Felicia’s Journey

In zijn nieuwe filmproductie ‘Felicia’s Journey’, gebruikt Atom Egoyan de Hitchcockiaanse thriller als vertelstramien voor een indringend en ingenieus gestructureerd psychologisch drama.

De Canadese cineast en schrijver Atom Egoyan is een filmmaker die zichzelf en zijn oeuvre voortdurend in vraag stelt. Egoyan liet voor het eerst van zich spreken met films zoals FamilyViewing en Speaking Parts. Moderne technologieën en media werden erin gebruikt als artificiële vormen van communicatie binnen het stukgelopen en van elkaar vervreemde gezin. Bij het grote publiek kende Egoyan pas erkenning met The Adjuster en Exotica.

Felicia’s Journey is, na The Sweet Hereafter, Egoyans tweede literatuuradaptatie. Hoe grillig en persoonlijk Russell Banks ( The Sweet Hereafter) en William Trevor ( Felicia’s Journey) ook mogen zijn, Egoyan slaagt erin om zowel aan de geest van het boek als aan zijn eigen thematiek en vertelstijl trouw te blijven.

Felicia’s Journey is, zoals elk reisverhaal, een initiatie. Op haar zeventiende verlaat Felicia Ierland om in Birmingham op zoek te gaan naar haar vriend van wie ze zwanger is. Ze vindt bescherming bij Hilditch, een celibataire zonderling met een zwaar moedercomplex. Bob Hoskins vertolkt Hilditch met een demonisch genoegen. Terwijl hij voor zichzelf copieuze maaltijden bereidt, volgt Hilditch voortdurend de televisieprogramma’s van zijn overleden moeder, die met Franse tongval haar kookkunsten demonstreert. Achter Hilditch’ zacht uiterlijk, schuilt evenwel een seriemoordenaar met een voorkeur voor onbeholpen en eenzame meisjes.

Egoyan flirt met het thema van de serial killer-film, maar gebruikt op geen enkel moment de stilistische karakteristieken ervan. In sommige scènes lijkt Felicia’s Journey op een Hitchcock-film. De corpulente Hilditch doet soms denken aan de meester van de suspens en in zijn maniakale goedaardigheid heeft hij iets weg van Norman Bates uit Psycho. De scène waarin Hilditch met zijn gifmengsel op de overloop halt houdt en gedurende enkele seconden strak in de camera kijkt, doet denken aan Hitchcocks trapscène uit Suspicion. Maar in Felicia’s Journey gaat alle aandacht naar het psychodrama en wordt elke vorm van suspens geweerd.

In elegische cameravoeringen plaatst Egoyan het ruwe Ierse platteland tegenover de grauwheid van het industriële Birmingham. Ze vormen de metaforische en sociale achtergrond voor de tegenstelling tussen de onschuld en naïviteit van Felicia en de duistere kant van Hilditch. Ondanks zijn complexe structuur en inhoud, komt Felicia’s Journey helder en simpel over: de kwaliteit van een groot filmmaker!

piet goethals