Arlington Road

Regisseur Mark Pellington maakt terrorisme en de misleiding van de uiterlijke schijn tot onderwerp van zijn sterke paranoïde thriller.

Met de bomaanslagen op publieke gebouwen in New York en Oklahoma werden de Amerikanen voor de eerste maal op eigen grondgebied geconfronteerd met internationaal terrorisme. De collectieve zelfmoord van de extremistische Branch Davidians in Waco, Texas, schokte de hele wereld.

Extremistische ideologieën en terrorisme zijn – met bovenstaande voorbeelden voor ogen – het uitgangspunt voor de makers van ‘ Arlington Road‘. Hoewel in deze paranoïde thriller geen verwijzingen naar bestaande groeperingen of organisaties worden gemaakt, laten scenarist Ehren Kruger en regisseur Mark Pellington weinig twijfel bestaan over de extreem rechtse – ‘moral majority’ – sympathieën van de terroristen.

In ‘Arlington Road’ is de terrorist een gerespecteerde en charismatische huisvader, die de Amerikaanse waarden hoog in het vaandel draagt. Het verhaal is gesitueerd in een voorstedelijke woonwijk. Michael Faraday (rol van Jeff Bridges) gaat als een bezetene in het verleden scharrelen van zijn overbuur Oliver Lang ( Tim Robbins) als hij in diens huis verdachte plattegronden vindt.

Faradays paranoia vloeit voort uit het feit dat de dreiging en de vernietiging afkomstig zijn van een individu dat vanuit een blind geloof zijn medeburgers naar het leven staat. De terroristen uit ‘Arlington Road’ zijn even sluw en onopvallend als een serial killer. Maar hun aanslagen eisen meer doden en hun daden zijn ideologisch gemotiveerd.

De film ondergraaft het valse veiligheidsgevoel dat door de overheid en de media wordt gecreëerd. Faraday suggereert aan zijn studenten de ‘zondebok’, die door de staatsveiligheid na een aanslag als verantwoordelijke wordt terechtgesteld, te relativeren. Hij gelooft namelijk niet dat bijvoorbeeld de bomaanslag in Oklahoma het werk zou zijn van één individu. Faradays samenzweringsscript leunt dichter aan bij de realiteit dan hij zelf zou vermoeden. In het cynische einde wordt hij het slachtoffer van zijn eigen theorieën en speculaties.

Kruger en Pellington zijn ondanks hun radicale stellingname genuanceerd. Een nuancering die ook terug te vinden is in vertolkingen van Bridges en Robbins. In de openingsbeelden, waarin een jongetje bloedend over straat strompelt, laat Pellington al uitschijnen dat hij geen doordeweekse thriller voor ogen had. Pellingtons (maker van muziekvideo’s en de film ‘ Going All the Way‘) buitengewoon knappe beeldregie is, ondanks zijn MTV-achtergrond, sober en efficiënt.

Piet Goethals