-Oosten en de brutale, bloederige vriendschap van onze regeerders met de Saoeds, Moefti’s, Arafats, Hasjemietische dynastie sinds het einde van het Ottomaanse rijk in 1914? Wij hebben de frustraties in de Arabische straten gevoed door uitbuiters, geldverspillers en ijdeltuiten de macht te bezorgen. De bekende slogan luidt: kennis is macht. Pas hem aan tot: kennis is vriendschap.

Frans Crols [{ssquf}]