Studio 24 op 24

Liefste dagboek, ik draag veel geheimen met me mee.” Mega Mindy, een van de vele succesfiguren van het entertainmentbedrijf Studio 100, kan dit rustig blijven kelen in haar hit. Maar de gedelegeerd bestuurders van haar moederhuis kunnen dat nu wel vergeten. Trends volgde Gert Verhulst en Hans Bourlon een hele dag en kwam erachter dat niet alle managers voor zes uur opstaan om met hun blackberry aan de slag te gaan. “In onze branche loopt het werk eigenlijk de hele tijd door, ook ‘s avonds en in het weekend. Alleen ‘s ochtends vroeg zijn we meestal niet van de partij, tenzij we telefonisch een vergadering hebben met onze animatiestudio in Australië”, verwittigde Bourlon vooraf. Op deze maandag begon de werkdag van de Managers van het Jaar 2008 rond tien uur. Voor de ene in een make-upstoel in het hartje van de stad Antwerpen, voor de andere in een industriepark in het landelijke Londerzeel.

10 uur: Het is uitzonderlijk rustig in het Studio 100-gebouw langs de A12 in Londerzeel als Bourlon er binnenstapt. De grafische afdeling, de commerciële dienst en de opnamestudio’s, die in Londerzeel zijn ondergebracht, zijn in de feestperiode amper bemand. Handig, want zo vindt Bourlon, die hier enkel een eigen kantoortje heeft, gemakkelijk een vergaderruimte voor zijn eerste dagtaak: een telefonisch interview over de Studio 100-musical Daens met een journalist van Visie, het krantje van het ACW. Persverantwoordelijke Leen Blijweert overloopt met Bourlon vooraf nog snel even de mogelijke vragen. Onder andere over de code of conduct voor werkplaatsen in ‘verweglanden’, waar bijvoorbeeld plasticfiguurtjes van de hersenspinsels van Studio 100 worden gemaakt. “Communiceren hoort nu eenmaal bij wat ons bedrijf doet”, vertelt Bourlon na het telefoongesprek. “Ik sta de pers toch een paar keer per week te woord, vooral als het over de technische kant van ons verhaal gaat. Aan Gert stellen journalisten vaker vragen over zijn persoon of privéleven.”

10.20 uur: Bourlons volgende gesprekpartners volgen hem in de vergaderzaal. Ze schenken hun water uit in glazen met dezelfde opdruk als op de kerstballen die de vestiging opfleuren: Samson, de knuffelhond die naast Verhulst zit in zijn kinderprogramma en waarmee het voor Studio 100 allemaal begon. Maar Katrien Eeckhout, de baas van de grafische afdeling en dus van bijna alles wat voortvloeit uit de televisieseries die Studio 100 creëert, wil het vandaag over een ander kassucces hebben. “Besef je wel dat wat jij maakt, er over 30 jaar nog ligt terwijl tv-producties zo voorbij waaien”, zegt Bourlon haar lachend voor ze de Bumbaboekjes, die vers van de pers komen, kan tonen. Ook daarna blijven Bourlons vragen stromen. Naar de oplage, naar ideeën om het volgende keer beter te maken. Tot hem een idee invalt dat hij snel wil lanceren, dan blijkt dat ook hij niet zonder het gadget van de moderne manager kan: een blackberry.

Het pandjeshuis

11 uur: De spanning stijgt voor en achter de coulissen van de Elisabethzaal in Antwerpen. Verhulst, zijn medeacteurs en de danseressen van het Studio 100-ballet zijn ondertussen geschminkt en in kostuum gehesen. Ze zijn klaar om aan de eerste van de drie voorstellingen van De Magische Kerstshow van Samson en Gert van vandaag te beginnen. Klaar om een van de 36 volgeboekte shows tot een goed einde te brengen.

