The Sweet Hereafter

Achter de mooie beelden van “The Sweet Hereafter” schuilt een ingenieus verhaal over haat, woede en wraak.

De Canadese cineast en schrijver Atom Egoyan is een filmmaker die zichzelf en zijn oeuvre voortdurend in vraag stelt. Dit eist hij ook van de toeschouwer. Egoyan liet voor het eerst van zich spreken met films als ” Family Viewing” en ” Speaking parts“. Moderne technologieën en media werden erin gebruikt als artificiële communicatievormen binnen het stukgelopen en van elkaar vervreemd gezin. Bij het grote publiek kende Egoyan pas erkenning met ” The Adjuster” en ” Exotica“.

” The Sweet Hereafter” opent met het verleidelijke beeld van een ineengestrengeld koppel met kind op een matras. Het beeld is echter misleidend. Egoyan is een cineast die zowel het verwachtingspatroon als de comfortabele kijkgewoontes van de toeschouwers wil doorbreken. Het briljante “The Sweet Hereafter” is gebaseerd op de gelijknamige, onverfilmbaar geachte roman van Russell Banks. Terwijl Banks zijn roman construeert als een spiraal waarin de lezer wordt uitgenodigd om het verhaal via de verschillende vertelstandpunten te reconstrueren, leidt Egoyan de toeschouwer via een advocaat binnen in de privé-wereld van een dorpsgemeenschap die werd getroffen door een tragedie. Bij een busongeluk kwamen veertien van de tweeëntwintig passagiers om, allemaal kinderen. De advocaat (rol van Ian Holm) trekt naar het dorp om de ouders van de overleden kinderen een schadevergoeding te verlenen en de verantwoordelijken van het ongeluk voor de rechtbank te dagen. De advocaat is evenwel een soort vampier die zich laaft aan het ongeluk van anderen om de pijn over de breuk met zijn junkiedochter te zalven.

“The Sweet Hereafter” is een verhaal over het zoeken naar de waarheid en het bewaren van zijn waardigheid. Zoals in zijn vorig werk springt Egoyan op een meesterlijke manier over van verleden naar heden, van schijn naar werkelijkheid en van personage naar personage. Via de advocaat treedt de toeschouwer in het privé-leven van de dorpsbewoners. Hij krijgt op die manier een mogelijkheid om in de verschillende vertelstandpunten van de personages te treden. Egoyan weeft subtiel het verhaal van “De Rattenvanger van Hamelen” doorheen de eigenlijke vertelling om de obsessies, onbeantwoorde verlangens, incest, overspel en de onderlinge spanningen tussen de inwoners van het dorp weer te geven. “The Sweet Hereafter” werd op het festival van Cannes bekroond met de Grote Prijs Cannes 1997, de Fipresci Prijs en de prijs van de Oecumenische jury. Wellicht was het nog beter geweest als hij de Gouden Palm had gekregen.

Piet Goethals

The Sweet Hereafter Briljant verhaal over het zoeken naar waarheid.