LEEFTIJDSDISCRIMINATIE !

Ik ben 39 jaar oud, ik beschik zowel fysisch als geestelijk over een bijzonder goede conditie, ik heb een universitaire opleiding genoten, ik heb meer dan 15 jaar actieve bedrijfservaring achter de rug en ik voel me nog steeds dynamisch, jong en flexibel genoeg om andere uitdagingen aan te gaan. Ik spreek en schrijf vlot vier talen en, daar ik steeds graag bijleer, volg ik vaak nog avondcursussen.

Op het einde van de derde maand van dit jaar werd ik ontslagen (dat kan gebeuren) en ben ondanks veelvuldig solliciteren twee maanden werkloos geweest. Ik ben niet van natuur bij de pakken te blijven zitten en heb uiteindelijk als uitzendkracht een tijdelijke job gevonden om in de running te blijven. Het bedrijf waar ik via een interimbureau ben terecht gekomen, is een Amerikaanse maatschappij die fris opstart en in haar sector, vanuit Brussel, de Europese markt wil inpalmen. Nou, één van de beginselen van die firma is bij de aanwerving eerst en vooral de capaciteiten van haar werknemers als selectiecriterium te hanteren en niet, zoals in België, in eerste instantie, de leeftijd.

Ik blijf tegelijkertijd op de klassieke basis verder solliciteren en wat zo sterk opvalt is, dat de Belgische industrie in toenemende mate discrimineert op basis van leeftijd. De personeelsrubrieken in de weekend-edities van de belangrijkste kranten en tijdschriften beantwoorden aan deze trend (men moet nu eenmaal aan zijn cliënteel tegemoetkomen) en zijn in doorsnee gericht op de leeftijdsvork 25-35. Allen ouder dan 35 zijn voor de meeste Belgische bedrijven intellectueel uitgeteld. Mensen van 35+ met ervaring hoeven niet meer.

Er wordt uitsluitend jong aangeworven en het kan er niet vingerdik genoeg op staan in de advertenties, het dynamisme houdt op bij 35. Wat vroeger “slanke lijn” heette, noemt nu “jonge medewerk/ster van 25-35 jaar”.

Als je dan bovendien in deze advertenties het vereiste profiel van de gewenste kandidaten aandachtig bestudeert, stel je meestal vast, dat men onder meer een enorme bagage ervaring met polyglote en hoge opleiding verlangt. Soms vraag je je af waar die “jonge” krachten intussen de tijd hebben vandaan gehaald om aan dergelijke profielen te beantwoorden.

Jobopportuniteiten wezen jongere kandidaten gegund ! Dat staat buiten kijf en daar heb ik geen problemen mee. Ik klaag evenwel die doelbewuste leeftijdsdiscriminatie aan, waarbij 35+ers uit de boze zijn. Ik vind dat men hier aan de ‘Rechten van de Mens’ (op werk) raakt. Of mag men toch mensen onderscheiden op basis van geslacht, ras, cultuur, ingesteldheid… en leeftijd ?

De wereld staat op haar kop. Ik herinner me duidelijk dat ik als afgestudeerde aan de universiteit vaak geen kans maakt op een job omwille van gebrek aan ervaring. Nu heb ik een ruime ervaring, maar ze is wegens een misplaatst ‘jeugdideaal’ van de bedrijfswereld (om loonkosten laag te houden…) niet meer wenselijk. Zelfs als het over loonvoorwaarden zou handelen, krijgt een 35+er geen kans om daarover van gedachten te wisselen.

De Belgische bedrijven ontlenen enkele Amerikaanse ondernemingsprincipes zoals het verjongen van bedrijven, het meer en meer aanwerven voor projecten van korte of middellange duur, het versoepelen en het afvlakken van hiërarchische en andere structuren, ‘lean management’, de mogelijkheden tot multidisciplinaire carrièreplanning, enz., waarbij in tegenstelling tot de Amerikaanse bedrijfswereld de Belgische industrie haar heil zoekt eerder in leeftijdsbeperkingen dan in erkenning van capaciteiten.

Naar mijn mening beseft zij niet dat ze haar intellegentsia aan het uithollen is, tenzij ze de bedoeling heeft enkel en alleen ‘kneedbare’ elementen aan te werven, om de toekomst van de industrie te vrijwaren.

Ergens verwondert deze mentaliteit mij niet, daar ze enigszins door de overheid ondersteund wordt. Onlangs weer minister Miet Smet er immers nog op over de huidige gang van zaken op het gebied van tewerkstelling tevreden te zijn, daar haar statistieken, haar cijfergegoochel voldoening schonken, waarbij de Vlaamse Gemeenschap beter presteerde dan de Franstalige gemeenschap. Met trots wordt dan vervolgens aan toegevoegd, dat daarbij met de 50+er sinds lange tijd geen rekening gehouden wordt.

Ik heb hierbij een tip voor haar, vermits statistieken voorrang hebben op werkgelegenheid. Waarom geeft ze niet de opdracht de werkzoekenden vanaf 35+ ook te schrappen uit haar berekeningen ? Dit zal een niet te evenaren daling van de werloosheid veroorzaken…

Karel Vandersloten, Elewijt, “werkloze universitair met veel ervaring en dynamisme”