Asielakkoord is halve oplossing

Premier Herman Van Rompuy wil tegen september oplossingen vinden voor nog hangende vragen rond gezinsherenigingen, schijnhuwelijken en nationaliteitskwesties. Hij zei dat in het parlementaire debat over het federale akkoord voor de verblijfsregularisatie van vreemdelingen. Dit asielakkoord doorbreekt de politieke patstelling, maar de premier weet dat deze improvisatie geen structurele oplossingen biedt voor een ernstig maatschappelijk probleem. Dat het akkoord met haken en ogen aan elkaar hangt, blijkt uit de tegenstrijdige interpretaties van kabinetsmedewerkers en werkgeversorganisaties over de regeling voor bedrijven die mensen zonder papieren een arbeidscontract willen geven.

Unizo wijst onder meer op nog te maken afspraken tussen de federale regering en de deelregeringen over criteria voor het afleveren van arbeidsvergunningen. Onduidelijk is aan wie bedrijfsleiders welke documenten moeten bezorgen en vooral binnen welke termijn ze een antwoord mogen verwachten.

De premier verzekert dat het akkoord geen aanzuigeffect zal hebben. Want alleen illegalen die vóór 18 maart 2008 een verblijfsaanvraag hebben ingediend, komen in aanmerking voor erkenning. Maar waarom zouden vreemdelingen die de boot missen niet opnieuw zelf of aangemoedigd door ‘humanitaire organisaties’, een kans wagen in het land van de cyclische eenmalige regularisaties? Dit is al de tweede eenmalige regularisatie sinds 1999 en niets wijst erop dat het de laatste zal zijn. Gelukzoekers blijven komen zolang dubbelzinnigheid blijft bestaan.

In een wereld met grote inkomensverschillen, politieke instabiliteit, corrupte elites en pseudo-ontwikkelingshulp is het een illusie te denken dat we illegalen buiten kunnen houden. Maar we kunnen wel maken dat asielprocedures geen maanden aanslepen; dat wie recht heeft op een arbeidskaart binnen de kortste keren ook aan de slag gaat; dat wie geen verblijfsvergunning krijgt niet na verloop van tijd rechten puurt uit een ‘lokale – maar illegale – verankering’.

Als we demagogen geen kans willen geven, moeten alle positieve en negatieve aspecten aan bod komen. Immigranten kunnen een oplossing zijn voor de vergrijzing en knelpuntberoepen helpen invullen. Maar een strategisch migratiebeleid mag niet blind zijn voor minder fraaie kanten. Dat vreemdelingen sowieso rijkdom brengen, wordt sterk genuanceerd door economische studies in de VS: immigratie uit Mexico heeft het inkomen van de Amerikaan sinds 1980 slechts met minder dan een fractie van één procent verhoogd; migranten werken zwartwerk in hand.

Criminaliteit is ook een realiteit, omdat ongeschoolde migranten aan de onderkant van de samenleving geen baan vinden. In Canada heeft 98 procent van de volwassen immigranten een hogere beroepskwalificatie dan het Canadese gemiddelde; bij ons is dat geen 10 procent. In welke mate nieuwe kansarmen de nu al kwakkelende sociale zekerheid verder bezwaren, mag evenmin taboe zijn.

Focus

Kansen voor werknemers zonder papieren, blz. 23

Door Erik Bruyland

Gelukzoekers blijven komen zolang dubbelzinnigheid blijft bestaan.