Rebelse ridder-advocaat

Gisteren, woensdag, transformeerde het Brusselse advocatenkantoor De Bandt (omzet: 49,6 miljoen euro of 2 miljard frank) tot de Belgische poot van het Britse Linklaters. …

Gisteren, woensdag, transformeerde het Brusselse advocatenkantoor De Bandt (omzet: 49,6 miljoen euro of 2 miljard frank) tot de Belgische poot van het Britse Linklaters. Bij het ter perse gaan leken er bij de vennoten geen onoverkomelijke problemen te zullen ontstaan over de stemming, al was het maar omdat mogelijke tegenstanders hun heil zoeken bij het kantoor Loyens.

Jean-Pierre De Bandt blijft wat eenzaam achter, nu zijn strijdmakker Roel Nieuwdorp en zijn eerste medewerkers Carl Bevernage en Wilfried Goris de boot verlaten. Dat verliep ambtsbroerderlijker dan bij het vertrek van vennoten van Loeff, Claeys, Verbeke, toen dit kantoor deels opging in Allen & Overy.

“Wij blijven vrienden, maar het verschil van mening over het concept van de law firm was nu eenmaal te groot,” zegt Jean-Pierre De Bandt, die beklemtoont dat de kostenstructuur (erelonen dus) in de nieuwe structuur niet verandert.

Nieuwdorp vreest: “Ik opteer voor de internationale aanpak in een lokale omgeving voor onze traditionele cliënten. De blijvers opereren liever binnen de Britse structuur, met de nadruk op corporate & finance. Het is de vraag hoe Jean-Pierre binnen zo’n cultuur zijn netwerk in stand kan houden.”

De scheiding is dus eerder een gentlemen’s disagreement. Dat hangt samen met de idee van een “maatschap”. In zo’n maatschap worden alle vennoten gelijk behandeld volgens hun anciënniteit en maakt het weinig uit of ze hardwerkende studax of rainmaker (aanbrenger van cliënten), specialist in het klassieke recht dan wel blitse corporate lawyer zijn.

Dit “communistische systeem”, zoals Jean-Pierre Blumberg _ De Bandts opvolger als nummer één in België _ het omschrijft, heeft tot gevolg dat de confraters zich meer als een team gedragen en minder als individuele winstmakers. “Daarom is de fusie met Linklaters vooral gedreven door zakelijke motieven en minder door geld _ wat is goed voor de klant en hoe kunnen we de internationale concurrentie aan?” klinkt het ook vandaag nog bij Roel Nieuwdorp.

Factor nummer twee voor het behouden van het kantoor in de overgang naar een fusie, was de persoon Jean-Pierre De Bandt. Die is meer een verzoener dan iemand die de confrontatie zoekt. “Ik ken kantoren die geleid worden door dictators _ neen, geen namen,” zegt Chris Engels, een ex van De Bandt die verleden jaar Claeys & Engels opstartte. “Jean-Pierre zal naar je luisteren. Je wordt ook als jonge medewerker serieus genomen en dat vergroot de interne cohesie. Wat niet wil zeggen dat hij een zacht ei is. Eens de visie of strategie geformuleerd, wordt de weg consequent gevolgd.”

Soms wordt de zogenaamd “burgerlijke”, Belgische Jean-Pierre De Bandt wel eens tegenover de “rebelse”, Vlaamse confrater Louis Verbeke geplaatst. Maar dat gaat niet helemaal op. Na een korte maritieme carrière bij zijn Antwerpse patron Lionel Tricot, stapte de toen 29-jarige De Bandt (Rechten en TEW in Leuven; Master of Laws in Harvard) in 1963 over naar het Amerikaanse Frank Boas Law Office. Daar leerde hij de Amerikaanse rechtspraktijk (en het management via billable hours, time sheets, profit per partner), die hij vanaf 1969 ook zou toepassen bij zijn kantoor. Dat draagt sinds september 1976 de naam De Bandt, Van Hecke & Lagae.

“Wij waren toen de luis in de pels van de Brussels-Franstalige juridische wereld,” getuigt De Bandt, die getrouwd is met Anne van Houtte (dochter van de gewezen eerste minister Jan van Houtte en zus van gewezen Ufsia-rector Jean). “We hebben met onze Amerikaans geïnspireerde aanpak de weg vrijgemaakt voor de Vlaamse advocatuur in de hoofdstad, die op het vlak van ondernemingsrecht nergens stond. Ook het bedrijfsleven was een Franstalig onderonsje.”

Jean-Pierre De Bandt wordt dus kregelig als hij als “advocaat van het establishment” wordt gepositioneerd. Dit etiket heeft alles te maken met het feit dat zijn kantoor sinds de raid op de Generale Maatschappij optreedt voor een rits bedrijven rond de holding.

Ook zijn werk voor de Coudenberg Groep _ zijn initiatief _ versterkte dat imago. “Coudenberg” trok immers politieke nostalgici aan die terugwilden naar La Belgique de Papa. Wie De Bandt goed kent, weet dat dit voor hem niet opgaat. Deze van inborst groene jongen _ “maar geen antiglobalist,” grinnikt hij _ staat erg kritisch tegenover het Brusselse ons-kent-ons-kapitalisme en de politieke wanverhoudingen in België. In privé-gesprekken zou (toch wel) ridder De Bandt zelfs een opsplitsing van België niet ongenegen zijn, op voorwaarde dat Brussel voor Vlaanderen kiest.

“Ik verzet me tegen het klassieke Belgische establishment, al is dat jammer genoeg te weinig bekend,” zucht De Bandt. “Het systeem van de Belgische vriendjespolitiek stuit me werkelijk tegen de borst.”

De advocaat hoopt in de toekomst wat meer tijd te maken voor zijn melomane hobby’s (Filharmonische Vereniging, Koningin Elisabeth Wedstrijd, Paleis voor Schone Kunsten) en adviezen aan bedrijven. Hij is onder meer bestuurder bij Domo, Océ-Interservices en Alcopa (Moorkens). “Ik ben erg voorzichtig voor ik zo’n mandaat opneem,” zegt hij, impliciet verwijzend naar Louis Verbekes engagement bij Lernout & Hauspie Speech Products. “Ik sta niet open voor avonturen. Om dezelfde reden gebeurt de overgang naar Linklaters met de zekerheid dat het goed is voor ons kantoor én de cliënten.”

Hans Brockmans

“Ik verzet me tegen het Belgische establishment.”