De man die tijgers velt

De Ier Clarke neemt Tiger Woods te grazen.

Darren Clarke (31) ziet eruit als een reusachtige teddybeer. Maar let op: de Noord-Ier golft niet alleen met millimeterprecisie, hij wordt ook gedreven door een echt krijgershart. Twee weken geleden maakte hij in San Diego brandhout van niemand minder dan Tiger Woods, in de finale van het Andersen Consulting World Match Play Championship. Clarke won 4 en 3 op 36 holes. Op de eerste achttien holes lukte hij een 67 en Woods een 68, met elk zes birdies. Clarke zou er op de volgende vijftien holes nog eens zes slaan, en daar vond Tiger geen antwoord op.

Clarke had eerder al Paul Azinger, Mark O’Meara, Thomas Bjorn, Hal Sutton en David Duval uitgeschakeld. En toch had hij het in de overgangsperiode naar 2000 moeilijk, met twee keer verlies in de play-off, eerst in Japan en daarna in Zuid-Afrika. Ontroostbaar, liep hij er toen bij. Hij verwacht altijd de perfecte slag te slaan en wordt snel nerveus als het niet lukt. Misschien dat zijn overwinning op Woods heel wat kan veranderen.

Zijn coach, de beroemde Butch Harmon (ook de goeroe achter de swing van Tiger), voorspelde dat hij het jaar in de toptien zal afronden: “The sky is the limit, voor Darren. Hij is een van de beste spelers ter wereld. Hij zal het Colin Montgomerie niet makkelijk maken, dit jaar in Europa.”

Clarke houdt van winnen en van geld. Het Californische toernooi was zijn zesde overwinning en de eerste in de Verenigde Staten. Hij ging naar huis met 1 miljoen dollar, vier keer meer dan de grootste premie die hij ooit had verdiend. “Ik ga het allemaal uitgeven, samen met mijn vrouw,” zei hij. Aan computers, een dikke auto (hij heeft al twee Ferrari’s en twee BMW’s) en andere leuke dingen. Clarke houdt van grote rode wijnen, uiteraard van Guiness en dure sigaren. Hij weegt ongeveer 110 kilo (voor 1.89 meter) waardoor hij soms te weinig weerstand heeft. De dag van de finale verorberde Tiger tussen de twee parcours door snel een broodje en holde hij naar de practice om er aan zijn swing te sleutelen. Ondertussen lunchte Clarke in het restaurant en kwam hij bij de afslag van de tweede 18 holes zonder tussendoor een bal te hebben geraakt. “Ik zag het niet zitten om te voet naar de practice te gaan en helemaal terug te keren. Het clubhuis was net naast de baan, vandaar,” vertelt hij zonder enige vorm van ironie.

“Ik weet dat ik mijn houding moet bijsturen, mijn fysieke conditie moet verzorgen,” biecht hij. Wel had hij de goede mentaliteit in San Diego. Net voor de afslag van de wedstrijd reikte hij Woods de hand, keek hem recht in de ogen en zei: “Vandaag speel ik je op een hoopje, jongen.”

john baete