Je zou het haast vergeten, maar de aarde is plat.

Op het eerste gezicht lijken de zaken volgens Carmignac redelijk eenvoudig. Het gaat beter met de ontwikkelde landen, en dat is vooral dichtbij ons duidelijk, in Europa, dat niet langer geplaagd wordt door systeemrisico’s en zich losmaakt uit de recessie.

Tezelfdertijd stapelen de risico’s in de opkomende landen zich op: van Argentinië tot China en van Venezuela tot Oekraïne.

En in Japan maakt Abenomics pas op de plaats. Waarom zouden we dan meer risico’s nemen om wereldwijd te beleggen?, zo vraagt Carmignac zich af. We kunnen onze beleggingen toch beter concentreren in Europa, dat minder volatiel is, en dichterbij ons.

Op het eerste gezicht lijkt deze consensusredenering volstrekt logisch. Het probleem met de consensus is echter dat hij meestal een tijdlang de heersende mening wordt om tegemoet te komen aan de verlangens van de meeste mensen, en wensdenken is weliswaar gemakkelijk, maar aan te bevelen is het niet.

De werkelijkheid is volgens Carmignac veel complexer en gooit bij een simplistische consensus maar al te graag roet in het eten. Het lijkt ons een illusie om te denken dat we de complexe werkelijkheid momenteel niet in al zijn facetten hoeven te benaderen.

Financiële markten zijn onderling afhankelijk, en de grote economieën ontwikkelen zich uiteenlopend, waardoor meer dan ooit een goede geografische diversificatie, beleggen in meerdere activaklassen en een bijzondere aandacht voor risicobeheer nodig zijn.