La Maison Blanche

Zakelijk lunchen in het restaurant van het Hotel President World Trade Center.

Hotel President World Trade Center.

Horeca-trendwatchers beweren al een tijdje dat de ‘haute cuisine’ in de toekomst alleen nog leefbaar zal zijn als onderdeel van een groot luxehotel. De achterliggende idee is dat de klanten in een hotel een service krijgen – bar, zakencentrum, roomservice… – die de meeste restaurants onmogelijk kunnen bieden. En toch is die voorspelling nog niet uitgekomen. In Brussel bijvoorbeeld werd weliswaar een groot aantal nieuwe hotels met bijbehorend restaurant uit de grond gestampt. Maar slechts enkele slaagden erin om de kwaliteit van eten en bediening op een voldoende hoog niveau te brengen.

Het oudste en meest betrouwbare voorbeeld van een hotel-restaurant dat de Belgische zakenman wél weet te verleiden, is La Maison du Boeuf van Brussels Hilton. Maar ook het Hotel President World Trade Center Brussels, gelegen in het langzaam verrijzende zakencentrum aan het Noordstation, hoort in dat rijtje thuis.

Het restaurant van het hotel kreeg de naam La Maison Blanche en bevindt zich op het gelijkvloers. Wij kwamen voor de lunch op een werkdag en troffen, tot onze verbazing, een gevulde eetzaal. Er is veel ruimte tussen de tafels en het comfort is groot. Chef-kok is Daniel Lenglez. Deze Brusselaar deed ruime beroepservaring op in binnen- en buitenland. Zijn laatste drie haltes waren: Hotel des Mille Collines (Kigali, Rwanda), Hotel Camayenne (Conakry, Guinee) en Grand Hôtel (Waterloo). Lenglez komt geregeld bij zijn klanten in de eetzaal en zijn postuur verraadt de voorkeur voor een rijke en royale keuken.

De spijskaart is tweetalig en vermeldt onder meer een Normandische ossenhaas van 400 gram met saus naar keuze (35 euro), een dagschotel (11,20 euro) en twee menu’s: het ‘Menu President’ van drie gangen met telkens keuze uit twee bereidingen (25 euro) en het ‘Menu Découverte’ van vier gangen (32 euro).

Wij bestelden ‘à la carte’ en moesten lang wachten voor de bestelde voorgerechten van onder een zilveren stolp te voorschijn kwamen: sint-jakobsschelpdieren, verpakt in brickdeeg, opgediend met gesmolten witlof en een dikke roomsaus (18,50 euro) en ganzenlever op gelei van port, onnodig versierd met aardbei en opgediend met briochebrood (18,50 euro). Beide voorgerechten wisten te behagen en dat deed ook de wijn: een fraaie Riesling 2001, Brandluft, E. Boeckel (29 euro). Hoofdgerechten waren: het blanke en vaste vlees van gepocheerde filet van zonnevis, geserveerd met oesters, een weelderige champagnesaus en een heerlijk ouderwetse krans van gegratineerde aardappelpuree (24 euro) en ‘tarbot Richelieu’ of een vorstelijke moot vis, in de eetzaal vakkundig van de graat gehaald en opgediend met prinsessenboontjes, banale, kogelronde aardappels en een rijke kreeftensaus waarin minstens een halve versneden kreeftenstaart dreef (35,50 euro). Die majestueuze tarbot zullen wij niet snel vergeten! Voor een nagerecht lieten wij de trolley voorrijden en de keuze viel op een aantrekkelijk ogend taartje van frambozenbavarois en fruit. Kunstig beschilderde de zaalmeester de bordspiegel met frambozencoulis en vanillesaus en etaleerde het door ons gekozen taartje in de saus. Koffie, vergezeld van een standaard met twee verdiepingen vol lekker snoepgoed, sloot deze smakelijke en royale maaltijd af.

Pieter van Doveren [{ssquf}]