Dat de gezondheidszorgsector vele handen tekort komt, voelt het Wit-Gele Kruis van Vlaanderen als geen ander. De christelijke vzw krijgt haar 550 vacatures amper ingevuld. Topman Luc Van Gorp wil radicale ingrepen.
Vlaanderen telt ruim 22.000 geregistreerde thuisverpleegkundigen. Daarvan werken er bijna 4560 vol- of deeltijds bij de vijf provinciale organisaties van thuisverpleegkundigen die worden overkoepeld door het Wit-Gele Kruis van Vlaanderen. Andere zuilgebonden spelers zoals het liberale Solidariteit voor het Gezin of het socialistische Sovervlag zijn een pak kleiner in thuisverpleging.
Ruim 60 procent van de thuisverplegers zijn zelfstandigen.
Hoewel het aantal thuisverpleegkundigen de jongste vijf jaar is gestegen met zowat 4000, is er een fors tekort. “Er is te weinig instroom, ondanks de groei van het aantal studenten verpleegkunde met 20 procent dit jaar”, zegt Van Gorp, de voorzitter van het Wit-Gele Kruis. “We kunnen het gat niet dichtfietsen, ook niet met de inzet van zorgkundigen (die beperkte verpleegkundige taken mogen uitvoeren, nvdr) of van buitenlandse verpleegkundigen. Ik ben absoluut voorstander van mobiliteit. Als iemand uit het buitenland hier wil komen werken, is dat perfect mogelijk. Tenminste als ze de taal beheersen, dat is zeker van belang bij ouderenzorg. Maar als we alleen maar daarop focussen, zijn we niet goed bezig. Een ander land kan onze problemen niet oplossen.”
Van Gorp pleit voor een taakherschikking om het tekort enigszins op te vangen. “Kunnen we een deel van de taken niet laten doen door zorgkundigen en verzorgenden?”, vraagt Van Gorp, die zich stoort aan de veel grotere aandacht voor gespecialiseerde niches in ziekenhuisverpleegkunde, zoals spoedverpleegkunde. “Die worden heel aantrekkelijk voorgesteld voor studenten, zodat het lijkt alsof ze daarin eerst actief moeten zijn. Nu nog trekt ruim de helft van de afgestudeerden in verpleegkunde richting ziekenhuis. Slechts een dikke 10 procent zoekt de broodwinning bij thuisverpleging.
Maar Van Gorp pleit vooral voor een radicale hertekening van het zorglandschap. “Nu denken we heel verticaal, met huisartsen, verpleegkundigen, gezinszorg… en ieder zijn financiering. Wij worden federaal gefinancierd, gezinszorg Vlaams, en de huisarts weer federaal”, zegt hij. “Als je al dat geld samenlegt voor de patiënt en de koek herverdeelt, krijg je een heel andere situatie. Dat ontschotten (lees ontzuilen, nvdr) zal niet vanzelf gaan. Ik maak me er niet populair mee. Maar dit is de weg die we moeten ingaan, zodat er misschien een oplossing komt voor het tekort aan verpleegkundigen. De massa aan zorg die op ons afkomt, is zo groot dat ik het onethisch vind om hier niet voor te pleiten.
“Dit zal maar lukken als mensen bereid zijn hun eigen organisatie te overstijgen. En dat is verschrikkelijk moeilijk. Maar er zijn al wel gesprekken over bezig. Een grote speler als Zorgnet Vlaanderen (het Vlaams netwerk van ruim 500 ziekenhuizen, woonzorgvoorzieningen en andere instellingen in de gezondheidszorg, nvdr) gaat al mee in mijn redenering.”
Be.L.
