Stefan Duchateau: “Een heel klein beetje oorlog”

Wordt u intussen ook al wat zeeziek van al die commentaren over de Eurosituatie, het nakende verval van onze welvaart en het politieke onvermogen om deze situatie te doen kenteren? Kunnen we echt niet beter dan wat zure oprispingen en wat vrijblijvende beschouwingen produceren? Statler en Waldorf lijken wel ons rolmodel te zijn geworden.

Stefan Duchateau: “Intussen zakken de obligatiekoersen van Italiaanse, Belgische en Spaanse obligaties naar een alarmerend peil. Zonder dringende en doortastende maatregelen zal dit de rechtstreekse aanleiding vormen tot een ongecontroleerd uiteenspatten van de Eurozone. De gevolgen hiervan zijn niet te overzien. De meeste Europese banken zullen falen in hun meest essentiële functies en u meesleuren in een dramatische draaikolk waarbij een groot deel van uw spaarmiddelen onherroepelijk verloren zal gaan . De nationale overheden van de “Latijnse” landen (België hoort daar intussen ook bij) zullen in een uitzichtloze budgettaire situatie worden geplaatst en enkel nog de optie hebben om een substantieel deel van hun financiële verplichtingen op de staatschuld en sociale uitkeringen niet meer na te komen. Enkel met het mes van de financiële markten op de keel zijn de Europese politici te bewegen tot een oplossing maar één van de belangrijkste beslissingsnemers voelt helemaal geen druk , integendeel.”

Vooral ontmoedigend is dat er weinig perspectief wordt geboden op een realistische oplossing binnen een afzienbare periode. Dit betekent overigens niet dat er geen oplossingen zijn, enkel dat er geen politieke consensus kan worden gevonden.

Niet ten onrechte overigens , dikwijls zullen de voorgestelde oplossingen het probleem enkel institutionaliseren: Eurobonds verhogen enkel maar het risico op “hangmat”-gedrag terwijl de oproep tot massale interventies van de ECB het credibiliteitsprobeem van de Latijnse landen zullen vertalen in een gigantische inflatiegolf over gans Europa.

Duchateau: “De onderliggende oorzaken van de crisis zijn immers vooral toe te wijzen aan economische prestatieverschillen en die los je niet op met oppervlakkige financiële injecties- hoe massaal dan ook – maar door ingrijpende maatregelen die de inefficiënties van het staatsapparaat uitroeien en de getroffen landen terug op weg naar een herstel van hun competitiviteit. Maar ook voor de meest concrete oplossingen is er een Europese politieke consensus nodig die niet evident is en waarschijnlijk alleen zal gevonden worden als het (ruim) te laat is. Moeten we daarom toekijken hoe onze toekomst wordt afgeslacht, onze welvaart naar de afgrond wordt gesleept en er voor de volgende generatie geen ruimte meer wordt gelaten voor enige vorm van sociaal-economisch beleid? Intussen blijkt iedereen tevreden te zijn wanneer de verantwoordelijkheid kan worden doorgeschoven. Financiële markten verwijten politici het gebrek aan doortastende maatregelen en kregen het verwijt terug dat kortzichtige speculanten iedere vorm van constructieve oplossing onmogelijk maken. Het antwoord op de schuldvraag is reeds lang niet meer productief want er gebeurt overigens toch niets mee. De afwachtende en totaal passieve houding van banken, verzekeraars en institutionele beleggers in het Latijnse deel van de eurozone is echter meer bedreigend: erger nog, de grondhouding bestaat erin enkel te wachten op de juiste opportuniteit om posities in obligaties van het eigen land verder af te bouwen wanneer de ECB besluit dit papier op te kopen . De opbrengst wordt dan steevast geherinvesteerd in Duits, Nederlands en Fins papier waardoor het renteverschil opnieuw uitloopt en de ECB opnieuw verplicht wordt om papier op te kopen en erger te voorkomen. De zin hiervan ontgaat mij volkomen. Het probleem wordt (tijdelijk) verplaatst en zal uiteindelijk in een definitieve (en terechte) Duitse “nein” uitmonden.”