20 JAAR TRENDS. AMBITIE EN BESTENDIGHEID. Het huis Roularta

Het doodgewone begrip “huis” is niet vanzelf toepasselijk op ieder bedrijf, zelfs niet op elke familiale onderneming. Ik weet wat ik zeg, wanneer ik het woord gebruik. Vóór Roularta Media Group heb ik een twintigtal jaren geleefd in een ander huis, hoe verschillend ook : dat van Léon Lambert. Volgens het bekende onderscheid van de Amerikaanse socioloog Thomas Merton was dit geen local (zoals Roularta), maar een cosmopolitan. Beide huizen hadden grondslagen en gebruiken die zekerheid verschaften ; zij verleenden gastvrijheid aan nieuwe en onverwachte gasten, waardoor zij loyauteit opwekten.

Met hoeveel vertrouwen wij in het begin van de jaren zestig in de Vlaamse Ekonomische Raden de toekomst ook tegemoet zagen, toch zou de huidige goeverneur van West-Vlaanderen Olivier Vanneste in zijn provincie geen Roularta hebben durven voorspellen. De ekonomische expansie in deze agrarische en maritieme provincie zat veeleer in de sfeer van de voedingsnijverheid, landbouwmachines (Claeys), draadtrekkerijen (Bekaert) en textielmachines (Picanol).

KANSEN.

De eerste in een lange reeks van markante Westvlaamse ondernemers die ik leerde kennen, nog in het begin van de Tweede Wereldoorlog, was Lucien Decrop. Van huis uit was hij visser ; in het begin van deze eeuw was zijn geboorteplaats De Panne nog een vissershaven. Later kwamen daarbij nevenprodukten zoals netten en diepvries. Net als de anderen greep hij snel de kansen aan wanneer ze zich voordeden. Zo nam hij het initiatief voor de “mirakuleuze haringvangst” in de Vlaamse en Noordfranse kustwateren, tijdens het laatste jaar van de Duitse bezetting.

West-Vlaanderen telde ook uitgeverijen met aanzien maar dan van boeken, niet van dag- of weekbladen. Deze laatste ontstonden in Vlaanderen, zoals elders, in de grote stedelijke agglomeraties (Antwerpen, Gent, Brussel). Daar was immers een potentieel publiek voorhanden voor de verspreiding van opvattingen en de opbouw van invloed, die samen in een wisselende verhouding aan de basis liggen van alle persbedrijven. West-Vlaanderen heeft nu nog steeds geen dagblad, zoals er overigens in Limburg slechts één enkel bestaat.

DE STREEK.

Hoe ontstond Roularta ? Op ingeving van zijn vader, voormalig burgemeester van Roeselare (die ik herhaaldelijk samen met zijn zoon heb bezocht), wilde advokaat Willy De Nolf een klein lokaal weekblad in leven houden dat in moeilijkheden verkeerde. Vader en zoon De Nolf vonden namelijk dat het blad nog diensten kon en moest bewijzen aan de stad en de streek.

“De streek” is overal een begrip, maar in West-Vlaanderen heeft het toch een biezondere volle klank. “Wanneer komt gij nog eens naar de streek ? ” zo luidde de vraag waarmee Willy en Thérèse De Nolf mij plachten uit te nodigen voor een bezoek of een gesprek. Ik neem aan dat de Vlaamse Brusselaar die ik ben, in West-Vlaanderen altijd meer welkom was dan de Antwerpenaar die ik vroeger geweest was.

De grote Streekkrant is en blijft een krant van de streek, of liever van vele streken. Een verwijzing naar de streek van Roeselare is overigens ook de naam van de onderneming, het Latijns klinkende Roularta : een taalkeuze waarin ik de vroegtijdige ambitie meen terug te vinden om niet alleen buiten West-Vlaanderen te treden, maar ook buiten het Vlaamse taalgebied.

Deze tertiaire onderneming heeft uiteraard ook een secundaire zijde : een drukkerij is een industriële produktie-eenheid. Het kwam dan ook goed uit dat Roularta familiaal gebruik kon maken van de mogelijkheden en de ervaring van een industrieel wereldbedrijf als Clayson.

VERTROUWEN.

“Een onderneming maken is een nieuwe stiel leren, ” zegde mij dezer dagen nog Roger De Clerck (Beaulieu) en dat heeft hij dus dikwijls gedaan. De top van Roularta moest leren leven met de gesofistikeerde wereld van de publiciteit, met de gekompliceerde wereld van de journalistiek en met nog enkele andere werelden of wereldjes (een geliefkoosd onderscheid dat ik geleerd heb van Jean Josy). Van hun kant moesten die andere werelden ook leren leven met en soms ook in het huis Roularta.

Roularta is uiteraard een hectisch bedrijf maar toch is het in Roeselare of in Zellik nooit druk, en nog minder wordt er druk gedaan. Het gaat er eenvoudig en rustig toe, onopzettelijk en ongekunsteld. Men voelt er zich thuis, van waar men ook komt. Doorheen de peripetieën van de “communautaire relaties” werd de journalistieke medewerking verkregen om ook een belangrijke Franstalige lezerskring te bereiken.

Twintig jaar geleden stelde ik het toen nog kleine huis Roularta voor aan de toekomstige lezers van het pas opgerichte magazine Trends. Tijdens die twee decennia heb ik onafgebroken van nabij de groei gevolgd, en overigens grotendeels doorheen Trends de ekonomie evenals de wereld buiten de ekonomie.

Voor de toekomst heb ik een groot vertrouwen in de bestendigheid van dit huis, niettegenstaande de toenemende onbestendigheid die ik meen waar te nemen in de sektor, niet alleen in dit land maar in de hele wereld.

LODE CLAES

Lode Claes is voorzitter van de redaktie-adviesraad.