China in de greep van deflatie: ‘Europese bedrijven voelen de impact’

De inflatie in China is in januari tot een zorgwekkend dieptepunt van -0,8 procent gezakt, het laagste peil sinds 2009, waardoor de vrees voor een langdurige economische malaise toeneemt. “De dans van China met deflatie zet niet alleen de eigen economische vooruitzichten op het spel, maar ook die van ons in Europa”, zegt Frank Vranken, hoofdstrateeg van Edmond de Rothschild.

Terwijl China zich opmaakt voor het Jaar van de Draak, een symbool van geluk, wijsheid en succes, werpen de deflatiecijfers een schaduw over de festiviteiten. Deflatie, waarbij de prijzen dalen, kan goed nieuws lijken voor consumenten, maar is een vergiftigd geschenk. Het moedigt consumenten aan om aankopen uit te stellen in de hoop op nog lagere prijzen, wat de economische activiteit smoort.

Terwijl de kerninflatie, zonder voeding, jaar op jaar 0,4 procent bedraagt, blijft de brede economische context zorgwekkend. De aanhoudende daling van de producentenprijzen (PPI) met 2,5 procent, nu al zestien maanden op rij, toont de aanhoudende druk op de productiesector. De voedselprijzen vertonen de sterkste daling. Varkensvlees, een centraal ingrediënt in de Chinese keuken, is nu 20 procent goedkoper dan een jaar geleden.

Vastgoedcrisis

“De echte uitdaging voor China is de private en publieke schuld”, duidt Frank Vranken, de hoofdstrateeg van de private bank Edmond de Rothschild. “Zelfs met een lagere rente is er weinig animo om meer te lenen.”

De Chinese vastgoedsector, eens een motor van de economie, zit in zwaar weer. Dat heeft niet alleen lokale gevolgen, maar werpt ook een schaduw over de wereldmarkt. Europa, sterk verweven met China’s economie, staat voor een dilemma. “Europese bedrijven voelen de impact ervan”, benadrukt Vranken. “Kijk maar naar het Duitse kroonjuweel Siemens. Hun laatste kwartaalcijfers laten zien dat de verkoop van diensten voor fabrieksautomatisering in China met meer dan de helft is gedaald. Ook verkochten ze minder digitale producten omdat mensen in China gewoonweg minder kopen,”

De vraag rijst wat China kan doen om die trend te keren. De overheid staat voor een complexe taak: het stimuleren van de binnenlandse vraag zonder de schuldenlast te vergroten. “Het wordt moeilijk daar beleidsmatig veel tegenover te zetten”, stelt Geert Janssens, de hoofdeconoom van ETION. “De People’s Bank of China kan de rentetarieven verlagen om lenen goedkoper te maken en de overheid kan stimuleringsmaatregelen nemen, maar de schuldenlast blijft een zorg.”

Chinese consumenten- en producentenprijzen dalen

Europese renteverlaging

Terwijl China zoekt naar wegen om de deflatie tegen te gaan, houdt Europa de adem in. De gevolgen van China’s economische strategie zullen verreikend zijn, van de handelsvloeren in Frankfurt tot de productielijnen in Lombardije.

“De dans van China met deflatie zet niet alleen de eigen economische vooruitzichten op het spel, maar ook die van ons in Europa”, concludeert Vranken. “Het fenomeen heeft een impact op de exporteurs naar China, waaronder de grootste Europese economie, Duitsland. Europa wordt meer geraakt dan Amerika, dat meer een consumentgeleide, zelfbedruipende economie heeft.”

Langdurige deflatie in China kan de concurrentiedruk op de Europese producenten vergroten, de vraag naar Europese goederen en diensten uit China doen terugvallen, en in het algemeen de handelsbalans tussen beide economische zones verstoren. Dat kan de Europese Centrale Bank (ECB) ertoe aanzetten haar monetaire beleid aan te passen, bijvoorbeeld door de rente te verlagen of stimuleringsmaatregelen te overwegen die de economische groei in de eurozone ondersteunen. Al loopt het zo’n vaart nog niet.

“Dit is eigenlijk een heikele periode”, weet Vranken. “Je moet niet vergeten dat de centrale banken – de ECB en de Federal Reserve – nog niet zo heel lang geleden hadden gesproken over een transitoire inflatie. Die zou voorbijgaan, maar ze ging niet voorbij. En nu, omdat ze zich daar aan beide kanten van de oceaan aan mispakt hebben, willen ze dubbel voorzichtig zijn. Dat zie ik continu in die commentaren: ze blazen warm en koud, opdat de twee opties nog mogelijk zouden zijn. Isabel Schnabel doet dat voor de ECB, aan de andere kant van de oceaan doet Loretta J. Mester dat ook. Ze lopen allemaal op eieren.”

Lees ook: