160.000.

Guy Verhofstadt ( VLD) is een geboren communicator. En televisie is een vluchtig medium. Daar is slechts één kruid tegen gewassen (al zeggen we het zelf): Trends. In dit nummer leest u de nuchtere waarheid over het ‘baan-brekende’ beleid van de regering-Verhofstadt en de 160.000 nieuwe jobs die de voorbije vier jaar – dixit de premier – als zoet manna uit de hemel vielen (zie blz. 54). Voorts kunnen we u aanbevelen op onze website de woordelijke weergave te lezen van het televisiedebat dat Guy Verhofstadt en ACV-voorzitter Luc Cortebeeck vorig weekend op Kanaal Z in het programma Breekpunt! voerden. Beide teksten vormen het perfecte antidotum voor de sirenenzang van de Wetstraat. Goed schudden voor gebruik en in te nemen uiterlijk voor 18 mei – bij voorkeur in de verkiezingsochtend zelf, op een nuchtere maag.

Alvast een voorsmaakje. Eerst en vooral, het klopt dat de werkgelegenheid in de voorbije vier jaar fors is toegenomen: in de periode 1999-2001 werden inderdaad 163.000 extra jobs gecreëerd. Maar als Guy Verhofstadt dat op zijn conto wil schrijven, dan moet hij beginnen tellen vanaf juli 1999 – het begin van zijn regeerperiode – én het aantal jobs meerekenen dat in 2002 en 2003 verloren ging. Slotsom: we houden slechts 130.000 bijkomende jobs over.

En eigenlijk is ook dat cijfer niet volledig correct. In de praktijk reageert de werkgelegenheid met ongeveer een jaar vertraging op conjuncturele ontwikkelingen, constateren Daan Killemaes en Johan Van Overtveldt, de auteurs van het Trends-omslagverhaal. Als paars-groen dus aanspraak wil maken op de jobcreatie, dan kan het dat maar tussen half 2000 en half 2004. En hier oogt het plaatje veel minder rooskleurig. In die periode vielen er per saldo geen 160.000 jobs uit de hemel, maar blijven er slechts 80.000 over.

“Er zijn wél 160.000 nieuwe banen gecreëerd,” hield Guy Verhofstadt vol tijdens het tv-debat. “Laten we daar niet verder over discussiëren.” Vreemd is dan weer dat de premier voor de belastingverlagingen die hij doorvoerde, wél rekening houdt met een vertragingseffect. De verhoging van de fiscale druk onder paars-groen – van 49,6 % naar een opmerkelijke 50,4 % van het bruto binnenlands product (BBP) in de periode 1999-2002 – relativeert hij door te stellen dat de effecten van zijn fiscale hervormingen zich nu wel snel zullen laten gevoelen in 2003, 2004 en 2005.

Guy Verhofstadt kiest liever voor de vlucht vooruit. In tegenstelling tot studies van het Planbureau en de banken – die zeggen dat er niet eens budgettaire ruimte is voor verdere lasten- of belastingverlagingen – stelt hij dat die er wel is, tenminste “als de 2 % economische groei terugkomt”. Cijfers van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (Oeso), zo maakt de premier zich sterk, voorspellen dat dit eind 2003, begin 2004 mogelijk wordt.

Om vakbonden en socialisten te sussen, is enig ideologisch bochtenwerk de eerste minister niet vreemd. In de periode 1999 tot 2002 namen de uitgaven in de gezondheidszorg met 18 % toe, terwijl het bruto binnenlands product slechts met 11 % aangroeide. Guy Verhofstadt op Kanaal Z: “Vroeger pleitte ik voor de ontwikkeling van een tweede en derde pijler, maar ik ben daarvan teruggekomen. Dit is geen tijd voor grote ideologische veranderingen. We hebben kwalitatief een van de beste gezondheidssystemen in Europa. We leven allemaal langer en de nieuwe medische techniek kost meer. Ik ben bereid daarvoor meer te betalen.”

Waar dat geld dan wel vandaan moet komen? Beknotten op andere uitgavenposten van de overheid, zo luidt het antwoord, én de activiteitsgraad tot 70 % verhogen. Eén probleempje: 70 % van de mensen op arbeidsleeftijd aan het werk krijgen, betekent 650.000 mensen extra aan de slag. Volgen we de redenering van de premier dat paars-groen gemiddeld 40.000 banen per jaar schiep, dan haalt België die norm pas over zestien jaar. Premier Verhofstadt heeft dus nog vier legislaturen te gaan.

Piet Depuydt

Guy Verhofstadt kiest liever voor de vlucht vooruit. En om vakbonden en socialisten te sussen, is enig ideologisch bochten-werk hem niet vreemd.