DE VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID

Is België zo verzwakt als de muren van de stad Jericho, die neerdonderden na de bazuinstoten van haar belagers? De nationale sociale onderhandelaars hebben tijdens een marathonvergadering een minipakket kunnen samenpraten. Hun maandenlange rederijkerskunst leidde niet tot een behoorlijk resultaat. Dit is geen Akkoord van Wassenaar, de start van het poldermodel. De onbeduidendheid van de nationale onderhandelingen zal de eis van overleg op het Vlaamse niveau kansrijker maken. Een zoveelste muurpand van het Belgische Jericho verkruimelt daarop.

De jonge Matthias Storme, hoogleraar rechten, is bijbelvast. In een verfijnde toespraak op een pluralistische meeting over “Vlaanderen, staat in Europa” citeerde hij Jericho om België te borstelen. De grondvesten, torenende stenen en transen van de stad leken sterk. Hun taaiheid bleek spinrag. De nationale vakbonden van België, het VBO, de federale regering, de mutualiteiten, Laken en zijn entourage lijken sterk. Is die taaiheid niet evenzeer spinrag? Geen enkel land overleeft dagelijkse speldenprikken en venijnigheden tussen twee volkeren op zijn grondgebied, gesteggel over essentiële zaken, twee economische subsystemen die middelpuntvliedend bewegen, jaloezie van de enen, onverschilligheid van de anderen, een hoofdstad in de mentale houdgreep van een extremistische alliantie (PRL-FDF) die zich keert tegen de meerderheid van het land. Die de meerderheid bespot met verduitst Nederlands ( Brüssel), gothisch schrift en de crapuleuze gelijkstelling van Vlaams is Vlaams Blok.

De zondagrede van Matthias Storme is vernieuwend. Geen litanie over transfers, over de taalproblemen in de Brusselse rand, over de splitsing van de sociale zekerheid. Matthias Storme sprak de taal van elke onafhankelijkheid. Niet materiële voordelen staan daarbij op de voorgrond, wel de fundamentele en ethische vraag: kan de bestaande politieke structuur zorgen voor het betere leven waarvan elke generatie moet dromen of is de politieke structuur zo fundamenteel verziekt en onhervormbaar dat het logische alternatief is een nieuwe politieke structuur? Matthias Storme spreekt als de koele dromers, de grondleggers van de onafhankelijkheid van de eerste dertien staten die de VS zouden gaan vormen, van de onafhankelijkheid van Ierland, van de onafhankelijkheid van de Afrikaanse en Aziatische koloniale territoriums, van de nieuwe landen die groeiden uit de ruïne van de USSR en haar satellietstaten. James Madison, Thomas Jefferson, Roger Casement, Eamon de Valera, Ghandi, Kwameh Nkroemah, Bong Soekarno, Patrice Loemoemba, Vaclav Klaus hadden een zingevingsgedachte, wilden een betere toekomst voor hun landgenoten, toonden hoop en geloof.

Bookmakers in Vlaanderen kunnen stilaan weddenschappen noteren over de resterende levensduur van België. Minister-president Luc Van den Brande (CVP) zet in op twintig jaar, Ivan Mertens, voorzitter van de onafhankelijkheidsbeweging VVB, op vier jaar. De Vlaamse bovenlaag begint mee te gokken. Het beschermcomité van de Antwerpse meeting bevatte nieuwe namen van vooraanstaanden – ook zakenlui, topmagistraten en hoogleraren – die openbaar de Vlaamse onafhankelijkheid steunen. Onafhankelijkheid als volledige politieke zelfstandigheid binnen een Europese statenbond of een confederaal België met autonome landsdelen die samenwerken op luttele domeinen in diezelfde Europese Ruimte. Wat de early adopters van het beschermcomité publiek doen, gebeurt in het meervoud buiten de schijnwerpers.

Onafhankelijkheid om wat te doen? Bijvoorbeeld en niet onbelangrijk voor de ondernemende mensen van Vlaanderen om als politieke partner van het Europese Gemenebest te vechten tegen het opheffen in de Economische en Monetaire Unie (EMU) van de belastingconcurrentie. De grote ondernemingen, de Bekaerts, de PetroFina’s, de Tractebels ruilen de Belgische frank enthousiast voor de euro. Daarmee is het verhaal niet uit. De gezamenlijke munt pakt een kans weg van een land om zich te onderscheiden als bijvoorbeeld vestigingsplaats van internationale bedrijven. Daardoor wordt automatisch meer de aandacht gevestigd op een ander element om zich aan te prijzen: het belastingstelsel. Precies dit belastingstelsel mag geen element van onderscheid zijn, zeggen de euro-enthousiasten. Die regelneven dromen, zonder het publiekelijk op te biechten, van een homogeen politiek-economisch euroland met gleichgeschaltete burgers van Gibraltar tot Tallinn. Dat was het project van Adolf Hitler, dat is het einddoel van veel sociaal-democraten. Weg dus eenheid in verscheidenheid, weg dus eenheid in prikkelende concurrentie van regels en vindingrijkheid – zoals in de VS.

Fiscale harmonisatie is voornamelijk in het voordeel van de grote landen. Van Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk; een trojka die nu al ijvert voor haar politiek-economische hegemonie in Europa. De eigen belastingheffing is voor kleinere landen een middel om zich te onderscheiden. Ierland denkt aan lagere belastingtarieven voor bedrijfswinsten van 12,5% als concurrentiemiddel. België volgt schaapachtig de wensen van de euro-elite. Vlaanderen, staat in Europa, is een kans om zich te inspireren op bijvoorbeeld Ierland. Macro-economisch kan een zelfbeslissend Vlaanderen zich dat opperbest veroorloven. België niet.

FRANS CROLS