11.20 uur: De kerstshow is ook in Londerzeel een vaak aangesneden gespreksonderwerp. “De kinderen kennen de liedjes beter sinds de lancering van Studio 100 TV, de samenwerking met kabeldistributeur Telenet”, merkt Bourlon op. Hoewel het er kalm is, staat hij erop even door de vestiging te lopen en iedereen te begroeten. “Hoe oud zijn je kinderen eigenlijk”, vraagt Bourlon aan de nieuwe assistent-art director, die de vorige vergadering bijwoonde. “1,5 en 3,5? Ideaal”, reageert hij op het antwoord. Bourlon komt gemiddeld maar een keer per week in het kantoor in Londerzeel, maar kent de meeste medewerkers ook op een andere manier dan alleen als baas. “Er komt wel stilaan een generatieverschil tussen wie er bij is sinds de oprichting in 1996 en wie we onlangs aanwierven. Tja, we zijn nu eenmaal een groeibedrijf.”

Zeg dat wel. Twaalf jaar na de oprichting overschreed Studio 100 in 2008 voor het eerst de kaap van de 100 miljoen euro omzet. Veertig procent daarvan komt ondertussen uit het buitenland, maar ook in België overkoepelt Studio 100 al drie pretparken – Plopsaland in de Panne, Plopsa Indoor in Hasselt en Plopsa Coo – een film- en televisiepoot, een theaterpoot, een uitgeverij, een audio- en video- en een licenties- en merchan-disingpoot.

11.25 uur: Bourlon rijdt de A12 op richting Schelle, waar vooral de meer algemene diensten en twee opnamestudio’s van Studio 100 zich bevinden.

11.30 uur: In de Elisabethzaal rijdt ondertussen een brandweerwagen naar voren. “Wij zijn bij de brandweer”, zingt Verhulst in smoking. Het publiek gaat door het dak.

11.40 uur: “Gert vindt dat ik er een pandjeshuis van maak”, gidst Bourlon ons door het bureau dat hij, face to face, met Verhulst deelt. Een grote ronde zetel, die tien jaar in Bourlons woonkamer stond, staat voor drie flatscreens. Wie wil kijken naar Nickelodeon, Ketnet of de Nederlandse zender Z@ppelin, drie kanalen die programma’s van Studio 100 uitzenden, kan zich er in nestelen. Je ziet van daaruit meteen ook twee gitaren die Jelle Cleymans – die bekend werd als zanger van de popgroep Spring en vandaag de rol van Jan speelt in de musical Daens – geregeld ter hand neemt om zijn nieuwe nummers te berde te brengen. Je moet wel rechtstaan om de beeldjes van onder andere Piet Piraat op het bureau van Verhulst te zien. Die beeldjes kreeg het duo van Brigitte Boone en Luk Weverbergh, de vertegenwoordigers van Fortis Private Equity, dat een derde van de aandelen van Studio 100 in handen heeft.

Of Bourlon niet bang is nu de toekomst van Fortis Private Equity onzeker lijkt? “Het houdt ons wel bezig, maar we gaan ervan uit dat er niets zal veranderen. We hebben wel eens alles op een rij gezet wat er zou kunnen gebeuren, mochten ze toch uitstappen. De instap van een Belgische groep of een beursgang behoren tot de mogelijkheden, maar er zijn geen concrete plannen, want die zijn niet nodig”, glimlacht Bourlon.

Staalprijs

12 uur: Radiotijd. Bourlon belt om zijn boodschap op het antwoordapparaat van De ochtend van Radio 1 in te spreken. Kort, want voor de lunch moet er nog kort met financieel directeur Koen Peeters worden vergaderd.

12.20 uur: Geen uitgebreide zakenlunch voor deze Manager van het Jaar vandaag. In Schelle schuift Bourlon met de rest van het personeel aan voor soep, salade en brood. Zoals in menige bedrijfskantine op maandag wordt er verteld over het afgelopen weekend. Een bezoek aan Plopsaland, De Magische Kerstshow van Samson en Gert en de musical Daens stonden de voorbije twee dagen bij Bourlon op het programma. Maar al gauw gaat het gesprek – zoals in zoveel bedrijfsrestaurants – over het economische klimaat. “Misschien maken gezinnen door de crisis meer daguitstappen, dat merken we vooral in de parken. Plopsa Indoor haalt de hoogste omzet sinds de opening, drie jaar geleden, en dat terwijl het eigenlijk te mooi weer is om binnen te spelen. Het bezoekersaantal van de film Anubis in Vlaanderen en Nederland is bijna zo hoog als dat van Loft en de opvoeringen van Daens zijn al verlengd tot 8 februari. Bovendien wordt de bouw van ons pretpark in het Nederlandse Coevorden een pak goedkoper nu de staalprijs is gedaald. Maar al hebben we op dit ogenblik geen besparingsplan, we moeten bescheiden blijven, want ook voor onze partners worden het moeilijke tijden.”

12.40 uur: Ook achter de schermen van de Elisabethzaal staat er een broodlunch op het menu. Verhulst: “Vertier is bijna even belangrijk als eten en drinken. In oorlogstijden bloeide de entertainmentindustrie, al hadden de mensen toen ook geen geld. In tijden van miserie is entertainment net waar de mensen het meeste naar verlangen.”

13 uur: Dirk Brossé komt de eetzaal in Schelle binnengewandeld. De componist van onder andere de musicalmuziek van Daens heeft een paar nieuwe ideeën die hij graag met Bourlon wil bespreken.

13.30 uur: Het is aanschuiven voor een plekje in de Elisabethzaal, waar de volgende show over een half uur aanvangt.

13.35 uur: Het is aanschuiven voor een plekje tegenover Bourlon in zijn bureau. Peter Kips is als eerste aan de beurt om een stand van zaken te geven over de ontwikkeling van een nieuw spelprogramma. Mega Mindy is op een van de drie flatscreens aan de muur te bewonderen terwijl Bourlon niet alleen zijn schrift met creatieve ideeën deelt, maar ook Verhulsts mening duidelijk meegeeft. “Veel mensen die binnen- en buitengaan, veel inhoudelijke aspecten doornemen, veel shows bezoeken. Dit is wel een gemiddelde dag. Behalve dat er normaal meer mails aankomen. (Lachend tot zijn assistenten) Ben ik uitgerangeerd of staat er iemand op de draad?”

13.45 uur: De bezoekertjes van de kerstshow gieren. Verhulst is net verkleed als schoolmeester het podium opgeklommen.

14.10 uur: Het is de beurt aan Jo Daris die samen met Patrick Elmendorff Studio 100 Media (de internationale tak van het bedrijf) leidt, en Jan Van Rijsselberge, creative director animatieprojecten, om aan Bourlons bureau aan te schuiven. De vergadering wordt echter al gauw onderbroken, want filmregisseur en televisiepresentator Eric Van Looy meldt zich aan bij de receptie. Van Looy is in Schelle voor de opnames van het televisieprogramma De slimste mens ter wereld, dat wordt gedraaid in een van de studio’s van Studio 100, en hij overloopt snel de agenda met Bourlon. Die neemt geregeld deel aan de repetities in de namiddag.

14.30 uur: De vergadering gaat verder. Op de agenda staat onder andere Maja de Bij, een figuur die Studio 100 in de portefeuille kreeg met de overname van het Duitse EM Entertainment in 2008. Voor de overnameprijs van ongeveer 41 miljoen euro kreeg het Belgische entertainmentbedrijf er ook de Australische animatiestudio Flying Bark bij. Opnieuw onderwerpt Bourlon zijn gesprekspartners aan een vragenvuur. Hij werkt duidelijk als uitdager, maar een vleugje humor is nooit ver weg. Net als Verhulst staat Bourlon bekend als iemand die zich nooit of zelden kwaad maakt. “Boos worden is een uiting van onmacht en ik heb het gevoel dat – nu moet ik het voorzichtig formuleren – wij hier nog altijd de baas zijn. Zeggen wij dat het zo zal zijn, dan zal het zo zijn, zonder dat we ons daarvoor kwaad moeten maken”, zei Verhulst vorig jaar nog in Trends. “Ik wil vooral creativiteit opwekken, want anders word je zelf de trechter van je bedrijf. Dat is niet de bedoeling”, verklaart Bourlon zijn vele vragen terwijl Mega Mindy op Ketnet plaatsmaakt voor een aflevering van Samson.

15 uur: “Maar nee Samson, geen stinker, een imker”, valt Verhulst – ondertussen verkleed als imker – zijn behaarde vriend in de rede op de scène in Antwerpen.

