SEPARATISME IS TRENDY

De gijzelnemers zijn de twee meest moreel verzwakte en behoudsgezinde partijen van België, SP en PS, de gijzelaars, de Vlamingen. De dialektiek van gijzelen en verlossing door inzicht kan leiden tot een koortsaanval van het Belgische politieke regime, gevolgd door het groeien van bredere en demokratische afscheids- en afscheidingsstromingen. De cocktail van ekonomische teleurstellingen in Vlaanderen en de autonomistische mogelijkheden geschapen door het nieuwe Vlaamse parlement en de Vlaamse vleugels binnen de partijen in Vlaanderen (ook deze met een unionistisch Sprachherrschafts-echelon) is gevaarlijk voor België.

CVP, VLD, Agalev, PS, PSC, PRL en Ecolo maken kans op een stilstand tot een (lichte) vooruitgang. Het Vlaams Blok klimt, maar minder dan het verhoopt, de partij van de blanco’s zal zich scherper profileren, de SP zakt, de VU verdwijnt. Voor Vlaanderen draagt de gunstigste koalitie na 21 mei de geel-blauwe kleuren. Een centrum-rechtse regering Van den Brande II met de huidige minister-president, zoals nu, als minister van Ekonomie kan sturen en stuwen naar een sociaal-liberale politiek. Minder Thatcheriaans dan Guy Verhofstadt verkiest, maar marktvriendelijker en kreatiever dan de uittredende SP-CVP-VU-equipe.

Als na 21 mei PS en SP samen een forcing doen om op het federale niveau én in hun respektieve deelstaten in een koalitie te treden, dan blijft de vraag naar de toegevoegde waarde van dit land voor de Vlamingen aan de orde. Waarom ? De PS en zijn Vlaamse aanhangseltje saboteren de oplossing van torenhoge problemen (schulden, frank, sociale zekerheid, veiligheid, illegalen, werkloosheid, investeringenvlucht, ontrafeling van de samenleving). De kontrastwerking tussen wat België slechts kan en doet, en wat Vlaanderen zou kunnen verrichten onder kristen-liberale koalities, leidt dan naar de vragen : hoeft dit anti-beleid ; waarom zijn de burgers van het welvarendste deel van het land met de meeste toekomstkansen, de gijzelaars van partijen die onze welstand opofferen door immobilisme ; wie belet ons in navolging van de vele voorbeelden van de jongste jaren binnen en buiten Europa een onafhankelijke politieke weg te kiezen ?

Op zondag 14 mei stapten zevenduizend Brusselaars door de lentezon. Scanderend voor België. Ten persoonlijken titel marcheerden enkele topmensen van het Franstalige zakenleven mee. Georges Jacobs, voorzitter van het VBO en leider van UCB (zie foto), getuigde voor zijn mening.

De aktieve afscheidingsbewegingen in Vlaanderen (en Wallonië) zijn klein, echter niet onbeduidend. Geen loopje met de waarheid wordt genomen als men schrijft dat hun bestaande vermogen veelbetekenend is en belangrijker kan worden. Daarvoor bestaan politieke redenen, zie hoger. Echter fundamenteler is een trendbreuk die zich aankondigt. Afscheidingen veranderen van gedaante. Van gevaar worden zij kans, en dus Salonfähig, ondanks hun routineuze identifikatie “vandaag” met reaktionair, antidemokratisch, antisolidair en tegen de geest van de tijd. Een groeiende groep van jonge, Franstalige en internationale ekonomen, zie blz. 26. (Separatisme kan best aardig zijn), en futurologen, onder meer John Naisbitt in Global Paradox, plus ideologen, Murray Rothbard (1926-1995), de pionierende ultraliberaal, tonen hoe afscheidingen logisch, humaan en modern zijn door de internationale demokratizeringsbeweging en het ontstaan van een open wereldmarkt. Vlaanderen noch Wallonië hebben België als ekonomische ruimte nodig om welvarend te zijn of te worden. De Europese Unie (geen enkele autonomist denkt aan autarchie) is hun natuurlijke ekonomische ruimte.

Zakenlui observeren de trend naar rightsizing, een optimalere schaal voor hun kernaktiviteiten. De grootste concerns streven naar hun ombouw tot een netwerk van overzichtelijke, zelfstandige bedrijven. Verantwoordelijkheidszin, doelmatigheid, kollegialiteit bloeien in ekonomische en politieke systemen met een worteling in een solidaire gemeenschap. Niet in verscheurde landen.

F. Cr.