GEEN ENERGIEBELASTING IN VLAANDEREN

Stel de Vlaamse chemienijverheid vrij van een energiebelasting. Desnoods moet Van den Brande II zich daarvoor te weer stellen tegen Dehaene II. Dit standpunt is ekonomisch, Europees en politiek verdedigbaar. De volgende regering-Dehaene denkt aan een energiebelasting als alternatief voor de financiering van de sociale zekerheid. De zware chemie van België staat in Vlaanderen, meer bepaald in het Antwerpse en de Kempen. Wil deze zware chemie kompetitief blijven dan mag ze niet gepest worden met een energiebelasting. De Belgische regering is hiervoor ongevoelig want zij heeft een nationale verantwoordelijkheid en ziet voor zich een chemiebranche met weinig tot geen regionale verschillen. Die zijn er. Chemie is voor Dehaene II een noodzakelijke melkkoe. Dat is een fout uitgangspunt.

Antoon Dieusaert, gedelegeerd bestuurder van BASF Antwerpen, en inspirator van de branche-organizatie Scheikundige Industrie Regio Vlaanderen heeft nogmaals, nu met een stevig onderbouwd Witboek, geëist dat de randvoorwaarden waarmee de Vlaamse chemie moet werken, dienen verbeterd te worden. Sirev vraagt impliciet een benadering met regionale, Vlaamse klemtonen. Niet omdat Sirev bevolkt is met provincialisten, wel omdat Sirev realistisch en Europees is en zich niet onder Belgische retoriek wil laten begraven. Als het nationale Fechemie, omwille van het daar zwakker doorklinken en meetellen van de specifieke overlevingsomstandigheden van de chemie in Vlaanderen, zich neerlegt bij een energiebelasting, dan hebben Sirev en de Vlaamse regering het recht om deze zaak onder hun bevoegdheid te brengen.

Waarom ? Om gezonde en Europese redenen. Moet Europa, dient België een eenheidsworst te zijn ? Een kontinent platgerold onder harmonizering om de harmonizering, stroomlijning om de stroomlijning, standaardizering om de standaardizering. De Italianen moeten Italiaanser worden in Europa, de Duitsers Duitser en de Vlamingen Vlaamser. Zo vorm je een goed en krachtig Europa en niet door Italianen, Duitsers, Denen, Zweden, Oostenrijkers en Vlamingen te dwingen tot een existentie als smaak- en kleurloze euroburger.

In Europa wordt de konkurrentie onvoldoende gestimuleerd. Er is daardoor op middellange termijn maar één middel om daarvan de gevolgen te keren, dat is een Fort Europa bouwen om het hoofd te bieden aan de boze buitenwereld. Michael Porter, schrijver van best-sellers als The Competitive Advantage of Nations en raadgever van bedrijven en regeringen, is bekommerd om Europa. Zal Europa verdwijnen onder een grijze deken van logheid en bureaukratie ? Wedijver is het sleutelwoord. Niet standaardizering. Zegt Porter : “Het grote sukses van de Amerikaanse ekonomie is het feit dat de ekonomie van Massachusetts verschilt van die van New Jersey en dat die verschillen worden benadrukt. Kompetitie en positionering zijn de kernbegrippen. De sterke gerichtheid van Europa op schaalgrootte is achterhaald. ” Bij de start van de Europese eenmaking had het bereiken van schaalgrootte zin. De evolutie van de technologie heeft echter de noodzaak van schaalgrootte uitgehold. Veel meer dan schaalgrootte tellen vernieuwing, wedijver en dynamiek.

Europa noch België moeten niet omwille van de ekonomische dynamiek de zelfstandigheid van zijn staten, of zijn deelstaten, stelen. De toekomst van de zware chemie in Vlaanderen vereist andere randvoorwaarden dan de toekomst van een farmabedrijf in Waals-Brabant. Alles wegmoffelen onder één ekonomische regeling om politieke of om nationaal-patronale redenen is fout en ten nadele van de tewerkstelling.

F. Cr.