16 uur: Het voorstel voor het nieuwe spelprogramma en Bourlons e-mails worden geprint om straks door te nemen. “Zoals bij Louis Tobback”, grapt Bourlon voor hij in de auto richting Elisabethzaal stapt.

Een fluitconcert

17 uur: Langs de achteringang sluipt Bourlon bij de kerstshow binnen. Niemand houdt hem tegen om een badge te vragen. Hij brengt hier dan ook aardig wat tijd door. In 2008 lokte de show in totaal 70.000 fans. Dat is minder dan vijftien jaar geleden. Toen kwamen er 140.000 bezoekers omdat er nog geen andere shows waren. “Dan sliepen wij op hotel in Antwerpen en ontvingen we hier twee weken mensen backstage”, herinnert Bourlon zich. Ondertussen is het Daens dat 200.000 mensen naar de zalen lokt en dus de perfecte plek is om zakenrelaties te ontvangen. “Ik zag de voorstelling al minstens vijftien keer”, zegt Bourlon. Hij verbroedert achter de schermen met Walter De Donder, die de rol van de burgemeester op zich neemt. Ook Verhulst komt even van het podium, steekt snel wat snoepjes in zijn mond en verontschuldigt zich omdat hij meteen weer op moet. Dat hoeft geen bezwaar te zijn om een korte bespreking te houden met zijn zakenpartner. Een anekdote. Nadat Bourlon enige tijd geleden in de coulissen een probleem had voorgelegd aan Verhulst, moest die weer het podium op. Hij zong zijn lied, ging weer af en zei: “Ik heb erover nagedacht en ik heb de oplossing.” Dat vond en vindt Bourlon frappant. “Een idee kan overal komen. Soms bedenk ik tijdens de show alvast het volgende”, antwoordt Verhulst.

17.45 uur: De meisjes van het Studio 100-ballet wachten in de côté jardin tot het weer hun beurt is. Morgen worden de danseresjes vervangen door de volgende ploeg, want om de regels op de kinderarbeid niet met de voeten te treden, mogen de kinderen maar drie volle dagen deelnemen aan de show. Ook daar moeten de Managers van het Jaar 2008 aan denken.

18 uur: Bourlon verlaat de techniekzaal van waaruit hij het publiek kon zien. “Het is belangrijk je doelgroep goed te kennen. Die is soms jonger of ouder dan je verwacht.” In afwachting van het gesprek met zijn compagnon in de eetzaal gaat hij wat e-mails beantwoorden.

18. 30 uur: Applaus, voor de derde en laatste keer vandaag. Daarna: een fluitconcert. Niet gebracht door het jonge publiek, wel door Verhulst en Bourlon zelf. Op weg naar hun avondeten, macaroni met kaassaus, zoals voor de rest van de dansers en medewerkers, vullen ze elkaar zelfs aan in het wijsje dat ze brengen.

19. 30 uur: Bij het dessert legt Bourlon de inhoudelijke vraagstukken voor aan Verhulst. “Ik bespreek bijna alle inhoudelijke zaken dagelijks met Gert. Hij heeft daar een echt buikgevoel voor en weet naar mijn ervaring altijd de juiste snaren te raken.” Het geluid van een vermoeide zucht en een ijzertablet dat opborrelt in een glas water vult de eetruimte. Verhulst: “Ik doe dagelijks drie shows van anderhalf uur, dat vind ik wel voldoende. Eigenlijk vergader ik liever niet tussenin, maar dankzij dit (wijst naar zijn blackberry) hoef ik toch geen enkele bedrijfsbeslissing te missen. Ik mis mijn bureau dus niet, ik ben blij dat ik kan afwisselen.”

Later: Verhulst trekt na de bespreking huiswaarts met zijn dochter. Bourlon gaat nog even trainen voor zijn grootste hobby: fietsen. Morgen is er een nieuwe dag. Een die voor de ene in make-upstoel begint, voor de andere op kantoor. Met dat verschil dat er vanaf dan misschien een beetje meer stress is. “Door de titel van de Manager van het Jaar zal ook de zakelijke kant van ons bedrijf meer in de schijnwerpers komen, maar we proberen ons daar niet door van de wijs te laten brengen.” (T)