“De inefficiëntie in ziekenhuizen kost ons een fortuin”

VOLGENDE WEEK

Thomas Leysen, premier/minister-president.

Hebt u commentaar op deze rubriek? Mail dan naar trends@trends.be

eXtra informatie op

www.trends.beDe functies van de leden van het zakenkabinet.

DONDERDAG 4 NOVEMBER

De Europese regeringsleiders bespreken het rapport van Wim Kok. Die vindt de uitvoering van de EU-groeistrategie ondermaats en legt de schuld daarvoor vooral bij het gebrek aan politieke wil van de nationale regeringen.

Bart Verhaeghe. “Vooral de kritiek van Mia De Vits stuitte mij tegen de borst. ‘Sociaal beleid wordt weer ondergeschikt gemaakt aan groei en werkgelegenheid,’ zegt ze kritisch. Hoe denkt zij het dure sociale beleid te financieren? Dat kan alleen met arbeid. Als we arbeid in Europa, en liefst ook in Vlaanderen, willen houden, moeten we die op een concurrentiële manier aanbieden.

“De standpunten waarmee de sociale partners naar het interprofessionele overleg stappen, beloven niet veel goeds. De vakbonden leggen alle cijfers naast zich neer, om te poneren dat de economische groei en de gunstige financiële halfjaarresultaten van bedrijven voldoende zijn om een loonstijging (meer dan de normale indexaanpassing) te verantwoorden. Zelfs als dat waar zou zijn: gaan wij dat kleine beetje marge onmiddellijk opsouperen door het te herverdelen? Wij moeten nu werken aan de concurrentiekracht die nodig is om een economische groei te garanderen, die hoger is dan die van de ons omringende landen. Als we daar niet in slagen, gaan we erop achteruit.”

VRIJDAG 5 NOVEMBER

In De Tijd houdt Bart Verhaeghe even halt bij “CRB en vakbonden leven in een andere wereld”, een opiniestuk van Johan Van Overtveldt en Geert Janssens (VKW Denktank). Teneur van het artikel: de discussie over loonnorm en tewerkstelling gaat voorbij aan het feit dat de noodzakelijke hervormingen van onze arbeidsmarkt achterwege blijven.

Verhaeghe. “Ik onthoud ten eerste dat een stijging van de loonkosten met 1 % op middellange termijn voor ongeveer evenveel tewerkstellingsafbraak zorgt. Ten tweede dat sinds 1996 de loonkosten in België met ruim 4 % meer zijn gestegen dan in de drie buurlanden, en ten slotte dat de officiële werkloosheidscijfers een te optimistisch beeld geven van de tewerkstellingsgraad. Die is in België niet gemiddeld goed, zoals de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) rapporteert, maar ligt bijna 5 % onder de tewerkstellingsgraad van de buurlanden. Het heeft geen zin om de sociaal-economische werkelijkheid te verbloemen. Daar straffen we onszelf en vooral onze kinderen en kleinkinderen mee. We moeten inboeten om concurrentieel te kunnen blijven. Minder werken met loonsbehoud is niet betaalbaar.”

ZATERDAG 6 NOVEMBER

In het Voka-tijdschrift Snelbericht leest Bart Verhaeghe dat volgens een studie van de Sociaal-economische Raad van Vlaanderen (Serv) de hoge werkdruk het grootste risico is voor de arbeidskwaliteit in Vlaanderen.

Verhaeghe. “Een jonge leraar vertelde me terloops zijn ervaringen. In de humaniora waar hij les geeft, denken heel wat jongeren helemaal niet aan werken. Ze willen een maand of drie werken en dan een paar maanden hun hobby’s beoefenen, een beetje teren op werkloosheidsuitkeringen, nog eens naar het buitenland… De spirit om te werken is er niet. Ze zien er het nut niet van in. We moeten hen responsabiliseren om te werken, met maatregelen die gevoeld worden.”

WOENSDAG 10 NOVEMBER 2004

Minister van Sociale Zaken Rudy Demotte kondigt besparingen aan in de gezondheidssector, al blijven de maatregelen zelf vaag.

Verhaeghe. “Niemand kan er iets op tegen hebben dat verkeerd en oneigenlijk gebruik van de geneeskundige zorg moet worden bestreden. Bij een recent bezoek aan het ziekenhuis kreeg ik sterk de indruk dat de organisatie zeer slecht is, gemeten aan het vele personeel dat daar maar wat staat te praten. De klantgerichtheid is zeer ver te zoeken. Je bent uren kwijt voor een eenvoudige afspraak met een specialist, na doorverwijzing door een huisarts. Dat kost de economie een fortuin. Ik denk dat een onderscheid tussen actieven en niet-actieven hier misschien ook nodig is.

“Er worden allerlei voorstellen geopperd om de uitgaven van de ziektekosten in te perken. Maar nergens lees ik dat de patiënten geresponsabiliseerd moeten worden. Wij betalen als consument slechts een goede 25 % van de totale kostprijs van de behandeling. We beseffen zelfs niet meer wat de eigenlijke kostprijs van al onze uitgaven is. Dat is fundamenteel fout. Wie niet gewaar wordt wat iets kost, die doet maar op.”

L.H.

“We moeten de jongeren responsabiliseren om te werken, met maatregelen die gevoeld worden.”