HAPJE USA

Aan de A12 in Reet staat de enige authentieke “diner” in volle aluminiumglorie en Amerikaanse stijl te blinken.

Het idee bracht Marcel Stevens mee uit de Verenigde Staten. Een ” diner” is niets anders dan een goedkoop eethuis, zeg maar een Amerikaanse frituur. De gerechten die hier geserveerd worden klinken vertrouwd : frites, mosselen, steak, spaghetti. Maar het gebouw, de binneninrichting en de kledij van het personeel ademen allemaal de sfeer van stars & stripes.

Zo’n twee jaar geleden was zijn frituur aan vergroting toe. Een veranda bijbouwen leek hem te gewoon, dus werd het een diner met 60 zitplaatsen en met een counter volgens een heel nieuw concept. Een firma die de aluminiumplaten voor de buitengevel juist kon plooien, vond hij na enig zoeken in Nederland. Uiteindelijk kostte de verbouwing 7 miljoen.

De talrijke reclameborden aan muren en deuren kunnen hun herkomst moeilijk loochenen. Ook de benzinepomp die levensgroot aanwezig is in het restaurant komt duidelijk uit het land van Uncle Sam. “Als je die in Antwerpen in een gespecialiseerde winkel koopt, betaal je al gauw 185.000 frank. Dus ben ik maar op speurtocht gegaan. Die bioscoopstoelen heb ik in Beveren voor 126 frank per stuk op de kop kunnen tikken. Intussen heb ik er al een bod van 6000 frank op gekregen. De wandlichten zijn steplights uit de middengang van een oude cinema. De verwarmingselementen zijn van het type dat in varkenskwekerijen wordt gebruikt. Het is een kwestie van zoeken en blijven zoeken.”

Het gebouw is zijn eigen uithangbord. De eerste weken na de opening was de toeloop spectaculair. De omzet sprong met 50 % omhoog en bleef stijgen. Maar dan begonnen de wegenwerken aan de A12. Diner werd bij perioden moeilijk bereikbaar. “Ik zag mijn omzet met twee derden dalen,” klaagt Marcel Stevens.” Ik besloot om de laatste details van de afwerking zoals een grote klok die op het dak moet komen voorlopig uit te stellen. Ik wacht nu af tot de werken definitief achter de rug zijn. Het kan zijn dat tegen die tijd mijn zij-ingang de voordeur is geworden.”

Marcel Stevens studeerde public relations en marketing en was geruime tijd directeur van een schoonmaakbedrijf, tot hij dat op een zeker ogenblik niet meer zag zitten. Na een paar intermezzo’s bij andere firma’s kwam hij tot de slotsom dat de frituur die hij intussen was beginnen exploiteren toch winstgevender was. Toen was de knoop gauw doorgehakt. Nu werkt hij met een tiental mensen. “Wij serveren hier gerechten tegen zeer democratische prijzen, maar ik hou eraan kwaliteit te bieden.” Dat verklaart meteen waarom BV’s als Will Tura en Jacques Vermeire bij hem over de vloer komen.

Aan toekomstplannen heeft Marcel Stevens geen gebrek. Hij wil themadagen en bals organiseren, mosselavonden à volonté houden, steppegras op het menu zetten. Maar eerst wil hij wachten tot de verkeersellende achter de rug is. “Als de mensen laarzen moeten aantrekken om hier mosselen te komen eten, blijven ze liever weg.”

MARCEL STEVENS (DINER) Het gebouw is zijn eigen uithangbord.