HET WHITE HOUSE VAN VLAANDEREN

Bij elke verkiezing waarbij de traditionele partijen op hun donder krijgen en het Vlaams Belang/wijlen Blok groeit, tuimelt “de kloof met de burger” uit de commentariërende monden. De partijen hollen de burger na aan stations die deze gepasseerd is, begrijpen niet wat hij zoekt, zien geen waarheden die de niet-politicus blijkt te snappen.

Het Hôtel Empain, het herenhuis bij het koninklijk paleis van De Warande, wordt het WhiteHouse van de Vlaamse onafhankelijkheidsbeweging. De denkgroep ‘In de Warande’ schreef er haar Manifest dat als een samizdattekst van persoon naar persoon gaat, van vereniging naar vereniging, van debat naar debat, van krant naar krant. Het Hôtel Empain is twee eeuwen oud, was honderd jaar het eigendom van de machtige Empains en viel ondanks protest van de laatste juffers van lafamille in 1985 in de schoot van Vlaamse miljonairs.

Het Hôtel Empain is een plek van nieuwe macht en dialoog. De Waalse liberale senator Alain Destexhe met zijn baanbrekende ‘Wallonie: La Vérité des Chiffres’ ontving er de Prijs van de Vrijheid 2006 van Nova Civitas, een club van klassieke liberalen die verguisd wordt door de links-liberalen van de VLD. De camera’s van de Franstalige teeveestations vochten om de beste plek in de gelambriseerde en vermarmerde vertrekken van het Vlaamse Witte H. Hier sprak en debatteerde lepaysréel. De corrupte PS’er Van Cau, oud-minister-president van Wallonië, noemde Destexhe ondertussen een Vlaamse duikboot. De clown.

Het gekeuvel van Leterme & co. Over naar lepayslégal. Yves Leterme vertelde het op de nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse ondernemers (Voka), Johan Vande Lanotte koos voor Le Soir, Frank Vandenbroucke deed aan dubbelspel door Polspoel & Desmet op VTM op te zoeken en gelijklopend zijn ideeën te etaleren in De Morgen. Alle drie pleiten zij voor ondernemingslust, modernere arbeidsmarkten, loonkostenmatiging, werkelijkheidszin. De consequenties van die wensen vertalen zij niet in de vraag: ‘Kan wat wij willen in een hoog tempo – en het tempo moet hoog liggen wegens de internationale context – verwezenlijkt worden in België of is om te verwezenlijken wat wij willen het einde van België en een Vlaamse staat de oplossing?”

Discussiëren in dergelijke termen is halsbrekend, revolutionair en gaat in tegen het schaaldenken van een politicus. Liever chef van een groter land, het weze onbestuurbaar, dan chef van een samenhangend, hervormbaar en kleiner land.

Denken Leterme, Vande Lanotte en Vandenbroucke dat zij met hun gekeuvel één Franstalige overtuigen om iets te doen in hun richting? Neen, want zij zijn intelligent. Frank Vandenbroucke etaleerde Belgische nonsens bij Polspoel & Desmet na een interview met Remi Vermeiren, voorzitter van de denkgroep ‘In de Warande’ die de stelling van Het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen voorstelde. Vandenbroucke sprak nadien superieur en spottend over het brute separatisme van het Manifest. Intussen babbelde hijzelf een uur professoraal over wat hij met de Franstaligen zou verwezenlijken. Polspoel en Desmet wezen op het droomgehalte van zijn wenslijst.

Wie gelooft dat hij met de PS, de eeuwige en onhervormbare dinosaurus van Wallonië en België, een deal kan maken over hervormen, hervormen, hervormen en vernieuwen, vernieuwen, vernieuwen (de strijdkreet van Vandenbroucke in De Morgen), huwt het politieke verstand van een vrouwtje van tachtig dat kaarsen brandt in de basiliek van Vandenbrouckes dorp, Scherpenheuvel. Waarom zouden Wallonië en de PS hervormen en vernieuwen? Zij laven zich schuilend achter het verkrachte woord solidariteit (beter zou zijn Vlaams masochisme) aan de transfereuro’s.

Een test voor de liberalen. Willen de zelfverklaarde Vlaamse democraten het Vlaams Belang en zijn onafhankelijkheidsstreven counteren, dan zouden zij beter het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen accepteren als toekomstscenario. Dat is door de vergiftiging van het debat in de traditionele media, door de druk van het Belgische establishment, door de vraag wat er met Brussel dient te gebeuren doornig maar noodzakelijk.

Het geciteerde trio weerspiegelt vier partijen – CD&V, SP.A, N-VA en Spirit – en glijdt als slakken naar de bestaansvraag van België. Verhofstadt, Dewael en De Gucht ignoreren uit opportunisme de kwestie. De Vlaamse blauwen zouden kunnen weten dat de hefboom voor de scheiding van Tsjechië en Slowakije de liberalen waren van Vaclav Klaus. Zij wisten dat Tsjechië nooit snel tot de Europese Unie zou kunnen toetreden als het gekoppeld bleef aan Slowakije, dat koos voor het collectivisme.

Is een land opbreken raar voor liberalen? Neen, het is een test van puur liberalisme. Een staat heeft voor een liberaal niks absoluuts. Knelt hij, verminkt hij, verdrukt hij, dan mag/moet hij geruild worden.

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols