De Tiger-wals

Op Saint Andrews was Tiger Woods geprogrammeerd voor één ding: over zijn tegenstanders heen walsen.

Toen Tiger Woods eind juli op Saint-Andrews de 129ste British Open won, brak hij records die hem definitief een plaats in de geschiedenis van de golfsport bezorgden. Tiger (24) werd de jongste ooit die de Grand Slam won: de vier belangrijkste toernooien ( Masters, USOpen, British Open en US PGA Championship). Daarmee presteerde hij beter dan de legendarische Gene Sarazen (tussen 1922 en 1935), Ben Hogan (1946-1953), Gary Player (1959-1965) en Jack Nicklaus (1962-1963). Nicklaus was 26 toen hij deze krachttoer voor elkaar kreeg.

Tiger speelde op Saint Andrews het grootste aantal slagen onder par bij elkaar: -19 tegenover -18 voor Nick Faldo. Net zoals Greg Norman (1993) en Nick Price (1994) werkte Tiger elk van de vier ronden af in minder dan zeventig slagen (67 66 67 69). Wellicht maakte hij nooit meer indruk als tijdens de British Open 2000.

De Amerikaan was verbluffend met zijn drive en ongenaakbaar op de putting green. Zijn nadering was minder opvallend, niettemin miste hij zelden de green.

Het verhaal van zijn dominantie begon kort na zijn overwinning in de Masters van 1997. “Als zijn timing goed was, moest hij niet onderdoen voor de besten uit zijn periode,” vertelt Butch Harmon, zijn coach. “Maar op dagen dat hij zijn tempo niet vond, had hij het ontzettend moeilijk. Bovendien kon hij de afstand van zijn korte ijzers nooit zo goed inschatten. Hij sloeg vaak te lang en zijn ballen kregen te veel spin.”

Drie jaar geleden begonnen ze dus aan zijn slag te werken. Eerst zijn backswing en vervolgens zijn armen. Toen hij zestien was, had hij een neiging tot overswing, maar geleidelijk aan stak hij de club minder hoog in de lucht. Om het verlies aan elan te compenseren, gebruikte hij veel meer de onderkant van zijn lichaam, met alle risico’s die dat inhield. Nu is dat deel van zijn lichaam veel rustiger en stabieler. En dat gaat niet ten koste van de afstand die hij overbrugt, want hij heeft nu meer zuivere kracht. En zijn armen zijn nog altijd even snel. “De tactiek? Inspanning en geduld. Hij heeft zijn swing veranderd en ons werk werpt vruchten af,” zegt Harmon.

Woods speelt met een indrukwekkende regelmaat. Hij is technisch knap, maar vergeet ook zijn houding niet. Nu weet hij waar en wanneer hij kleine risico’s kan nemen. Op Saint Andrews zag hij alleen bunkers van de practice. Dat zegt veel over zijn precisie.

Ook zijn probleem met de nadering is opgelost, en op de putting green is hij verbluffend. Harmon besluit: “Als hij zo blijft spelen, zie ik niet wie hem kan stoppen.”

John Baete