Smakelijk en vindingrijk

Klassieke gastvrijheid op restaurant waarbij je charmant, in pak en met witte handschoenen wordt ontvangen, het is een rariteit geworden die je doorgaans enkel nog associeert met gastronomische monumenten. Dat dit gegeven gelukkig nog niet volledig uit de mode is geraakt, bewijst het jonge koppel Tommy Cavaliere en Thalissa Kraus met hun nieuwe restaurant The London, dat bulkt van de sfeer.

Tegen een wand van glimmende zilveren tegeltjes met uitzicht op een open keuken, de Londenbrug en het Antwerpse Havenhuis krijg je tegen alle verwachtingen in geen traditionele gerechten voorgeschoteld. Het duo reisde een jaar de wereld rond en liet zich inspireren door streetfood en gastronomie uit Azië en Latijns-Amerika. Omdat de smaken zoveel indruk op hen nalieten, kozen ze voor een menu dat elke zes weken naar een ander land verwijst.

Hoewel zo’n verhaal snel kan uitmonden in een alternatieve benadering of een slechte kopie, was ik blij verrast door de vindingrijkheid en de uiteenlopende smaken in het Balinese vijfgangenmenu (65 euro). Een amuse waarin een oester omhuld wordt door spinazie met paksoi verklapt meteen dat chef Cavaliere het er zich niet makkelijk vanaf maakt door enkel te grijpen naar Aziatische ingrediënten, maar inzet op producten van bij ons. Zo wentelt hij vervolgens een langoustine in gepofte wasabirijst. De knapperige textuur pardonneert bijgevolg de iets te fel gegaarde knolselder in dashi. De verrukkelijke saus van tomaat en sambal slaagt er later in om de kreeft in de ravioli niet te overheersen. Eindelijk ravioli waarvan ik de inhoud nog proef. Wanneer ik reikhalzend uitkijk naar het buikspek met artisjok ben ik lichtjes teleurgesteld dat de krab koud is, maar ik vergeet het snel want nadien volgt een boterzacht stukje Wagyu-vlees, gepekelde groentjes en de lekkerste rijst die ik in lange tijd at.

Maar wat ik niet kan loslaten is het bijzonder vreemde dessert, dat een replica van het Havenhuis moet voorstellen. Allemaal erg origineel, maar wanneer ik denk makkelijker door de echte oude brandweerkazerne te breken dan door z’n witte chocoladen variant, houd ik het snel voor bekeken. Gelukkig is er nog ijs van matcha en yuzu. En kaas als alternatief voor het dessert de volgende keer.