Familie vanden berghe

Vader Daniël Vanden Berghe (56) en zoon Kevin (30) van de bedrijven Hinscha, een fabrikant en groothandel in bevestigingsmaterialen, en Casarit, rieten daken.

“Alles begint bij de oudere generatie”

DANIËL VANDEN BERGHE. “Wij hebben twee kleine familiebedrijven, waarvan ik samen met mijn vrouw gedelegeerd bestuurder ben. Onze twee zonen zijn allebei geïnteresseerd om de bedrijven over te nemen en voort te zetten. Kevin is licentiaat handelswetenschappen en heeft eerst drie jaar in een andere kmo gewerkt. Hij is nu vier jaar actief bij ons. Mijn andere zoon, Tim, is burgerlijk ingenieur, hij heeft in een internationale omgeving gewerkt bij het bouwbedrijf Denys uit Wondelgem, en is sinds 1 maart bij ons.

“Ik heb geen van beide gepusht om in het bedrijf te komen. Je moet doen wat je graag doet of je doet het niet goed. Maar bon, ze zijn allebei geïnteresseerd en gemotiveerd. We hebben al verscheidene keren over een overdracht gepraat, we hebben zelfs al bepaalde voorbereidende stappen gedaan.”

KEVIN VANDEN BERGHE.“Wij kiezen er bewust voor de twee bedrijven samen over te nemen. Je zou kunnen zeggen: twee zonen, twee bedrijven, dan krijgt elke zoon een bedrijf. Maar mijn broer en ik zijn complementair. Ik heb economische studies gedaan terwijl Tim technisch sterker is. En ook met onze karakters en werkervaring denken we dat we elkaar kunnen aanvullen. Daarom gaan we liever samen in zee.”

DANIËL VANDEN BERGHE. “We zijn op deze cursus in contact gekomen met een aantal lotgenoten, mensen met wie je ervaringen kunt uitwisselen. Het is altijd interessant om de problemen van een ander te horen en te ontdekken hoe zij er mee omgaan. Ik heb nu het gevoel dat het bij ons eigenlijk vrij eenvoudig ligt. Ik heb maar twee zonen en ze willen allebei in het bedrijf komen. Er zijn veel complexere situaties te bedenken dan deze. Wij prijzen ons behoorlijk gelukkig.”

KEVIN VANDEN BERGHE.“De cases waar het vooruitgaat, zijn die waar de overdrager vragende partij is. Als de overdrager er weinig voor voelt, loopt het hele proces veel stroever. Alles begint bij de oudere generatie, de vader en de moeder.”

DANIËL VANDEN BERGHE. “Ik heb altijd gezegd dat ik heel dit proces tegen mijn 58ste achter de rug wilde hebben. Ik ben nu 55, mijn vader was 56 toen hij het bedrijf aan mij overliet. De timing lijkt goed, er is nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan. Het is nu aan mijn zonen, ik heb daar geen moeite mee. Wat niet wil zeggen dat ik daarna niets meer ga doen. Ik verwacht wel degelijk dat er ook na de overdracht nog een rol voor mij weggelegd is. Ik ben er de persoon niet naar om op mijn 58ste rustig in mijn zetel te zitten niksen. Ik ben verheugd dat mijn zonen nog in een job voor mij voorzien.”

KEVIN VANDEN BERGHE.” (lachend) Da’s een makkie. We hebben net geleerd tijdens de cursus wat die rol kan zijn: depanneur, adviseur en ambassadeur.”

DANIËL VANDEN BERGHE. “Met veel plezier, maar niet als het is om in de weg te lopen. Hadden mijn zonen gezegd: we hebben u echt niet nodig, we gaan dat op ons eigen doen, dan was ik wel een andere uitdaging aangegaan.”

KEVIN VANDEN BERGHE.

“In het begin stonden wij niet stil bij een rol voor de overlater. Door de deelname aan deze sessies zijn we gaan beseffen dat we daarover moesten nadenken. Dat is concreter geworden en we zijn nu bezig het domein af te bakenen waarop we vader zijn gang willen laten gaan.”

DANIËL VANDEN BERGHE. “Ik begrijp heel goed dat de volgende generatie duidelijkheid wenst. Ik was zelf pas 26 toen ik de onderneming van mijn vader overnam. Ik had amper twee jaar met hem samengewerkt toen ik het tijd vond om de zaak over te nemen. Als mijn vader mij dat perspectief niet had geboden, was ik iets anders gaan doen. Maar mijn vader had geen bezwaren, op voorwaarde dat ik hem op de een of andere manier bij het bedrijf betrokken hield. Zo heeft de overname vrij snel kunnen plaatsvinden.”

KEVIN VANDEN BERGHE. “Het is belangrijk dat je van je ouders voldoende ruimte krijgt om je eigen ding te doen. Dat vertrouwen moet je verdienen. In het begin ging dat niet altijd even gemakkelijk, na verloop van tijd liep het vlotter. Zo deed ik af en toe suggesties voor de productie, maar ik werd telkens op mijn nummer gezet: ‘hou jij je maar met de cijfers bezig’. Ik begon dan maar achter de rug van mijn vader een aantal dingen te veranderen en toen hij zag dat het werkte, was hij de volgende keer wel bereid om te luisteren. Dat is een geleidelijk proces. Als hij ziet dat je bepaalde dingen goed doet, win je krediet.

“Aan de andere kant heb je als jonge gast zo’n klankbord nodig. Je bent nog niet voldoende beslagen om zelf knopen door te hakken. Ik probeer doorgaans iets voor te bereiden, suggereer bepaalde zaken en laat de beslissing aan mijn vader. Als hij zijn zegen geeft, kun je verder.”

DANIËL VANDEN BERGHE. “In de geesten is de beslissing genomen om de overname op vrij korte termijn te laten plaatsvinden. Hoe we het precies uitwerken, staat nog niet vast, maar dat het in twee jaar moet afgerond zijn, daar zijn we het over de generaties heen allemaal over eens.

“Oorspronkelijk waren mijn vrouw en ik ervan overtuigd dat we het bedrijf zouden overlaten via de betaling van een lijfrente. Maar we hebben tijdens deze sessies de nadelen van dat systeem ontdekt. Een lijfrente stopt nooit. Als wij heel lang leven, hebben die gasten nooit gedaan met betalen. Dat is niet goed. Na vijftien jaar heeft een overnemer het gevoel dat hij al veel te veel betaald heeft en de overlater vindt dat hij nog altijd niet genoeg gekregen heeft. Ik denk dat het veel beter is om een waardebepaling uit te voeren, het bedrijf tegen een correcte prijs te verkopen, zodat die jongeren weten hoe lang ze precies moeten afbetalen opdat het bedrijf op een bepaald moment van hen zou zijn. Daarover is onze visie totaal veranderd.”

“Twee zonen, twee bedrijven, dan krijgt elke zoon een bedrijf. Maar mijn broer en ik zijn complementair” Kevin Vanden Berghe