Het is dezer dagen, vooral ter linkerzijde, bon ton om de schuld van de hoge inflatie in de schoenen van de bedrijven te schuiven. Bedrijfsleiders zouden zich bezondigen aan een graaicultuur door hun prijzen nog meer te verhogen dan de gestegen kosten rechtvaardigen. De hogere winstmarges zouden zo de inflatie voeden.
Een blik op de cijfers volstaat om die graaiflatie te catalogeren als een broodje-aapverhaal, toch in België. De winstmarges piekten vorig jaar wel, maar werden vertekend door een aantal grote, zeer winstgevende bedrijven, bijvoorbeeld in de energiesector. Voor het doorsneebedrijf is de realiteit een pak minder rooskleurig. Bij de doorsnee-kmo daalt de winstmarge al sinds vorig jaar door de dure energie en de snel stijgende loonkosten. Ook dit jaar en de volgende jaren verwacht de Nationale Bank een verdere daling van de winstmarges.
Graaiflatie? De meeste ondernemers hebben geen idee waarover het gaat. Zij kampen eerder met ‘schenkflatie’: ze offeren een deel van hun marges op om hun marktaandeel te beschermen en temperen op die manier de inflatie. Het zijn in België vooral de ondernemingen die op die manier de factuur van de hogere energieprijzen betalen.
Als er in een aantal sectoren, zoals in de dienstensector, wel sprake is van hogere prijzen en het behoud van winstmarges, is dat vooral te danken aan een te royale bescherming van de koopkracht. De overheid rolt de rode loper uit voor een hardnekkige inflatie als ze de vraag aanzwengelt tot voorbij een beperkt aanbod. In plaats van ondernemers als zondebokken weg te zetten, zou het veel productiever zijn een aanbodbeleid te voeren dat de schaarste op de arbeidsmarkt aanpakt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier