Ode aan de Noordzee

Verwachtingen leiden soms tot teleurstellingen. Maar wanneer ze overstegen worden, blijft de ervaring extra lang nazinderen. Zoals bij Pont Neuf, een visrestaurant dat tussen de beide lockdowns de deuren opende op het Antwerpse Eilandje. Ik had me verwacht aan een ietwat stijve bedoening. Het smalle pand ligt een beetje verscholen en valt met zijn strakke zwarte belettering niet meteen op tussen de opgekuiste gevels. De gesteven witte tafellakens wijzen op een klassieke benadering en de menukaart die focust op vis, vangt niet elke eter. Maar zodra ik binnenstap, word ik ondergedompeld in een warm bad. Niet het minst omdat ik achterin een tafeltje uitkies, pal voor de open keuken, en ik nog voordat ik goed en wel zit, al met een hartelijke grap begroet word door de chef. Hoewel hij al 25 jaar in het vak zit, heb ik Tommy Bocklandt nog nooit ontmoet, en toch voel ik me meteen op mijn gemak. Die jovialiteit merk ik ook aan gastvrouw Dominique Leroy die na mijn aarzeling tussen twee witte wijnen zonder schroom een Oostenrijkse grüner veltliner van Salomon Undhof opent. “Niet twijfelen, deze is prachtig”, lacht ze.

Even prachtig is de smaakvolle salade van oosterscheldekreeft (29,50 euro) met knapperige groene aspergestukjes en gepelde tomaten recht van het veld. Dit is de luxevariant van tomaat garnaal, waarbij de kruimige textuur van artisjok, die doet denken aan het binnenste van een friet, en de frisse mayonaise met garnaalbisque dat idee helemaal afmaken. Een even geslaagde gelaagdheid creëert Bocklandt met het à la carte hoofdgerecht van wilde zeebaars (36,50 euro). Dat het hier geen gekweekte, maar een met de lijn gevangen exemplaar is, bevestigt trouwens nog meer dat Pont Neuf een vakkundige ode brengt aan het beste uit onze Noordzee. Wilde zeebaars smaakt sowieso intenser dan gekweekte, maar door hem af te werken met kalfsjus en olijven, krijgt het gerecht een diepgang die je veeleer associeert met vlees. Net als het gelukzalige gelach van de naburige tafels dat je doorgaans hoort in buurtrestaurants, maar niet meteen verwacht in een restaurant dat amper een halfjaar open is. Het oppervlakkige overstijgen in zowel smaak als sfeer, kun je leren noch faken. Dat heb je in je. Zoals hier. Wanneer we uiteindelijk als laatste gasten Pont Neuf verlaten, staat Tommy nog op zijn gemak grijze noordzeegarnalen te pellen, zichtbaar content. Zijn glimlach werkt aanstekelijk.