Toezichthouders richten zich op handel in euro

In de affaire Rabobank is volgens Wilfried Steentjes van Steentjes Vermogensbeheer te weinig aandacht echter uitgegaan naar een tweetal aspecten. Om te beginnen met het aspect van de afstand tussen de handelaar en de gedupeerde. In het Libor verhaal is die groot.

De handelaar die de prijs van het rentetarief voor zijn collega op een bepaald peil houdt wil zijn collega bij een andere bank plezieren en niet zijn buurman, de een rente betaald gerelateerd aan de Libor op kosten jagen. Natuurlijk ligt er ook het aspect om de Libor te manipuleren de jaarbonussen.

Wie veel geld verdient voor zijn baas profiteert daarvan. Maar hiervan zou men kunnen stellen dat geld verdienen “voor de baas” niet direct fout is.

Men zou de morele discussie kunnen beginnen of de “verkoper” bij de DSB die zijn klanten aller-lei nauwelijks ter zake doende verzekeringen liet afsluiten niet veel fouter was.

Een ander aspect was de ondoorzichtigheid van de handel. De rentetarieven werden door een geselecteerd aantal banken bepaald.

Op zichzelf is dat al een bron van verderf. Immers als maar enkeling gaat over de bepaling van een prijs zullen ze automatisch ook proberen de prijs te beïnvloeden.

Op de meeste financiële markten mogen veel meer marktpartijen mee doen dan dat het was bij de Libor. Juist een beperkte groep deelnemers aan een markt kan tot prijsafspraken leiden.

In een vrije markt waar iedereen kan toetreden zal dit veel minder zijn. Of deze stelling opgaat zal de komende maanden blijken.

De toezichthouders richten zich nu op de valutahandel. Aan de handel van de euro versus de dollar kan iedereen meedoen. Het voor een vriend hoger of lager zetten van de prijs lijkt hier, waar de handel 24 uur per dag 7 dagen per week doorgaat, nagenoeg onmogelijk.

In minder grote valutaparen zal dit wellicht wel mogelijk zijn gebeurd. Maar de morele vraag is of we ooit een volledig eerlijke handel zullen krijgen of dat we de fouten in ons systeem zoveel mogelijk moeten indammen.