ONVERTEERBARE TORTILLA

MEXICAANSE DEVALUATIE.

In een verkiezingsjaar, zo weet iedereen op Wall Street (en ook ver daarbuiten), kan je vanuit Mexico letterlijk alles verwachten. Toch schrokken de meesten zich een aap toen tussen 20 en 27 december 1994 de Mexicaanse peso 40 % van zijn waarde verloor tegenover de Amerikaanse dollar. De verrassing was des te groter omdat tot vlak voor die crashdevaluatie Mexico zowel in de financiële pers als door de rating-bureaus nog met lof overladen werd omwille van zijn, wat dan heette, doortastend herstelbeleid. Op 9 december liet president Bill Clinton zich nog in erg lovende termen uit over Mexico als een prachtig voorbeeld van hoe ekonomische ontwikkeling zou moeten lopen.

Wat een ordentelijke, goed voorbereide en beperkte devaluatie van de peso had moeten worden, is, zo hoor je vandaag fluisteren in diverse bureaus op en rond Wall Street, ontaard in een financiële ramp omdat de leidende elite van de regeringspartij PRI het niet heeft kunnen nalaten om zich op een schandalige manier te verrijken op de kap van het land en zijn bevolking. De Amerikanen voelen zich lelijk gepakt door de PRI-gang van beneden de Rio Grande door de Washington Post omschreven als een bende moordenaars maar kunnen niet anders dan de NAFTA-boot drijvende houden. NAFTA staat voor het vorig jaar goedgekeurde North American Free Trade Agreement.

Wat is er dan volgens het in Newyorkse financiële kringen vrij algemeen onderschreven scenario gebeurd ? Mexico kon niet anders dan devalueren omwille van de grote tekorten die het land op de lopende rekening van zijn betalingsbalans bleef opstapelen. Vorig jaar b.v. bedroeg dat lopend deficit 8 % van het BBP. In de vroege winter van 1994 begon de administratie van nieuwbakken president Ernesto Zedillo de voorbereidingen voor een georganizeerde, beperkte devaluatie.

Maar de PRI-elite nam in de dagen vóór de devaluatie zou worden doorgevoerd, massaal dollar-peso-posities in om zoveel mogelijk profijt te trekken uit de waardevermindering van de Mexicaanse peso die men in aantocht wist. Dat gemaneuvreer zorgde ervoor dat de druk op de munt buiten alle proportie opgevoerd werd en uitmondde in een regelrechte crash. In New York vereenzelvigt men die PRI-elite in grote mate met de familie van de vorige president, Carlos Salinas de Gortari. De Wall Street Journal bedacht voor deze man de omschrijving iemand die in het beste geval een mafkees is (“a nut-case”) maar in het slechtste geval nog veel erger dan dat.

Met deze achtergrond hoeft het weinig te verbazen dat president Clinton méér dan zijn handen vol heeft om een ernstig hulppakket voor de Mexicanen door het Kongres te sluizen. Zelfs in de internationale financiële praktijk zijn er dan toch grenzen die men blijkbaar niet straffeloos overschrijdt. De Mexicaanse elite heeft zo’n grens op het einde van vorig jaar duidelijk wel overschreden. Een vooraanstaand Wall Street-bankier ziet het als volgt : “Met de verdwijning van het vroegere sovjetrijk moet je de meest korrupte overheid ter wereld beneden onze zuidergrens gaan zoeken. Het is heel erg voor de bevolking, maar dit zullen de Mexicanen grondig moeten uitzweten, NAFTA of geen NAFTA. “

ERNESTO ZEDILLO, PRESIDENT VAN MEXICO De beperkte devaluatie van de peso die hij plande, is ontaard in eenfinanciële ramp omdat kringen rond ex-president Salinas zich schandalig hebben willen verrijken, zo vertellen Wall Street-analisten.