CANNES 2006 (2)

Tijdens de 56ste editie van het Filmfestival van Cannes is er alvast één persoon die je niet gauw op een rode loper verwacht: Al Gore. Een opmerkelijke carrièrewissel? Neen. Sinds zijn al dan niet correcte verkiezingsnederlaag trekt Gore de wereld rond om de mensheid op de desastreuze gevolgen van het broeikaseffect te wijzen. Regisseur Davis Guggenheim volgde de gewezen Amerikaanse vicepresi-dent tijdens zijn voordrachten en smokkelde hier en daar persoonlijke weetjes over Gore in het betoog.

Is ‘An Inconvenient Truth’ een goede documentaire? Jawel. Alleen vroegen we ons af of Al Gore opnieuw meedingt naar de volgende presidentsverkiezingen en zo ja, of de film deel uitmaakt van zijn campagne. We komen hier zeker nog op terug.

Een van de sterkste films die we recent mochten aanschouwen, is ‘United 93’ van Paul Greengrass. De prent komt pas uit in september en wordt in Cannes buiten competitie vertoond. ‘United 93’ is het vliegtuig dat op 11 september 2001 zijn doel – het Witte Huis – miste en te pletter vloog in Pennsylvania. Greengrass (‘Bloody Sunday’, ‘The Bourne Supremacy’) filmt in zijn gekende semidocumentaire stijl. Een zenuwachtige camera volgt die bewuste dag volledig vanuit de controletorens. De tragedie in de claustrofobische ruimte van de United 93 monteert hij tussen de toenemende chaos op de begane grond. ‘United 93’ heeft de impact van een bijzonder spannende thriller. Alleen zijn de feiten wel degelijk echt gebeurd. Briljante cinema!

We waren minder onder de indruk van ‘Marie-Antoinette’, de nieuwe film van Sofia Coppola – vanaf deze week in de Belgische bioscopen. We hielden nochtans zielsveel van ‘Lost in Translation’. Ook ‘The Virgin Suicides’ konden we smaken. ‘Marie-Antoinette’ begint nochtans veelbelovend. ‘Natural’s Not In It’ van Gang of Four beukt uit de geluidsboxen en de generiek ziet eruit als de hoes van ‘Never Mind the Bollocks’ van The Sex Pistols. ‘Marie-Antoinettte’ is een kostuumdrama met deuntjes uit de eighties en klassieke muziek. Maar de tragedie van Marie-Antoinette is ronduit saai. Sofia Coppola creëert sfeertjes en maakt de verveling van haar protagoniste bijzonder voelbaar. Wij hielden het na drie kwartier voor bekeken. De prent duurt 120 minuten.

Nanni Moretti is nog zo’n Cannes-lieveling. Waarom ‘Il Caimano’ (vanaf deze week in de bios) werd geselecteerd voor de competitie is ons een raadsel. We houden niet van de films van Nanni Moretti. Hij is een navelstaarder, pathetisch en zijn films overstijgen zelden het niveau van een ordinaire tv-productie. Moretti’s satirische kijk op het Italië van Berlusconi is intussen achterhaald. De laatste tien minuten van ‘Il Caimano’ zijn echter uitstekend. Helaas moet je er de voorgaande honderd minuten bijnemen. Moretti verliest zich, zoals gewoonlijk, in details en scènes die niet ter zake doen en mengt zijn persoonlijke ervaringen nogal nadrukkelijk met fictie. De paar interessante ideeën uit ‘Il Caimano’ zijn goed voor een kortfilm. Een genre dat Moretti ter harte zou moeten nemen.

En de Belgen dit jaar? Lucas Belvaux verdedigt onze driekleur in de competitie met ‘La Raison du Plus Faible’. Ook Arno maakt zijn opwachting op de Croisette met ‘Komma’, het langspeelfilmdebuut van Martine Doyen. Geselecteerd voor de Semaine de la Critique. We kijken er in elk geval reikhalzend naar uit!

In Trends van 18 mei 2006 besprak Piet Goethals al het eerste deel van de Cannes-oogst.

Piet Goethals