Een beetje vertraging

Het Amerikaanse wonderkind Michelle Wie was bijna helemaal uit beeld verdwenen. Nu lijkt ze de verwachtingen te gaan inlossen.

In oktober wordt ze twintig. Piepjong naar golfnormen, maar toch is Michelle Wie al aan haar vierde seizoen bij de professionals bezig. Meer dan drie jaar waarin ze de verwachtingen nooit heeft kunnen inlossen. Op haar zestiende, toen ze bij de amateurs de beste van de wereld was, tikte ze profspelers naar huis. Ze durfde zelfs tegen heren spelen en pakte zowel in 2005 als 2006 ereplaatsen in majors voor dames. Maar daarna bleef het stil. In 2007 en 2008 viel de Amerikaanse ten prooi aan stress en ernstige blessures. Ze nam een duik in het klassement en moest in december vorig jaar knokken om weer haar kaart voor de Amerikaanse Pro Tour te krijgen. Maar het einde van de tunnel lijkt in zicht. Halfweg februari werd ze al een keertje tweede in een toernooi.

Binnenkort verschijnt een biografie ( The Sure Thing van Eric Adelson) waarin Wie uitlegt hoe ze mentaal ging lijden onder de al te hoge verwachtingen van haar ouders en hoe ze ook geregeld geblesseerd raakte. “Mijn grootste fouten maakte ik toen ik geblesseerd was. In plaats van me goed te laten verzorgen, probeerde ik veel te vroeg weer te spelen. Hoe slechter ik speelde, hoe harder ik ging trainen. Het resultaat was dat ik altijd overal pijn had. Ik slikte tonnen ontstekingsremmers, tot ik pijnstillers voor de maag moest nemen. Uiteindelijk trok ik naar een arts die me zei dat ik een paar weken moest rusten om helemaal te genezen.” Over haar mentale kwetsbaarheid getuigt ze ook. “De mensen dachten dat ik een wandelend mentaal wrak was, terwijl ik precies heel genadeloos was voor mezelf. Te genadeloos zelfs. Tot ik me op een dag afvroeg waarom ik dat deed. Voor een stuk werd ik onder druk gezet door mijn ouders, ja. Ik moest absoluut slagen en ik durfde hun niet vertellen dat ik daar toch wel een andere kijk op had. Het ging zover dat ik mijn pols brak en het drie dagen niet durfde te zeggen. Gelukkig bekijken mijn ouders die golfcarrière nu helemaal anders…”

Dat ze naast haar professionele golfcarrière ook nog studeert, aan de prestigieuze Stanford University, heeft haar veel bijgebracht. “Studeren is mijn leven en daarnaast is er de sport. Ik ben trouwens een gewone student, zonder sportbeurs.” En dat Michelle Wie haar zelfvertrouwen heeft teruggevonden, bewijst ze met de volgende belofte. “Ik zal doen wat ik ooit beloofde: tegen de mannen spelen. Maar eerst moet ik nu de beste speelster van de wereld worden en daarbij heb ik een beetje vertraging opgelopen.” (T)

John Baete