Broederlijk delen

Er is Broederlijk Delen en broederlijk delen. Op paasmaandag klonk triomfantelijk op het ochtendnieuws: Broederlijk Delen sprokkelde 300 miljoen frank bij elkaar tijdens zijn vastenactie, 5% meer dan vorig jaar. Laten we aannemen dat er minimaal 1 miljoen katholieken zijn in Vlaanderen, dat is op zes weken vasten wekelijks vijftig frank per gelovige of één groot brood. Een habbekrats. De voetbaltransfer van Emile Mpenza ging over 350 miljoen frank; een ietwat villa in Knokke kost 80 miljoen; ook Belgen verdienden in de voorbije maanden door hun durf om risico’s te nemen en ze tijdig te vergulden 100 miljoen op de technologiebeurzen Easdaq en Nasdaq.

De inspanning van Broederlijk Delen is educatief lovenswaardig – je bent beter af met mensen die aan hun naaste denken dan met egoïsten – maar volslagen bijkomstig vergeleken met de lukraak gekozen voorbeelden, vergeleken met de som van het roerend plus het onroerend vermogen van alle Belgen (30.000 miljard frank), vergeleken met het Belgisch bruto binnenlands product (10.000 miljard frank), vergeleken met de nood aan geld en talent in de ontwikkelingslanden.

Komt daarbij de kwaal van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) van het type Broederlijk Delen om elke actie – het weze fondsenverzameling of bewustmaking – te kleden in anti-vrijemarktjargon. 65.000 bellers om te vragen – op voorzet van Broederlijk Delen – de internationale kapitaalstroom te belasten is ten eerste, 1% van de bevolking van Vlaanderen, dus één druppel regen op een festivalweide, ten tweede, een te ontraden formule ter wille van het foute uitgangspunt dat het gaat om satanisch en verstorend geld, ten derde, een praktisch onmogelijk te organiseren betutteling.

Dat zal in de ogen van de bedenkers weinig tellen; het komt erop aan een travestie op te voeren en te beweren dat ondernemers en vrije economie een morele afwijking hebben, principieel verachtelijk zijn. 68’ers – zij bevolken de braintrusts van de Vlaamse NGO’s – spreken en schrijven met dichtgeknepen neus over internationaal kapitaal; zij dopen het venijnig flitskapitaal, boe, boe, in navolging van andere internationaal vieze woorden als kinderarbeid, wapenhandel en genetisch gewijzigde gewassen.

Broederlijk Delen heeft geen octrooi op broederlijk delen. Er is een tweede soort broederlijk delen die qua opbrengst de eerste soort ver achter zich laat en dat doet door verantwoord, ethisch, internationalistisch te ondernemen. De vermogensbankier Delen (blz. 27) lanceert een fonds voor ethisch beleggen ( responsible investing). Bacob leidt voorlopig de markt bij een volkse klandizie. Bank Delen heeft 7700 klanten die instappen met minimaal 5 miljoen frank. Zij bedient 200 miljard vermogen. De entree van de bank in het ethisch beleggen is een psychologische doorbraak. Triodos Bank, Netwerk enzovoort, en hun ethisch sparen, vinden hun bestaansreden in een afwijzende, ascetische filosofie (geld mag, maar pas toch op want het ruikt besmeurd). Na de Antwerpse vermogensbankier zullen Petercam, Degroof, Puilaetco enzovoort volgen (financiers imiteren snel mekaars producten).

In de VS gaat op dit ogenblik één dollar op acht beleggingsdollars naar de aandelen van ondernemingen die minstens eenmaal ethisch zijn getest. Het totaalbedrag is 2000 miljard dollar en ‘t zit in de lift. Deze ethische ondernemingen zijn bekende bedrijven, bijvoorbeeld 3M, Johnson & Johnson, Cisco, met dochters in de industrielanden en de Derde Wereld.

De hefboom die ondernemingen met aandacht voor de zogenaamde Triple Bottom Line (mensen, planeet, winst) onder de ontwikkeling van de nieuwe landen steken is duizendmaal dikker dan die van Broederlijk Delen en de verwante organisaties in binnen- en buitenland.

Het is een toeval, maar een symbolisch toeval en een toeval dat geen uitzondering is of zal blijven. Patrick Janssens, de SP-voorzitter gerekruteerd bij het bedrijfsleven, heeft een beleggingsportefeuille, vindt beleggen politiek correct en laat zijn vermogen discretionair beheren door zijn broer, een knappe vermogensbankier bij Petercam (blz. 22). Broederlijk Delen zal in de SP-voorzitter een warme sympathisant vinden, hoewel hij te nuchter is om te geloven dat de organisatie, buiten een humaniserende invloed in een westerse wereld die ijlt van de luxekoorts, veel zoden aan de dijk zal zetten.

Twee voorstellen ter overweging tussen Pasen en Pinksteren (feest van de geest). Waarom eist Broederlijk Delen niet van de Belgische bisschoppen het verkooprecht op van leegstaand religieus vastgoed op toplocaties? Reli-immo dat miljarden waard is. De verdiende bedragen kunnen door vermogensbankiers ethisch worden belegd, wat meer zal opleveren dan het vastengeld. Wordt het bovendien niet tijd dat Broederlijk Delen en zijn maats aan tafel schuiven met ondernemers, miljardairs met filantropische inborst (die zijn er ook in ons land) en vertegenwoordigers van le pays réel? Zo’n coalitie kan werken. Minder gebakken lucht en zelfverheerlijking is goed voor Broederlijk Delen, broederlijk delen en de Derde Wereld.

frans crols