“Omgekeerd evenredig aan de ernst van de coronapandemie. Zo kun je mijn work-lifebalance van de voorbije jaren misschien nog het best omschrijven. De pieken werden gelukkig zo nu en dan afgewisseld met rustigere periodes, maar ook toen vond ik het soms moeilijk los te komen van alles wat er op mij afkwam. Om niet voortdurend te checken of ik toch geen oproep had gemist of een mail had ontvangen. Om toch niet nog snel iets op te volgen of een artikel over corona te lezen. Het was een soort verslaving geworden. De cognitieve gedragstherapie zou waarschijnlijk stellen dat je dan heel bewust actie moet ondernemen. Dat probeer ik nu te doen. Door tickets te kopen voor concerten, een weekendje Parijs te boeken, af te spreken met vrienden.
“Je zou denken dat je die zaken automatisch gaat opzoeken. Vreemd genoeg is dat niet altijd zo. Telkens als mijn professionele agenda mij overneemt, moet ik mezelf dwingen dingen in te plannen die me helpen te ontspannen. In een poging opnieuw de regisseur van mijn eigen leven te worden.
“Ik begin nochtans altijd opnieuw met goede intenties: ik zal sporten, meer lezen, meer zorg dragen voor mijn naasten. Om dan vast te stellen dat je als mens moeilijk verandert en voortdurend dreigt te hervallen in oude patronen. Terwijl je af en toe nood hebt aan een schuilplek, zoals sport of een boek.”
Onder stoom
“Ook mijn piano is zo’n toevluchtsoord. Ik speel niet vaak, maar wel op momenten dat ik me wat fragieler voel. Ik heb mijn piano tijdens de coronacrisis dus enorm gemist. We konden anderhalf jaar lang niet in ons huis wonen, omdat ik de voorbije twee jaar ook een andere crisis heb beheerd: een renovatie ( lacht). Daardoor was ik wel wat ontheemd en moest ik mezelf nog meer bij de les houden, om niet steeds te worden aangetrokken door mijn werk. Want een boeiende baan kan soms ook giftig zijn.
“Zeker in de performantiecultuur die heerst in België. De werkzaamheidsgraad is hier laag, maar wie meedraait op de arbeidsmarkt, is enorm productief. Dat is de positieve kant van het verhaal. De keerzijde is dat we veel uren kloppen en er moeilijk in slagen een einde te maken aan de werkdag. In Scandinavië is dat taboe. Het is er een teken van een slechte organisatie en lage efficiëntie. Ook bij ons is het niet houdbaar. Wie werkt, lijkt altijd onder stoom te staan. Met heel wat mentale klachten tot gevolg. Dan klopt er toch iets niet.”
Neerwaartse spiraal
“Begin 2021 ben ik zelf zes weken buiten strijd geweest. Tot dan had ik het geluk gehad dat ik gezond was, fysiek en mentaal. Dus deed ik altijd maar verder. Een beetje op z’n West-Vlaams. ( lacht). Ik vond het dan ook heel moeilijk om toe te geven dat ik uitgeput was. Ook aan mezelf, want ik draaide mee in een politieke omgeving vol toppers.
“Maar ik moest wel. Ik voelde te veel negativiteit en angst, en dat begon mij bijvoorbeeld te beperken als ik vergaderingen moest voorzitten. Niet dat ik instortte, maar ik kon niet meer functioneren volgens mijn eigen standaarden. Als ik er nu op terugkijk, begrijp ik niet hoe ik me toen zover heb laten meeslepen in die neerwaartse spiraal. Uiteraard was het moeilijk, uiteraard waren er problemen, maar eigenlijk lagen we wel op schema. Er was dus geen reden om zo angstig te zijn.
“Het toont maar weer dat je de work-lifebalance nooit helemaal kan bereiken. Een tijdelijk evenwicht is het hoogst haalbare, want iedereen wordt de hele tijd uit balans gebracht door allerlei zaken. De kunst is overeind te blijven. Of opnieuw op te staan als je valt.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier